Тоа утро го облече својот најубав костум: Зборовите на Ружица Ѓинѓиќ, сопругата на убиениот српски премиер Зоран Ѓинѓиќ, кршат срца

фото:instagram

„Пукањето на Зоран уби една голема љубов и хармонично семејство!“

- Возачот на Зоран прв ме извести дека нешто не е во ред. „Пукаа во него!“ Добро, мислев не го погодиле, или - ако го погодиле - тој дефинитивно ќе преживее. Сепак, возачот Сале ме освести: „Ќе дојде некој по Вас!“ – ја започнува својата исповед сопругата на убиениот премиер на Србија, Зоран Ѓинѓиќ - во кој беше пукано во март 2003 година.

Имено, Ружица Ѓинѓиќ пред неколку години за „Недељник“ зборуваше за односот со политичарот и нејзин сопруг, како и што значи 12 март за неа и нивните деца.

- Од 1996 година Зоран беше движечка мета. Пукањето на Ѓинѓиќ беше и пукање на една голема љубов и едно хармонично семејство - раскажува Ружица Ѓинѓиќ и открива како се запознале Зоран и таа, како ги поминале неговите тешки политички и животни битки, за тагата поради неговото брутално убиство, за „пријателите“ кои исчезнаа без трага по тој 12 март, но и за гордоста дека Зоран сакал подобра иднина за сите млади луѓе во Србија, исто како за неговите сакани деца Јована и Лука. 

- Се сретнавме на форумот каде што беше претставена неговата книга „Југославија како недовршена состојба“. Јас ја претставував издавачката куќа што ја објави книгата. На прв поглед, тој беше сосема поинаков за мене од сите луѓе што сум ги запознала претходно. Во неговите очи препознав морална чистота, која намерно ја прикриваше со нагласена самодоверба, ароганција, острина. Тој беше чист како солза, па мораше да се брани со разни одбранбени механизми, да не биде пробиен во овој суров и корумпиран свет. Пуристи, алтруисти, хуманисти постојано се на удар, затоа што предизвикуваат нечија нечиста совест. Затоа другите на крајот сакаат да ги извалкаат, и да ги спуштат на нивно ниво. За себе тие најдобро знаат кои се и какви се. Тоа го сфаќаше и Зоран, принуден да ја брани својата невиност со малку фингиран цинизам.

Фатален ден - 12 март 2003 година

- Таа среда, на 12 март, во Владата требаше да се сретне со шведската министерка за надворешни работи, сега исто така покојна Ана Линд. Тоа утро го облече својот најубав костум и беше навистина убав. Целосно заборавајќи на г-ѓа Линд, на врата го прашав зошто е таков дотеран и дали има прес-конференција. „Не, но ја имам Ана Линд!“ - ми рече, иако ми пречеше зошто толку се грижеше да се облече толку убаво за пред неа. Тој ден возачот на Зоран, Сале прв ме извести дека нешто не е во ред. „Пукаа во него!“ Добро, мислев не го погодиле, или - ако го погодиле - тој дефинитивно ќе преживее. Сепак, возачот Сале ме освести: „Ќе дојде некој по Вас!“. Се исплашив, реков дека се исплашив за прв пат. Не знам дали и тој тогаш знаел дека Зоран е убиен. Чувствував дека овојпат не е исто како порано. Од 1996 година Зоран практично е движечка мета. Истите луѓе кои му го зададоа смртоносниот удар - и тогаш го држеа прстот на чкрапалото.

-Останавме засекогаш сами, ние тројцата, јас Јована и Лука, и сите тие „големи пријатели“ кои некогаш ги имавме, побегнаа, во иднина ни приоѓаа само како нејасни сенки, а во медиумите стануваа сè повидливи. Со веста за неговата смрт конечно станаа некој и нешто. Како што стануваа сè поважни, мојата тага и болка растеа во иста мера. И морав да им ја објаснам на децата важноста на нашиот крај.
Што ќе прави оваа земја - не знам, но нека ѝ е со среќа, тоа веќе не ми е грижа. Нека се преиспитаат другите малку. Луѓето од странство ми се обраќаа со далеку поискрено сочувство - заврши Ружица.

Инаку Јована Ѓинѓиќ, ќерката на Зоран Ѓинѓиќ, денес има триесет и две години и е успешна млада жена. Иако го изгубила својот татко како 13-годишно девојче, со сета љубов и поддршка на нејзината мајка Ружица, таа пораснала и тргнала по вистинскиот пат, исто како и нејзиниот брат Лука кој денес има 29 години.

извор:stil.kurir.rs