Ведрана Рудан: „Животот го посветуваш на детето, а тoa тебе едвај еден ден“
Ведрана Рудан отворено ја покрена темата за неблагодарноста
на децата и нивниот однос со родителите
Мислев дека тоа ми се случува само мене. Имам дете. Детето има дете. Јас и мојот сопруг би сакале еден ден да го имаме детето на нашето дете покрај нас. Не по секоја цена затоа што детето на моето дете кое веќе не е мало дете се однесува како дете. Вие што немате дете или дете од сопственото дете не знаете за што зборувам.
Па ќе ви објаснам и да не ве интересира оваа тема. Добро е за вас. Ние, мојот сопруг и јас, бидејќи сме стари, не ја разбираме генерацијата на моето дете. Таа генерација од ден на ден им повторува само една реченица на родителите, не ни се мешај во животите, понекогаш и полично НЕ МИ СЕ МЕШАЈ ВО МОЈОТ ЖИВОТ!
Што значи тоа, прашав. Одговорот е многу едноставен. Моето дете и партнерот на моето дете и нивното заедничко дете имаат право да не бидат вознемирувани во ниту еден момент, ниту едно време не е погодно за јавување, ниту имам право да побарам од нив широк спектар на услуги во секое време.
Откако четириесет години им ја дадовте и душата и телото, дека „секогаш си мислел на себе и дека секогаш си бил и прв и последен“. Кога ќе го слушнете ова од вашето дете, од вас се очекува да молчите, да се насмеете, ама не подло. Не ми се мешај во животот! Конечно разбрав што значи тоа и кого имам во мојот живот.
Немам дете, имам партнер. Тој на мене не ми вика, не ми бара да не му се мешам во животот, не дивее кога ќе му се јавам, никогаш не ми ржи на телефонот, во гужва сум, имаш минута да ми кажеш што те мачи. А мене ништо навистина не ми пречеше. Само сакав да го слушнам гласот на моето дете.
Дете кое некогаш многу го сакав и кое секој ден се помалку го сакам. Не се чувствувам виновна за тоа и не, моето дете нема да ме натера да се чувствувам виновна за сите негови неуспеси. Па, не ми требаш, уште не носам пелени, ми требаше твојот глас, твојата насмевка, ми требаше твоето дете.
Дете кое нема да ги фрла апостолките на ТВ екранот, кое нема да појадува напладне, кое нема да го плука ручекот и да гледа цртани и да ја урне цела куќа. Не, не се чувствувам виновна што се помалку ми треба моето дете и детето на моето дете. Има живот и без деца и внуци. Има!
И треба да уживате во него. Што има лошо да гледаш во бугенвилата, да шеташ покрај морето со човекот на твојот живот, да грицкаш корнишони во кафана на брегот, да читаш книги, да го гушкаш твојот сопруг? Што недостасува во животот без дете и детето на вашето дете? О, како можам да уживам во тоа без викачите, без вечните анализи на моите грешки што ги правам од седмиот век, велејќи дека „ние“ не ги разбираме „нив“ затоа што „ние“ живеевме во систем каде што беше „ние“ не убиен од работа.
„Ние“ работевме од седум до три и потоа бевме бескрајно слободни и без стрес. Хаха. Некои од нас, не мал број, работеа две работни места во тој систем за да можат да враќаат кредити, некои од нас сè уште работат од седум наутро до девет навечер секој ден во неделата, иако некои од нас се шеесет и нешто. Не ми се мешај во животот!
Треба да го почитувате тоа и да очекувате вашето дете да не се меша во вашиот живот. Никогаш, па ни тогаш. И кога ќе дојде време да носам пелени, зборувам за себе, обезбедив десет илјади швајцарски франци со кои ќе платам евтаназија во Швајцарија. Сè е подобро отколку над вас да го видите лицето на суштество кое не сака да му се мешате во неговиот живот.
Фото: Youtube - screenshoot
Извор: позитивенстав
