Ана Бунтеска: да ја љубиш ко јас тебе шо те љубев

Да ме прелажеш не можеш

не оти сум поумна од тебе

туку оти душава лага препознава

та наеднаш како да се растреперува

пилето внатре занемува

и боли

боли како првпат да е

прости

но да ме прелажеш, не можеш

ама затоа пак јас можам тебе

да, да те прелажам дека ти верувам

дека секој твој збор жедно го пијам

небаре оставена во пустина без капка вода

дека лагите твои алчно ги голтам

како вкусни залаци кои в грло запираат

за да сме двајцата раат

еве ќе се преправам дека ти верувам

и тебе убо ќе ти биди

оти голем во своите очи ќе станеш

а мене

мене сеедно ми е веќе

ниту горделива ќе сум

ниту пак умов навреден ќе е

да ме прелажеш не можеш

та ако сакаш натопи ги зборовите

еве

во слатко од портокал удави ги

мене исто во стомаков ќе ми горчат

како пелин со шербет озгора

така во телото твоите зборови ќе шетаат

и не знам дал да те мразам

или само да те жалам

дал лута да сум

ил кротка да си останам

оти да врекам џабе е

да плачам веќе видено е

да се дујам смешно е

да колнам не знам

да молам не сакам

само знам дека да ме прелажеш не можеш

ниту пак сама себе можам

како тогаш, како некогаш

та само ми иди парталиве да си ги зберам

во еден врзоп животот да си го соберам

и долго во очи да те гледам

да те бакнам ко првиот пат

долго

гладно

жедно

и на заминување ниту збогум да ти речам, туку

“да ја љубиш ко јас тебе шо те љубев”

доволно ќе е

да ја љубиш до умирачка

до бол

до распаѓање

до живеачка ама онаа без неа

таква живеачката да ти е

и да ја љубиш ко јас тебе

ниту поќе

ниту помалку

таа после мене, ете таа

таа да ја љубиш колку јас тебе шо те љубев