Ана Бунтеска: Секоја љубов почнува ко на филм

Секоја љубов почнува ко на филм

Ко најубавата бајка да се чита

Со крај во кој секогаш пишува

“си живееја среќно и весело до крајот на животот”

Секоја љубов почнува со магија од допири

Со неговиот телото ти оживува

А со твојот, срцето негово забрзано чука

Та се џарите еден во друг ко улави

Дали имате 15 или 50 некако истото е

Се пиете со очи

Си ги голтате зборовите

Во умовите веќе сте без ниту едно парче облека

И телата ви итаат едно кон друго

Ех

Секоја љубов е како нов живот ко се раѓа

Чиста и неизвалкана од секојдневие

Мирисна и певлива ко омилената песна

Пенлива ко најубавото вино

Ама пусто ретко кога таквите љубови

Завршуваат со “до крајот на животот”

Та после години ете се раскарале

И секој на своја страна заминал

Како на крстопат да застанала љубовта

Како воз да е од која патниците се симнуваат

И секој својот пат си го фаќа

Влечејќи го куферот полн горчина и тага

И пусто време полека си врви

Ко за инает никако да мрдни

Оти само времето има време на претек

Та тешко се преболуваат љубовите кои сме ги зачнале

И години ќе изврват дур да се заборавиме

Или барем да се подзалажеме оти веќе не се сакаме

Та во некој сосем безначаен миг ќе се сретнеме

И чудно

Никојпат обајцата не сме уште вљубени или одљубени

Туку ко судба некоја да е

Секогаш едниот уште љуби

А другиот веќе својот пат го делка

Качен на друг воз кој кај друга љубов го носи

Та на тие средби или ко попарен си

Душата мислиш на конче за телото ти се држи

Ко балон да е што секој миг ќе одлета

И рацете ти се тресат

Гласот ти трепери

И колку повеќе да глумиш се обидуваш

Толку повеќе понесреќен изгледаш

И знаеш

Си знаеш дека очите те издаваат

И дека во гласот ти се надзира бол

И го гледаш оној карши тебе

Истиот тој кој се’ ти бил

И кому си била центар на светот

Го гледаш оти му минало

Оти љубовта ваша не ја памети

Погледот му шета околу

Рацете мирни му се

А ти само сакаш да избегаш некаде

Каде што ќе се скриеш и исплачеш

Каде ќе можеш да се збогуваш

Не со него

Туку со својата надеж

Со љубовта за него

Со заветот дека ќе се чувате

За подолго да си се имате

И само се завртуваш

Го оставаш среде збор

И со полунасмев дофрлаш оти брзаш

И во себе се помолуваш да не се сопнеш од нешто

Оти очите насолзени ти се

И бегаш

Подалеку...што е можно подалеку

Од една приказна во која имало се’

Се’ освен среќен крај

За Женски магазин, поетесата Ана Бунтеска