Како да го видам, дали… ќе сака? - полека прашува, ама добива шлаканица, од брз одговор:
Таму кај што е Тој, тешки се средбите.
Ах, младиве. Не умеат да подзапрат и на миг да излезат од нивната сурова искреност - помислува Таа и потонува во некое друго време…
Наеднаш, пред неа се појавува добро познат, драг лик… Воспитан и добродушен, постојано украсен со срамежлива насмевка. Се присети како на еден час, неговиот син поглед набрзина побегна, кога му кажа дека нешто згрешил. Потоа виде дека Таа згрешила, ама Тој ништо не рече… Никогаш не би издал нечија грешка, или тајна. Никогаш!
Си помисли дека сите го сакаа. Мајката на неговиот најдобар другар, го споредуваше со нежно кадифено мече. Велеше, дека е и нејзин пријател. Се шегуваше дека толку многу се сложуваат, затоа што се ист знак во хороскоп… Неговиот другар, минатиот месец се ожени…
Тој израсна во маало меѓу многу деца слични на него. Деца чии родители ја живееја бескрајната транзиција, а тие се обидуваа да го живеат нивниот сон. Во тој сон, најважно беше другарството. Тој беше ептен другар и ептен сонувач.
Таа знае многу работи за синоокиот сонувач, па дури ја знае и неговата омилена боја. Само, уште кога би знаела како да му помогне… Силно верува дека постои нешто што може да се направи, бидејќи сепак, пред него е животот. Може да биде којзнае што и којзнае каде, место да ги живее гревовите на транзициското гето.Тој е добро момче, можеби згрешил, ама не убил. Тоа можеше да му се случи секому…
Тој е во затвор.Таа е неговата некогашна учителка.
Кога тоа се случи, една пријателка ѝ кажа дека можеби не е виновен и дека веројатно нешто му подметнале. Може да праша зошто точно е во затвор, но тоа толку ја растажува, па подобро да не знае. Сака да остане така како што е. Да останат само убавите нешта, што ги знае за него, од некогаш. Учениците и учителите се поврзани засекогаш…
Девојката со која зборуваше, одеднаш почнува да се смее:
Отпатувавте некаде со мислите! Знам и каде. Не се грижете, ние постојано сме во контакт со него и неговите. Можно е набрзо да излезе. Ќе го вратиме во нови, поубави денови.
Ах вие, деца забрзани, колку големи луѓе станавте – се насмевнува и Таа. Среќна е, затоа што постојат - Тие. Постојат другарствата, кои засекогаш ги поврзуваат оние кои некогаш растеа заедно…
Не е сам и нема да биде. Затоа, Тој мора да знае дека МОЖЕ да продолжи да сонува! Ќе осамнат нови, поубави денови!
За Женски Магазин, Елизабета Петровиќ, семеен и системски психотерапевт
