Цел живот во еден ден: Безвременската приказна на Елени Каринте и Кемал Ататурк

Добивај вести на Viber

Оваа безвременска приказна зборува за предизвиците кои ги условува забранетата љубов. Мора да е тажно, за да знаеме дека било вистинско, па така љубовта отсекогаш го барала својот единствен дом, една душа сполотена од двајца. Но, понекогаш и тоа не е доволно.

Вистинското време значи се’ за љубовта. Кога тоа нема да се погоди, единствено ни остануваат малите моменти кои се повечни од неа. Цел живот во еден ден е приказна за една љубов која траела само еден ден, а доволно силна да остане жива засекогаш.

Елени е ќерка на трговецот Ефтим Каринте. Нејзиното семејство било едно од најбогатите битолски семејства кои со другите семејства од тој ранг го диктирале општествениот и трговскиот живот во Битола во последните децении на деветнаесеттиот век. Куќата на Каринте се наоѓала на Широк Сокак кој бил центар на сите збиднувања.

Нејзината прва средба со Мустафа била кога таа имала само десет години. По некоја случајност, младиот Кемал се нашол во огромната куќа на Каринтиеви на некоја богата прослава. Елени пред него засвирела на домашниот клавир за да покаже што ја научиле француските учителки коишто ѝ држеле часови по пијано. Кемал се враќа во Истанбул за да го продолжи своето образование на Воениот колеџ со еден убав спомен и мелодија која одѕвонува.

Седум години подоцна, Кемал се враќа во Битола за да раководи со Воената Гимназија. Еден ден, на балконот од куќата во која бил пред седум години ја здогледал Елени.

Времето во кое живееле и средината која диктирала општествени и морални норми никако не одобрувала врска меѓу христијанка и муслиман, но Елени сепак побегнала за Кемал. Богатото семејство Каринте успева да ја врати Елени дома и да ѝ ја одземе љубовта која за многу кратко ја имала толку блиску.

Семејството ѝ договорило брак со Тоде, кој добил дури 900 наполеони мираз. Но, бракот не се реализирал, бидејќи Елени побегнала во Лерин.

Кемал  пак,  се враќа во родната Турција. Станал прв претседател на Турција,  творец на модерната турска држава, поради што го добил името Ататурк, татко на нацијата. Се оженил со Латифе Ханам, но бракот траел само две години.

Ататурк и Каринте не се сретнале никогаш повеќе. Останало само писмото кое Елени му го напишала на својот сведок, како сведок на една тажна љубов…

„До Ке­мал Ата­турк,

Не­ка­де и не­ко­гаш !

По­ми­наа тол­ку го­ди­ни, а јас ете уште се­кој ден че­кам абер од те­бе. Ако не­ко­гаш го до­би­еш пис­мо­во, се­ти се, ви­ди ги сол­зи­ве на хар­ти­ја­ва… Го­ди­ни­те си вр­ват. Ов­де­ка се збо­ру­ва за тебе. Не­што се слу­чу­ва. Ако ги чи­таш овие ре­до­ви до­де­ка љу­биш не­ко­ја дру­га же­на, иски­ни го пис­мо­во и пра­шај ја неа да­ли ве­ру­ва де­ка не­ко­ја си Еле­ни Ка­рин­те од Би­то­ла го по­ар­чи­ла цел жи­вот за еден чо­век со ко­го би­ла са­мо еден ден. Ако ја љу­биш неа, ка­ко што јас те љу­бам тебе, не ка­жу­вај ѝ ни­што, не­ка би­де среќ­на ако си и ти. Ако, пак, уште ја па­ме­тиш де­вој­ка­та од бал­ка­нот и не љу­биш дру­га, знај де­ка те че­кам. Ќе те че­кам се­кој ден, цел жи­вот… Знам дека ќе се вра­тиш, де­ка не си за­бо­ра­вил.

Та­тко ми умре.  Има ве­ќе це­ла го­ди­на. Тој ден ко­га ме граб­на од те­бе, ме зак­лу­чи до­ма. Не ме пу­шти цел ме­сец. Не пла­чев. Зна­ев де­ка џа­бе ќе се си­те ка­тан­ци и за­тво­ри. Чо­ве­кот со кој тој са­ка­ше да се зе­мам го ви­дов са­мо ед­наш. Ме пра­ша да­ли не­ко­гаш ќе мо­жам да го љу­бам… му ре­ков: не! Си го љу­бам пр­во­то ли­бе. По­ве­ќе не го ви­дов.

Та­тко ми ни­ко­гаш не ми про­сти. Ни јас не­му. Не­кол­ку де­на пред да умре ме вик­на кај се­бе и ми рече: Знам де­ка згре­шив, но знам и де­ка ни­ко­гаш не бев до­бар та­тко. Не ба­рам да ми про­стиш, не ба­рај ни ти! Бог не­ка ни про­сти на двај­ца­та. Са­кав нај­до­бро, а на­пра­вив нај­ло­шо.

Та­тко ми не бе­ше лош чо­век!

Не сум ве­ќе мла­да и уба­ва ка­ко то­гаш.

Цел жи­вот во еден ден…

Веч­но те са­ка и се­ко­гаш ќе те че­ка 

веч­но тво­ја,

Еле­ни Ка­рин­те“