„На Богојавление добив повик поради кој денес сум жива, а таа желбата ја замисли на полноќ“: На Лидија во 2018 година ѝ се случило ЧУДО
Неверојатна приказна за храбра мајка и огромната желба на млада девојка за живот, приказна која е доказ дека чуда постојат, ви ја пренесуваме во целост:
Водици 2018 година Лидија Стојановиќ вечно ќе ги памети вечно. Таа денес е успешна и убава млада жена, мастер инженер по архитектура, која чекори низ животот со сигурни чекори. Сега е така, а пред само седум години била преплашена девојка која чекала трансплантација на црн дроб за да може да преживее. Зад неа се тешките години на неизвесност, кои најмногу ги минувала по болничките ходници, чекајќи да ѝ пристигне најважниот повик во животот. Детството и младоста ѝ биле обоени од страв, а во воздухот постојано лебдело злобното прашање: „Боже, дали ќе добијам нов црн дроб?!.
Откако поминала четири и три години во Италија, без да добие покана за трансплантација, на предлог на нејзината докторка Тамара Миловановиќ, таа решила да се оперира во Белград, а во 2017 година била ставена на листа на чекање.
- Мојот позив стигна неколку месеци подоцна, на Водици, 2018. Таа покана ја чекав шест години, ако го броиме времето поминато во Италија и конечно стигна.
И по толку години се сеќава на тој ден до најмалите детали.
- Мама ме разбуди рано тоа утро со повик и ме праша дали сум поканета на трансплантација. Уште поспана, ѝ реков дека се‘ уште не ми се јавиле и зачудено ја прашав зошто ме прашува тоа. Таа ми одговори дека сонувала небо полно со ѕвезди и дека, бидејќи секоја година на тој ден ја посакувала истата желба, била убедена дека ноќта ми се јавиле.
Само два часа подоцна, заѕвонил телефонот на Лидија.
-Д-р Милош Штулиќ ми кажа дека се појавил орган и да отидам во Ургентниот центар. Тоа се моментите кога навистина доживувате вистински емотивен тобоган. Чувствувате среќа, страв, благодарност, возбуда... Но, волјата за живот е посилна од стравот.
А црниот дроб што го доби Лидија бил на Лејла. А по шест години го запознала семејството на нејзиниот донор.
Сеќавање на Лејла. Солзи на загуба. Насмевка за спас на млад живот. Цврсто држејќи се за раката. Емоции кои незапирливо се зголемуваат без да сакаат да се контролираат. И ние како новинари кои ја следевме таа неверојатна средба сме сведоци на сето тоа, обземени од необјасниви чувства, додека седиме во собата на Лејла и разговараме со Лидија и Фатима за денот кој бил пресуден и за двете. Тој ден ги спои и тие насмевки и солзи на лицето на мајката која ја загуби ќерката на само 20 години беа своевидно олеснување - барем неправедното предвремено заминување на нејзината единица не било целосна загуба. Една млада, убава и прекрасна девојка продолжи да живее благодарение на нејзината Лејла.
- Пред да се видиме, се слушнавме многу пати и кога се видовме во живо, имавме впечаток дека веќе се познаваме, но среќни сме што конечно имавме можност да се прегрнеме и бакнеме -изјавија Фатима и Лидија Стојановиќ со растреперен глас, а не можевме да го оставиме впечатокот колку личат Лидија и Лејла.
А дека не е само физичката сличност што ги поврзува Лидија и Лејла, откри повеќе Фатма - жена со мирна природа, голема емпатија и огромно срце.
- Двете имаат многу слични карактеристики. И двете се емотивни. Лејла сакаше да се занимава и со хуманитарна работа. Беше весела како што е сега Лидија - вели Фатима.
И тогаш и двете се сетија на тој кобен 18 јануари 2018 година. Од болницата Лидија ја известиле дека се појавил донатор и дека се работи за млада девојка која трагично го загубила животот. Таа девојка била Лејла.
Таа само ми рече: „Мамо, ме боли главоболка“
- Лејла тој ден требаше да биде во Тузла. Студирше новинарство и требше да има испит, но дојде поради свадбата на братучетка ѝ од тетка. Ми ги покажа сликите од свадбата, ручаше, се пресоблече малку да се одмори и вечерта да оди на забава. И само одеднаш таа доби главоболка. Таа ми рече: „Мамо, главата ме боли многу, а вратот ми е вкочанет“. Набрзина го повикав сопругот и такси да одат во собата за итни случаи. Таа веќе не можеше да издржи. Кога стигнавме во болница, таа беше во кома. Сопругот прашал дали може да оди понатаму, а докторот му дозволил само ако може да го поднесе патувањето. Тогаш на сопругот му рекле дека ѝ пукнала аневризма, односно дека дошло до излевање на крв во мозокот.
Заминале за Белград. Лејла во кома, во брза помош, а Фатима во автомобил.
-Пред Ургентниот центар во Белград не чекаше нашиот братучед Драган, кој ни кажа дека веќе ја прегледале Лејла, дека е во лоша состојба. Се надевавме дека ќе преживее. Но, докторот во Белград не се двоумел. Рече дека мозокот плива во крв и дека ќе остане таму на апаратите за дишење - со треперлив глас раскажува Фатима Емшија.
Следниот ден им било кажано дека мозокот повеќе нема никаква функција и дека нема потреба Лејла повеќе да биде на апаратите за дишење. Потоа биле прашани за донирање органи. А Лејла како еднаш да претчувствувала, па ѝ рекла на мајка си дека на овој начин би сакала да спаси нечиј живот и дека тоа е многу хуман гест.
- Отидов да ја видам Лејла и во тој шок веднаш се сетив на тој разговор. Го контактирав сопругот и им кажав на лекарите дека можат да ги донираат органите - црниот дроб и бубрегот на Лејла. Срцето долго време беше на вентилатори и беше оштетено. Да не ме прашаа тоа, подоцна ќе зажалев бидејќи знам дека тоа беше нејзина желба - се сеќава Фатима, а Лидија (34) вели дека е горда што ѝ се даде можност таква прекрасна девојка да продолжи да живее низ неа и сега кога нејзиниот сон конечно се оствари откако ги запозна луѓето кои ѝ овозможија да живее и имаше можност да им се заблагодари.
А само душата на Фатима знае како се чувствувала во тие моменти кога се простила од својата ќерка, која таа и нејзиниот сопруг се обидувале да ја добијат 12 години и која била единствената светлина во нејзиниот живот, и решила да направи една таква возвишена и хумана одлука.
„Лидија сега е како нашата“
На Фатима и требале три години да најде сила и да ги бара оние во кои живее дел од нејзината Лејла, а минатата година во јуни нивен роднина ја слушнал приказната на Лидија на телевизија, па така двете стапиле во контакт.
- Губиш некој без кој не можеш да си го замислиш животот, но свесен си дека нема спас. А кога е така, зошто некој друг да не добие шанса да живее. И сега тука е нашата Лидија. И кога ја видов за прв пат, почувствував мало олеснување. Како да ја видов ќерка ми - вели оваа храбра мајка.
- Сега е како нашата. Верувам во Бог и судбина. Да беше Лејла тој ден во Тузла, таму ќе се случеше се‘ и можеби некој друг ќе се спасеше. Вака, веројатно беше наменета за Лидија. За крај, сакам да кажам дека немаше начин да ја спасам мојата Лејла, но благодарение на нејзините органи спасен е еден живот. Затоа сакам да им кажам на сите кои можат да го направат истото, бидејќи чувството дека нечиј живот е спасен и дека некој твој живее преку некој друг е посебно – заклучи Фатима.
