„Цел беше со краста“: Славица нашла бебе покрај контејнер и веднаш му се јавила на сопругот, тој ѝ рекол - „Донеси го дома“
На местото каде што најмалку се очекува да процвета љубовта - покрај ладен контејнер на работ од улицата, семејството Ѓуриќ најде нова смисла во животот. Во момент кој можеше да биде само минлива слика на секојдневието, се претвори во приказна за неизмерна храброст и љубов кога посвоија единаесетмесечно момче, напуштено и оставено токму таму - покрај контејнер. Нивната приказна сведочи за тоа како едно срце, отфрлено од другите, нашло дом и семејство кое е подготвено да му ја даде топлината што ја заслужува.
Славица и Ѓорѓе Ѓуриќ се едноставни луѓе кои живеат во Брчко. За двајцата тоа е втор брак и заедно се 15 години. Заедно пронашле стабилност и сигурност каква што немале досега во животот.
Ѓорѓе нема деца од првиот брак, а Славица има три и четири внуци. Меѓутоа, денес двајцата одгледуваат момче кое сака да се бања во искривениот базен пред недовршената куќа.
- Видов мало дете во близина на контејнерот. Беше покриен со красти, а нозете му крвареа. Не знам, не можам да објаснам, солзи ми надојдоа... Центарот за социјална работа беше во близина и притрчав со детето во раце и викав. Потоа дојде полиција и веднаш отидовме во болница. Проценија дека има околу 10-11 месеци. Детето беше измачено, беше... не знам. Беше во болница неколку дена. Се наежив кога се насобра народ. Тоа беше страшно. Страшно. Навистина страшно - раскажа Славица.
За тоа време Ѓорѓе бил на работа, а Славица нервозно му се јавила да му каже што се случило.
- Бев во компанијата и таа на телефон ми кажа дека нашла дете. Ме праша што да прави. Само донеси го дома. Детето не смее да биде на улица. Ако веќе го фрлиле на улица, нема да остане на улица, ќе биде со нас - благородно рече Ѓорѓе.
Во меѓувреме било откриено дека момчето се вика Исмар и дека родителите очигледно не го сакаат. Но, Ѓуриќ официјално не го посвоија, иако многу би сакале.
- Па, за тоа треба да одлучи судот. Што ќе се случи, како ќе се случи - не знам. Ми се допаѓа да остане. Иако имам свои деца, го воспитував од мал - вели Славица.
На прашањето дали го сака како дете или како внук, таа вели дека и таа не знае.
- И двете. Кога треба да легнеме да спиеме, тој ме бакнува, го бакнува Ѓорѓе и легнуваме да спиеме. Сакам да остане - вели Славица, а Ѓорѓе веднаш додава: „Па, тој е мојата душа. Не можам да го опишам тоа. Тој е дете кое стана близок до моето срце и до нас. А јас едноставно не можам да живеам повеќе без него, ќе дадеме сè, па дури и живот ако треба за него“.
На прашањето како реагирале кога откриле дека малиот Исмар потекнува од муслиманско семејство, рекле дека тоа никогаш не им било важно.
- Не прашавме кој е и што е. Воопшто не прашавме кој е која религија. И денес не прашувам кој е и што е, особено кога се работи за деца - рече Славица, а Ѓорѓе веднаш продолжи: „Пораснав во време кога бевме млади пионери, кога имавме работни акции, кога Националноста беше последното нешто што беше побарано. Спие меѓу нас и прво ја бакнува бабата, а потоа го бакнува чичко Ѓорѓе.
Зошто малиот Исмар не им се обраќа како мама и тато или баба и дедо, Ѓорѓе вели дека не сака.
- Не дозволувам никакви илузии бидејќи тоа подоцна би го чинело психолошки. Веднаш нека знае, нека си ја знае вистината. Не ми е лесно кога детето ќе се врати од игралиште и ќе каже дека другарот му отишол со мама, а потоа ќе праша каде е мајка му. Тоа ме пече. Му велам дека ќе дојде мајка му и дека сега не е тука. И јас лажам, плачам. Тешко е. Тешко е кога човек ќе дознае дека еден ден може да замине. Тоа ќе биде мојот крај, приближно - вели Ѓорѓе.
Фото: Youtube - screenhsoot
