Чек да брцнам во ташнава: Украинка во мојата цвеќарница (втор дел)
Продолжение на „Украинка во мојата цвеќарница“
Не ми излегуваше од умот.
Ми се мешаа и слики и емоции. Едновремено размислував и за нејзината убавина и елеганција и за тоа како стамено и достоинствено е исправена пред војната што се случува во нејзината земја.
Замислував како изгледа нејзиниот дом, каков живот живеела, каква љубов негувала, како изгледа нејзиниот маж, децата, семејството, пријателите…
Како се буделе, пиеле кафе, оделе на гости, се сакале, се гушкале, се смееле и плачеле, за во еден момент да грабнат тоа што им е највредно и да бегаат. Не знам дали знаеле каде ќе одат, ама ете стасале во Скопје во „Џевахир“, на сто метри од мојата цвеќарница.
Сево ова ми минуваше низ глава, додека размислував дали ќе се појави утредента да го земе букетот што ѝ го бев наменила.
Откако сосем неочекувано „влета“ во мојата цвеќарница и откако сфатив дека имам директна средба со некој, кому ова вистински му се случило. Не, некаде далеку „таму“, не на телвизија, имав жив човек пред мене. Таа беше жив сведок пред мене и ми ја доближи во најблиска средба состојбата која како бомба одекна и го разниша и попука светот по сите шавови. Русија војува со Украина додека сите ние-цел свет си мислиме дека тоа ќе трае неколку дена, дека е тоа таму некаде далеку, дека ќе поскапи нафтата, гасот, дека Путин ќе го притисне копчето, дека, дека….
И дека за цело тоа време живееме со некаков трепет, но сепак животинското во нас не тера и натаму да јадеме, да пиеме, спиеме, да одиме на работа, во продавница, на гости на викенд…
Знам, животот мора да продолжи. Мора да се живее.
Ако запука не дај Боже тогаш ќе мислиме што ќе правиме.
Јалова работа е ваквиот живот, но мора да се живее.
Размислував на неа, на Дарија од Украина, која само после еден месец „од првата бомба“, успеала да избега со семејството, да се всели во изнајмен стан во „Џевахир“. После исто така само месец дена таа доаѓа во цвеќарница, во „Сончевина“, за да спакува цел комплет за бебешка опрема и да купи букет за крштевката на нејзината пријателка, која исто така избегала пред налетот на војната.
После исто така, само толку кратко време таа има надчовечка сила да го носи тоа во себе и со себе и на таков достоинствен начин да го продолжи животот како знае и умее. Всушност не како знае и умее, туку стоечки и исправено. Ме потсети на Моника Белучи во „Малена“. Речиси исто толку беше и убава.
Се прашував дали јас, дали мојот народ има таква надчовечка сила и таква стаменост, на овој начин да ги преживува ваквите големи катастрофи.
Не знам! Навистина не знам. Некако си мислам дека сме помалку отпорни. Особено после оние приказните со брашното и зејтинот. Први истрчавме и изнакупивме сè, за гладни да не останеме.
Не судам, само си мислам и се прашувам.
Можеби во природата на човека е да „спасува жива глава“ и да стане и да се исправи кога ќе го покоси животот.
Секако е така, но јас бев скаменета пред достоинственит став на оваа жена.
Знам дека тоа го можат само оние најсилните.
Затоа имав потреба и да ја гушнам и да заплачам со неа и да ја викнам дома на гости и да ѝ се поклонам тука до земја.
Откако ми вети дека ќе дојде утредента од ум не ми излегуваше.
Си велев никој така нема да дојде и да рече, „јас дојдов да си го земам букетот, што вчера ми рековте дека ќе ми го подарите“. Никој!!
Затоа и се прекорував што не и го подарив веднаш, плашејќи се да не овене цвеќето во кола, додека таа биде на крштевка.
Па нека овене си мислив, требаше да ѝ го дадеш, важно беше тука да ѝ ја израдуваш душата и да ѝ покажеш дека сочувствуваш со неа, а не да ја тераш да доаѓа утре, за да не овенело цвеќето.
Ќе пукнев од мака.
Ја забележав од далеку. Тоа е става и став во одот, кој ја разигрува улицата. Тоа е става и став, кој го бранува воздухот.
Се приближуваше и се смешкаше со една тажно-весела насмевка.
Тоа се оние насмевки кои ви излегуваат од душата ама со сила ги влечете. Не само затоа што не сакате да покажете колку ви е тешко, туку и дека сакате и себе си да не си признаете дека ви е тешко. Чудни се тие насмевки. Некако искривени, и повеќе плачни одошто весели, но сепак се насмевки.
Сто пати сум се смеела така, затоа ги препознавам.
Во раката носеше хартиена кеса на која пишуваше „Њу Јоркер“.
Ми пристапи и силно ме гушна. И јас неа. Е ова веќе не беше ниту искривено, ниту на сила. Беше од цело срце и душа. Ни се разлетаа солзи по лицето и на двете.
Јас бидејќи таа-Дарија дојде, а и таа веројатно поради истото. Дека нашла начин да дојде.
Ми ја подаде кесата и ми рече ова е за вас. Еден многу познат украински колач. Сабајлево го правевме со мајка ми за вас.
Сигурно до сега сте почувствувале кога срцето ви трепери и кога мислите дека ќе умрете тука. Сега! Е така ми беше мене во тој момент.
Не се задржа многу, бидејќи некако како да немавме што да си кажеме, ниту се познававме, секоја од нас веројатно се срамеше на свој начин од сопствената реакција.
Букетот ми беше спремен, ја чекаше неа. Ѝ го дадов и таа си замина, носејќи го така, како што се носи парче љубов.
Јас влегов во продавницата да се доплачам.
Ја ставив кесата со колачето на маса и стоев така некое време речиси ничкосана.
Внатре во „Њу Јоркер“ кесата имаше прекрасен украински колач испечен утринава.
Ах животе!!! Баш си заебан.
За Женски Магазин, Тања Трајковска
*Ставовите изразени во колумната се лични ставови на авторот и тие не мора нужно да ја одразуваат уредувачката политика на Женски магазин
Колумната може да ја слушате во аудио-верзија во продолжение:
