Чек да брцнам во ташнава: Има луѓе кактуси, има и луѓе орхидеи
Правам букет. Држам „бујук“ цвеќе во левата рака.
Со десната додавам, пополнувајќи ја секоја дупка, или секоја позиција на букетот, а при тоа местејќи го цвеќето во совршена цветна интонација.
Што е цветна интонација!?
Цветна интонација е кога успевате да го редите цвеќето како по ноти. Секој цвет ја добива својата позиција на цветното „петолиние“, за на крај, букетот да биде музика. Да биде симфонија. Некогаш како на Бетовен, некогаш како на Гершвин.
Некогаш мрачен како „Реквиемот“ на Моцарт. За погреб.
Некогаш светол и сјаен, како „пролетта на Вивалди“. За новороденче.
Некогаш може да се случи и обратно да биде. Тогаш е како тешките дела на Рахмањинов. Знае да прозвучи дисонантно. Како удирање по клавишите од кое почнува страв да те фаќа. Се вртиш наоколу по концртната сала и гледаш дека другите уживаат, а тебе ти се „раштимуваат мозочните музички виуги“.
Правиш букет за погреб, а тој целиот свети и сјае. Дали таков бил човекот, та затоа таков му излегува и букетот!? А!? Веројатно. Се мислам дека не може да е поинаку.
Правиш букет за новороденче, а цвеќето како да плаче. Дали такво ќе биде детето!?
Престанав да размислувам на симболиката. Оти понекогаш „ме убива“.
Никогаш не знаеш дали ќе ти успее букетот, или не. Некогаш од прва, ќе се намести, некогаш ни од стота не сака.
Секој букет е композиција сама за себе. Никогаш не можеш да направиш идентичен букет.
Сакам исти како овој. Не може! Зошто не може?
Затоа што во тој момент цветовите се наместиле така. Таа ружа сакала да застане до овој гербер, а таа кала му се пикнала на ирисот под пазува. Овој кралски крин ги отворил своите цветови во полн сјај, како полна месечина, а овој другиов, што сега го барате за во нов и исти таков букет е во пупка. Што значи, не може да биде исто. Видете ја оваа хризантема, малку е пожолта од другава, тоа значи дека и машната на крај треба да биде со друга колоритна интонација. Може да биде слично, но никако исто. Овде хартијата сама си направила карнер и фалта. Следниот пат ќе се завитка и подвитка од другата страна. Затоа ви велам, не може да биде исто.
Аха!
Се чини дека ме разбира.
Добро вели, направете ми тогаш букет, сличен на овој.
Важи!- велам.
Додека јас го правам букетот, тој се вртка низ дуќанот и разгледува.
Се обидувам да му ја „дофатам“ причината за букетот.
Дали е љубов. Дали е извинување, или изневерување? Дали е почит? Благодарност. Додворување. За мајка му? За мајка ѝ. За неа. Или за љубовницата!? За кого е!?- си мислам...
Некогаш прашувам. Некогаш не. Секогаш различно Луѓето се различни. Навидум исти. Како сноп од сто ружи.
Кога ги гледате сите заедно, се чини нема разлика. Ако фатите секоја посебно да ја разгледувате, ниту една не е иста со претходната.
Некој влегува срамежлив и нежен како лале, како момина солза, друг ќе се втурне како стрелициум, целиот „ишаран“ во бои од егзотични емоции.
Трет разгоропаден како кралски крин. Влегува тој и како да влегува цела цветна градина со него.
Друг пак како кактус ќе влезе. Сиот бодликав однадвор. А погледни го во очи, гледаш ранлива нежност одвнатре. Боцките му се само за да се заштити.
Овој човек кој го чека букетов и се вртка низ дуќанов влезе тивко и чудно. Како да не се отвори вратата, а тој наеднаш беше внатре. Како овие новиве модерни сукуленти, кои наеднаш станаа „цветна мода“. Сите ги купуваат. А тие, колку помалку вода им ставаш, толку се поубави.
Сè уште се прашувам за кого ли му е букетот!?
Нестрплив е.
Си велам, не гледај во него. Гледај во букетот. На крај, тој ќе ти каже за кого е, и за каква прилика е.
Букетов е „послушен“. Секој цвет како сам да се мести на свое место. Си велам за кого и да е букетот, тој човек е во фина хармонија сам со себе.
Откако и хартијата одлично „легна“ и машната се намести како јаготка на шлагот, а букетот блескаво се исправи, сепак прашав „За кого е!?„.
За бившата сопруга, вели. Денес ѝ е роденден, па син ми ме замоли да ѝ купам букет.
Ах велам, порано не ви се местеа цвеќињата вака послушно а!
Не!, вели!
Пак ме разбра си помислив.
Таа беше како кала, секој ден по малку водичка, знаете, а јас сум како ешеверија. Мене ми треба сосем малку вода и мала светлина. Тие две цвеќиња не може да ги насадите заедно.
Впрочем вие тоа најдобро го знаете.
Го знам велам. Не само оттука. И јас бев неколку пати „погрешно насадена“ во иста саксија. Затоа знам.
Го плати букетот и си замина.
Веднаш по него влегоа двајца млади. Дечко и девојка.
Таа ја сакаше најубавата орхидеја, а тој ѝ велеше дека треба да земат красула.
- Што ќе ти е орхидеја, знаш дека тешко успеваат.
- Да ама многу се убави. Еднаш ќе ми успее сигурно, - како да молеше.
- Земи си красула, еме не бара вода, ем ја викаат цвеќето на парите.
- Ама таа нема цветови.
- Па добро нема, ама успева. Нема да ти се исуши.
Не ги слушав, се повлеков, за да се договорат.
Се убедуваа долго.
Излегоа и не купија ништо.
Ах си помислив…
За Женски Магазин, Тања Трајковска
Колумната може да ја слушате во аудио-верзија во продолжение:
*Ставовите изразени во колумната се лични ставови на авторот и тие не мора нужно да ја одразуваат уредувачката политика на Женски магазин
