Чек да брцнам во ташнава: Каде по ѓаволите на педесет години
Имам педесет години без некој месец и забележувам дека последниве неколку години многу често го потенцирам тоа. Во разни прилики постојано “се опоменувам“ со тоа колку години имам. Едно-две имам педесет години. Нема, нема, пак - имам педесет години.
А, во не така ретките моменти, кога разговарам сама со себе (за среќа сѐ уште не сум почнала на глас да го правам ова, сѐ уште ми е мисловен процес) се прашувам, што толку се расфрлаш, ти драга моја со годините.
Често сум критична кон себе, па си велам, прво и прво ако мислиш дека само ти имаш педесет години, па нешто се правиш важна поради тоа, не е баш така, еден куп луѓе имаат исто толку години. Сите твои другари и другарки на пример. Некои дури и повеќе по шеесет, седумдесет… ако е тоа воопшто битно.
Второ и второ, ако се фалиш мислејки дека добро изгледаш за своите години, па ја чекаш онаа контра-реплика одспротива (аууу, баш убаво изгледате за свои години) и тоа не ти е баш нешто многу за сполај ти.
Секогаш си ја презирала оваа реченица. Што ви значи тоа “за ваши години“!? Демек ако имав повеќе не ќе изгледав добро!? Секогаш ти било ова на врв јазик да го кажеш, на оној, кој на некоја госпоѓа, со блазиреан и извештачен тон и го кажува токму ова. “Госпоѓо прекрасно изгледате за своите години“. Бљак.
Трето и трето, милион долари не направи до 50 години, како што пред три децении прочита дека токму тоа е американскиот сон. Односно, не толку сон, колку што ова се наметна како мерило за успех.
И четврто и четврто, ако мислиш некого го интересира тоа, колку години имаш ти, и тоа не е така.
Туку, прашањето е што тоа тебе, толку те интересира колку години имаш.
Ајде.., мисли, мисли…
Од кој дел од твојата недоречена потсвест пристигува оваа информација со годиниве. Што тоа, ти сакаш да си кажеш себе си!? А!? Знаеш дека сигурно не е случајно, штом толку често го повторуваш тоа. Мора да имаш нешто потиснато, скриено, нешто што те мачи, штом едно, две педесет, па педесет.
Уште од пред три години си завикала дека имаш педесет години, а можеше да викаш четириесет и пет на пример. Или ништо да не викаш.
Си зборев и се прашував вака со денови и ноќи дур не ме фатеше сон, а одговорот не пристигнуваше.
Знам дека секогаш до сега кога сум си зборувала сама со себе или кога сум ги барала вистините по себе, секогаш кога ќе дојде вистинскиот одговор, или ќе биде тоа блажена состојба, кога цело тело наеднаш ми се смирува, кога и умот ми се смирува и знам дека е тоа, тоа што сум го чепкала и барала по себе. Пристигнал вистинскиот одговор.
Или пак, цело тело ќе се возбуди и узјогуни, ќе се потресам од глава до петици, ќе ми се сврти умот, нема ич да ми биде фино, бидејки стасала вистината која не ми се допаѓа. Е не ти се допаѓа, ама тоа е тоа. Ко те пита. Ете такви се двата краја на мојот искрен стап кон самата себе си.
Или тотален мир, или тотален колапс. И после почнува, или целосно уживање, радост и милина и за душата и телото, или она другото кое ич, ама ич не е убаво. Паники, нервози, анксиозност. Една состојба во која нит умираш, нит стануваш, а ниту Богу душа даваш.
Ја призиваш оваа состојба, чепкаш по себе, тарашкаш по разно разни ситуации, од се нешто што мислиш дека одиграло значајна улога во овој твој личен филмски маратон.
Одговорот не знаеш кога и како ќе те “сочека“.
И пред некој ден, “апансас“ од нигде никаде, стигнува вистината на врата. Без најава, без да чукне и да почека да и се отвори, најбезобразно се втурнува и не прашува за добредојде. Во сред работно време. Те сочекува на средба, во која ич не ти е сега до вистината. Почнуваш да се препотуваш, се обидуваш да ја ишкаш, ја замолуваш да почека малку да заврши работново време, да заврши состаноков со клиентов. А таа, како ламња со девет глави, немилосрдно ти создава бучава во глава, велејки ти на цел глас “ме бараше со денови и со ноќи, еве ме дојдов“.
- Ми се лоши, не е сега време. Почекај до попланде. Чекај барем да се приберам дома.
-Жал ми е сега ти е дојдено времето. Созреав и пукам.
Сакаше да знаеш зошто постојно се “перчиш“ со својата пеесетка. Сега ќе ти кажам.
Од пред повеќе од дваесет години знаеше дека треба да си заминеш оттука. Љубопитство кое го носиш во себе од дете, ти ја даде привилегијата да ги насетуваш работите. Ти многу добро знаеше дека тогаш, беше моментот да се спакуваш и да заминеш. Прв пат го почуствува тоа една делечна пролет, кога се возеше со воз од Амстердам за Хаг. Ја дофати мислата. Не сакам да се вратам во мојата земја. Нема таму ништо за мене. Нема таму борба со фер противник.
-Следниот пат беше кога спиеше под отворено небо во Сахара. Се сеќаваш нели.
-Се сеќавам.
-И тогаш ти текна, твојата земја не простува успеси.
-Потоа на еден концерт на Стинг во Нови Сад. Па на еден ручек во Берлин. Па на својата журка на триесеттиот роденден. Дома, кога во пет сабајле си отидоа сите, а ти остана сама. И тогаш ти текна дека треба да го направиш тој исчекор. И во Венеција, кога на Сан Марко со две чаши шампањанско, со својата најдобра другарка, го славеше својот четириесетти роденден. И тогаш ти текна. Ова беше едно од последните “текнувања“. Се побледа и побледа ти беше и желбата и силата и волјата.
Го потиснуваше ова со години и наоѓаше петпарачки изговори, за тоа дека не можеш, дека како ова, како она…
Еден дел од тебе е несреќен, бидејки знаеш дека тие што треба да се некаде на друго место, се на одговорни позиции, на раководни функции, во министерства, во агенции, а тие што треба да се таму не се. Чест на некои бледи исклучоци. Малку се и бледи се. Навистина бледи. Проѕирни. Невидливи.
Се “перчиш“ дека имаш педесет години, бидејки потсвеста ти кажува дека има уште едно слободно место во кабината. Само уште едно.
-Каде сега по ѓаволите на овие години!?
Не знам каде, но ако и понатаму бараш изговори, тогаш не ме барај повеќе и не ме прашувај секој ден и секоја ноќ, за вистини кои не си подготвена да ги слушнеш.
Седи, пукни и ќути.
Бидејќи следниот пат кога ќе ти дојдам на врата, ќе бидам уште посурова.
Колумната може да ја слушате во аудио-верзија во продолжение:
За Женски Магазин, Тања Трајковска
*Ставовите искажани во колумната не се ставови на редакцијата
