Да, јас сум таа МАЈКА КОЈА ГИ ОСТАВИ СВОИТЕ ДЕЦА: Ги сакав, но ОВА „МЕ ИЗБРКА“! Сите мислат дека сум лоша мајка, но проблемот е како општеството го доживува мајчинството
„Мојот сопруг е тој што сакаше деца, но научив дека не морам да живеам со моите деца за да бидам добра мајка“, се зборовите со кои ја започнува својата наградуваната хавајска новинарка и авторка Рана Реико Ризуто. есеј за тоа зошто оставила примарното старателство над децата и ги дала на сопругот.
Рана го напиша овој текст пред десет години, со цел да ја намали стигматизацијата на мајките кои решаваат да ги остават децата кај таткото. Нејзините синови сега се млади мажи, а таа тврди дека никогаш не зажалила за својата одлука и дека тоа само ја направило подобра мајка.
Нејзиниот есеј е репродуциран во целост.
„Во 2001 година, 16 дена по третиот роденден на мојот најмлад син, излегов од вратата од мојот дом во Бруклин со еден куфер во рацете. Го напуштав семејството. Два сина, пет и три години, и мојот драг сопруг, партнер со кого сум 20 години, од детството. Добив стипендија и можност да живеам во Јапонија шест месеци за да интервјуирам преживеани од атомска бомба. Ми беше чест да го направам тоа, а мојот сопруг ме охрабри да аплицирам; уште повеќе , инсистираше да одам на таа задача. Прашањето не беше како тој и децата ќе се снајдат без мене, тој имаше голема помош од нашата дадилка која живееше со нас, но и од нашите роднини. Она што беше проблематично беше како јас ќе се снајдам, како ќе живеам во туѓа земја каде што не го ни зборував јазикот.
Мојот брак не траеше.
Прашањето што секогаш ми го поставуваат е: „Како можеше да ги оставиш своите деца? или „Како можеш да бидеш мајка што го напушта семејството?“ Како моите деца да беа составен дел од мене, дури и години по нивното раѓање, па мораа да бидат хируршки отстранети. Како да ги оставив на пуст остров, среде пламен од остатоците од урнатиот авион и сама влегов во чамецот за спасување. Ова е претерување, но е дел од поентата. Затоа што мојот однос со децата секако продолжи да постои. Всушност, тој се подобри.
По околу два месеци, мојот сопруг и јас почнавме да имаме предизвици во нашата врска на далечина. Нашиот брак се разниша поради очекувањата, ветувањата и старите навики. Се се сведе на „треба“. Што треба да правиме, што треба да сакаме, што треба да правиме или кажеме. Заедно сме од мојата 17-та година, повеќе од животот го поминавме како пар отколку како поединци. И бракот го уништивме за помалку време отколку што треба банката да ни пријави дека не ги плаќаме ратите.
Нема да ви кажам дека децата никогаш не забележале дека ме нема. Иако многупати не можев да ги натерам да престанат да гледаат цртани за да разговараат со мене на телефон, добив и многу тажни повици и пораки. Но, кога дојдоа во Јапонија да живеат со мене, четири месеци откако заминав, бев во неволја. Беа среќни, воодушевени од храмови, возови, замоци Самуи и рибни колачи. Но, добив мајчински шок. Без солиден брак во кој ќе се вкотвам, по четири месеци независен живот во нова земја која ја засакав, но штотуку почнував да сфаќам како да се снајдам, немав идеја што да правам со моите деца, топки полни со енергија. Дури и обидот да ги нахранам или да најдеме тоалет кога бевме во јавност беше предизвик.
Тоа ми поттикна мало сеќавање, кое занемарив да го спомнам: никогаш не сакав да бидам мајка. Се плашев дека ќе ме „проголта“, дека ќе се исцрпам, дека еден ден, 20 или 30 години подоцна, ќе се разбудам и ќе сфатам дека се изгубив себеси и дека мојот живот заврши. Сепак, нивниот татко сакаше семејство, тој молеше, тој вети дека ќе се грижи за сè и ќе ја отстрани секоја пречка што можам да ја именувам.
Сето тоа има смисла сега, нели? Мислите дека сум ладна кучка. Јас бев само мајка по име. Веројатно сум дури и една од оние жени кои беа уапсени затоа што отидоа во локалниот бар и ги оставија децата сами дома со неисправен плин. Јас сум лоша мајка.
Но, тоа не е вистина!
Мојот проблем не беа моите деца, туку како размислуваме за мајчинството. За тоа како таткото со полно работно време е светец, а жената во иста улога е само мајка. Тоа е равенка која никогаш не сме ја доведувале во прашање, всушност ние инсистираме на тоа. И ја казнуваме самата идеја дека има и други начини да се биде мајка.
Моето патување во Јапонија ме промени. Од несигурна, амбивалентна, сакана, но исцрпена мајка станав многу добра мајка. Бракот ми пропадна, а старателството над децата му го дадов на мојот сопруг. Но, исто така, не купив куќа на Хаваи и одлетав, решив заедно да ги одгледуваме децата. Се преселив еден блок подалеку и ја започнав долгата, напорна работа да им докажам на моите деца и себеси дека сум присутна.
Деновиве моите синови живеат и спијат во куќата на нивниот татко. Тие можат да пешачат до нивниот друг дом, мојот, а тоа го прават неколку пати неделно. Доаѓаат после училиште, им помагам со домашните задачи, заедно готвиме вечера, јадеме, расчистуваме, разговараме за нашиот ден или гледаме телевизија. Одам на секоја конференција на родители и наставници, таму сум за бејзбол игри и различни изведби. Тука е и мојот поранешен сопруг. Не му беше лесно, но ми овозможи да си го дефинирам сопственото мајчинство и нашите синови да имаат релативен мирен живот, а не со постојани тепачки и меѓусебни обвинувања.
Морав да ги оставам децата за повторно да ги најдам.
ИЗВОР: Жена блицФото: Инстаграм
