Еротски приказни: ПРЕСТОЈ В БАЊА
Никогаш, ни во најинтимните фантазии, не би помислила дека со Далибор ќе лежиме припиени еден до друг на спалната, во еден комфорен апартман и тоа на сред планина. Дури не ми се веруваше дека ние двајцата се наоѓавме длабоко в планина препуштени на дивата природа.
Таа, овде создала природни извори за исцелување и за лечење на скршеници, спондилоза и разни реуматски болести што го зафаќаат човечкото тело. Спојот на човечкиот мозок, неговата креативност и дивата природа создале бањи, спа центри, хотели, одморалишта и други удопства за лечење и за опоравување на човекот.
Природата е човеков соработник, таа нуди спас и се грижи за човечкиот опстанок. Сите свои добра ги наменува за човекот за да ги искористи и за да ги приспособи кон своите потреби. А човекот мора да ја почитува, да се грижи и да ја негува природата. Ако не постои природата и ако човекот не ја штити, почитува и негува, туку ја уништува и ја загадува, тогаш тој оди против својот опстанок и својата иднина. Прекрасната природа ни ги обзема секојдневните мисли и ни наметнува свој режим на мисли. Се чувствував привилегирана што ми овозможила да дишам свеж воздух, да уживам во природните убавини, во просторот и во природните бањи.
За време на ручекот се запознавме со малку постар пар од нас, Лина и Људмил, и се договоривме да се видиме за време на вечерата.
Додека лежевме на спалната, Далибор беше носталгично расположен и ми изјавуваше љубов. Неговите зборови беа нежни, искрени и ми го исполнуваа срцето. Се сетив дека има фрижидер во дневната. Станав и во две чаши турив бело вино и потоа наздравивме и се напивме.
Потоа се завртив кон него и почнав да го бакнувам, а тој се заврти кон моите рамена и почна да ми ги бакнува. Јас со моите раце почнав да одам надолу и да му го милувам неговиот веќе набрекнат „орган“. Му го фатив со двете раце и нежно го милував, а тој со неговите раце ми ги милуваше колковите.
Грубо ми го притисна меѓуножјето со неговото меѓуножје, што се отвори уште повеќе. Со раката испружена помеѓу нашите тела посегнав по него, го стискав и го воведов во храмот на мојата женственост. Тој момент на вовед е неопислив и единствен. Може само да се доживее, не може до крај да се искаже овој незаменлив настан што е симбол на љубовта.
Влегување во тесна, топла пештера – влегување во мојата длабока интима. Спојување две личности, две интими, две тела, две личности и создавање една нова целина.
Нозете не ми мируваа. Едната ја кренав на неговото рамо, а другата ја навалив на страна за да имам повеќе простор за маневрирање. Поради неговите повреди, јас бев водич во оваа бескрајна игра. Се прашував како ќе биде кога ќе се опорави Далибор?
Навнатре и нанадвор, малку во круг, потоа повторно навнатре и нанадвор, брзо и бавно наизменично. Удирање и вадење, вметнување и излегување. Само тоа се слушаше. Неговата „глава“ остануваше внатре цело време – таа беше врската помеѓу нашите голи меса што не одведе во екстаза. Месото пулсираше, нашите срца работеа забрзано, страста и копнежот беа владетели во оваа соба, а ние бевме неми сведоци на нивната победа.
По извесно време, двајцата заедно почнавме да издишуваме. Целиот стомак ми се исполни со топлина. Во ист миг врелина ни ги исполни грлата, а гласовите во знак на задоволство сами почнаа да излегуваат. Љубовта веќе стана зрела, се рашири и се почувствува нејзиниот опоен мирис по целата соба.
Погледнав низ просторот и видов како милион пеперутки летаат и прават виножито низ собата. „Каква убава глетка, можам бесконечно да лежам и да му насладувам на овој сладуњав мирис“,си помислив во себе.
Како да лежев во полусвесна состојба. Моите илузии, надежи, копнежи и страсти се споија заедно, но беа прекинати од гласот на Далибор: „Мила, треба да станеме и да одиме в базен“. Потоа нежно ме бакна и јас станав.
Набрзина си облековме костими за капење и тргнавме. Додека влегов во водата, се чувствував како да сум се разбудила од некој длабок сон. Во базенот имаше физиотерапевти со кои под нивен надзор се правеа вежби во топлата вода. Беше убаво и прекрасно. Топлата вода нѐ опушташе. Потоа излеговме и седевме на граничниците од базенот и ги набљудувавме другите присутни како прават терапија и се шегуваат. Очигледно, овде подолго време доаѓаат луѓе кои се познаваат меѓу нив.
Откако Далибор заврши со терапијата, се облековме и тргнавме на вечера. Лина и Људмил беа седнати и полека пиеја вино. Кога нѐ видоа, срдечно нѐ поздравија. Седнавме и заедно вечеравме. За време на вечерата, дојде еден плав човек кој се доближи до нас. Се поздрави со нив, а потоа Људмил нѐ претстави и тој љубезно нѐ поздрави. Тоа беше газдата, Нино, кој нѐ праша дали сме задоволни од местото и од престојот овде. Ние климнавме со главите во знак на задоволство.
Нино му се обрати на Људмил и му рече: „Сега донесов голема куќичка за мајката шарпланинец. Утре наутро може да отидете заедно и да ги донесете. Се јавив и во шелтер-службата. Ќе пратат луѓе и ќе дојде и ветеринар“. Ние бевме пресреќни.
ОСАМЕНА
