Одлучив повеќе да не го носам детето кај свекорот и свекрвата: Капката ја прелеа чашата

фотографија: Shutterstock

Се случи токму вака:

Отсекогаш мислев дека бабата е лек за нејзиниот внук. Како дете, секогаш одев кај двете баби. Се сеќавам на тој период со топлина. Но, за моето дете, сè се покажа поинаку... Јас дури и не знам кој е виновен повеќе.

Имено, се случи сопругот и јас да се разведеме и по разводот да се смени и односот на неговите родители кон мене. Некако го разбирам тоа - снаата е виновна за сè. Не очекував ништо друго, но наивно верував дека внуците се внуци.

И додека навидум сè изгледаше нормално, кога јас не бев таму тие се однесуваа многу чудно.

Така, еден ден ќерка ми дојде од кај нејзината баба и веднаш од вратата почна да вели: "Треба да ја исперам оваа јакна!" Дотогаш, никогаш не го забележав тој ненадеен нагон за чистота кај петгодишно дете. Се покажа дека нејзината баба ѝ рекла дека јакната ѝ е валкана, со коментар: „би било добро мајка ти да се грижи за тебе малку повеќе...“

На прв поглед ми се чинеше толку смешно и безначајно, но како да му објаснам на детето за непријателство со кое зрачи бабата. Јакната ја исправме, иако беше перена само една недела претходно. Не сакав да размислувам за тоа понатаму, мислев дека тоа е само краткотраен излив на гнев. Мислев дека е човечко некој да направи грешка, но дека тоа нема да се повтори. О, каква заблуда...

Следниот пат свекрвата ме критикуваше и мене и неа, кога ќерка ми ѝ ги покажа нашите фотографии од паркот. Имено, денот го поминавме шетајќи во паркот, детето скокаше среќно, а јас ја сликав.
А бабата рече „колку е грубо и грдо да се прават такви гримаси додека се фотографираш“. Очигледно, според неа петгодишното дете требаше да застане тивко покрај дрвото и лажно да се насмевне.

Ќерка ми беше скршена од коментарите на баба ѝ. Таа само сакаше да ѝ покаже на својата баба колку добро се забавува, но се „покажа“ дека прави нешто што не е во ред и не е потребно.

Третата ситуација беше кога детето, плачејќи и вознемирено, ме повика да дојдам по неа. Договорот беше баба ѝ и дедо ѝ да ја донесат во мојот стан, но малата ме повика да дојдам. Таа рече дека не го слушала нејзиниот дедо и дека тој се заканувал дека ќе ја остави сама пред зградата, за сама да си го најде патот дома. Се разбира, тој не го стори тоа, но ја донесе, како што се договоривме, во мојата куќа. Поентата беше дека тој заплаши петгодишно дете. Без оглед што и да направила (а не верувам дека била толку непослушна) тој немаше право да и се заканува така.

И четвртата капка што ја прелеа чашата се случи на роденденот на баба ѝ. Тој викенд требаше да одам на службено патување, а детето требаше да биде со неговите баба и дедо. Токму тој викенд беше 65-от роденден на баба ѝ и беше планирана голема забава. Ќерката беше пресреќна и возбудена. Заедно купивме подарок да ѝ го однесеме на бабата. Ја оставив пред нивниот стан и се упатив дома да се спакувам за патувањето. Ми заѕвони телефонот. Поранешната свекрва ми се јавуви со зборовите дека таа е „грубо мало девојче“ и дека нема да „гледа грубо и некултурно суштество“.
Детето беше лишено од прославата што толку многу ја очекуваше. Дојдов по неа бесна. Кога видов како плаче, срцето ми се скрши. Тогаш си ветив дека повеќе нема да ја однесам кај свекор ми и свекрва ми. Не и требаат такви баба и дедо.

Можеби е моја вина што не им кажав сè во лице, но тоа беше последен пат кога го однесов своето дете кај нив. Оттогаш ги нема видено.

извор:stil.kurir.rs