Отец Арсениј без влакна на јазикот: Лудниците стануваат претесни, децата површни и сè поневоспитани
Зошто луѓето се премногу дебели на Запад? Затоа што нивната душа е бесконечно гладна, а телото им е сито. Тие јадат за да го задоволат гладот, не физички, туку духовно, но не може да се задоволи со брза храна, вели монахот.
Отец Арсениј Јовановиќ, монах на Српската православна црква, живeе на Острог, каде што денес му служи на Бога со своите браќа.
Иако живее и се моли на Острог, тој е во контакт со многу млади урбани кои доаѓаат кај него за совет, мачени од истите глупости со кои и самиот се борел како момче.
„Се' полошо и полошо е. Лудниците стануваат пополни, затворите се пребукирани. Дилери, зависност од дрога, сексуални мутации во однос на она што е природно. Исто така има и современи комуникациски уреди, брзина, сè е на копче, сè е на располагање и повторно сме празни. Изложени сме на мега-прилив на информации, а нашата култура е нула. До неодамна постоеја некои други вредности, но со влегувањето во Третиот милениум тие полека исчезнуваат. Сурово ропство кон мега корпорациите и малцинството кое владее со светот и прави глобален бизнис за забава е на дело. Неопходно им е да се привлечат деца и млади со што е можно повеќе банални и ласкави содржини. Истите наши деца кои имаат се поповршно воспитување и се помалку општа култура“, вели отец Арсениј за Ekspres.net.
Хедонизмот, објаснува отец Арсениј, се промовира како врвна вредност.
„Не минуваат ниту 24 часа без стимуланси, од послаби, како што се кофеин и никотин, преку алкохол, до лекови и секс. Моите пријатели ми велат дека е срамота да се каже во Њујорк дека не сте имале барем една геј врска.
Човекот оди кон материјален напредок, и духовно пропаѓа. Се повеќе се зборува за крајот на светот, но мислам дека ова не е крај. Човекот е способен и за полоши работи “, вели монахот од Острог.
Брзината што ја живееме и која ни е наметната, води, вели тој, до психијатрија, дилери, бордели или до - ресторани:
„Зошто луѓето се премногу дебели на Запад? Бидејќи нивната душа е бесконечно гладна, а нивното тело е сито. Тие јадат за да го задоволат гладот, не физички, туку духовно, но не може да се задоволи со брза храна “.
Причината за оваа состојба, според отец Арсениј, е недостаток на љубов.
„Нема љубов. Општеството ги извлече родителите од дома, тие се презаситени, немаат време за деца. Воспитани сме без љубов. Затоа имаме епидемија на ментални заболувања. Од блага, како што се вознемиреност, стравови и депресија, до најтешка. Сето тоа потекнува од уништувањето на жената која губи две од најмоќните оружја: женственост и благодат. Губи контакт со Бога и она што Бог и го дал и таа се натпреварува со маж. Децата растат во таа околина и кога мајките ќе ги загубат својствата на жената, тогаш девојките, нивните ќерки стануваат уште полоши. Машките деца почнуваат да ги мразат мајките кои не ги воспитувале да го сакаат женскиот пол и тоа создава средина на насилство во кое мажите ги злоупотребуваат жените и децата. „Секоја мерка е изгубена“, вели отец Арсениј.
„Не знаеме ни што е православие. Дури и многу наши свештеници не ја знаат моќта на православието. Доаѓа кај нив еден млад човек со проблеми, тие го праќаат на психијатрија. Тие не знаат дека молитвата е таа што има моќ да лекува. Некои во Црквата не се свесни за тоа. Кога ми доаѓа еден млад човек со проблеми, молитвата е врховна терапија. Имаме физиолошки и духовен имунитет. Духовниот имунитет нè штити од демонските сили, исто како што физиолошки нè штити од вируси. Молитвата го исфрла злото и не подготвува за врвна средба кога срцето ќе престане да чука, кога нашиот дух, душа и личност се подготвуваат за ново раѓање. Молитвата ги менува законите на времето и законите на физиката. Го забавува стареењето. Ермити живееле 100-120 години. Молитвата е најдобриот ботокс “, објаснува отец Арсениј и додава дека на Црквата и е потребна поактивна мисионерска работа, но не кон оние што веќе се во Црквата, туку кон оние што се надвор од неа.
Тој вели дека има и модерни, образовани свештеници, способни да им се обраќаат на урбаните млади на нивниот јазик.
„Мора да знаете за културата, уметноста, музиката, науката, така што соговорникот ќе види дека знаете низ што поминува. Не е доволно само да се зборува за тоа како Христос воскресна “, објаснува монахот Арсенија.
Лек за сè е љубовта, на крајот кажува монахот.
„За жал, љубовта се повеќе се поистоветува со похотот. Љубов е кога сакаме човек каков што е и не се обидуваме да го смениме. Љубовта е жртва. Во љубовта треба да бараме најмногу од нас самите, а не од другите. Треба да размислиме повеќе за тоа како се однесуваме кон нашите сакани и тие ќе се однесуваат така со нас.
А се случува спротивното. Бараме за себе, не даваме, му се жалиме на оној до нас дека не ни го дава она што мислиме дека ни припаѓа и има раскол. Ако знаеме дека Христос е и помеѓу две лица кои се сакаат, тогаш љубовта, според мене, е целосна “, вели отец Арсениј.
„Ние самите создаваме пекол. Господ не го создаде пеколот, ние го создаваме. Со самоуништувачки живот, зли мисли и дела, ги уништуваме душата, срцето, умот, кое доживува соочување со божествената, несоздадена светлина по смртта како тортура и пекол. Како што болното лице се засолнува од сонцето, така и на болната душа и пречи и ја мачи светлината на божествената љубов со која се соочува по смртта на телото“, заклучува отец Арсениј.
Фото: Youtube - printscreen
