ПЛАНИНАТА Е ВОЛШЕБНА, НО И ОПАСНА

Сите заедно се собравме за вечера. Другарката на Марко од детство, Сања, со себе носеше гитара и почна да свири. Taa од мала свирела на повеќе инструменти и сега беше студент по клавир. Но, навистина беше талентирана и прекрасно свиреше. На звуците од гитарата, никој не можеше да остане рамнодушен и почна друштвото да пее. Останатите гости за вечера, од кои повеќето беа студенти, ни се придружија. Колку може музиката да ги зближи луѓето. Иако првпат се гледавме, за многу кратко време делувавме како да се познаваме многу години и на сите од лицата им се читаше радост што со ова ненадејно запознавање може некој и да се зближи.

Полека се приближија и со столиците, ги собраа масите една до друга. Разговаравме полека и од збор на збор продолживме со шеги и со песни. Се собравме во групи. Храната ја сервираа заедно, па меѓу паузи, јадевме и повеќето пиевме црно вино. Како поминуваше вечерта, така бевме повеќе поопуштени. До мене седеше еден згоден млад човек. Ми се претстави, кажа дека е студент, но дека не е од нашиот град, туку од соседниот. В разговор, почна да ми кажува колку сум пријатна, а и симпатична. Но, јас не сакав да има недоразбирања и проблеми. Веднаш му реков дека овде сум со друштво и му го покажав Марко. Тој седеше отспротива и ни го следеше нашиот разговор. Ни климна со глава и се насмевна. Тогаш младиот човек се засрами и под изговор дека ќе запали цигара, излезе на тераса. 

Марко ми се приближи со смеење и ми кажа: „Мила, многу си достоинствена и ти благодарам за почитта што ја имаш кон мене. Љубовта е збор, но се искажува со душа и со срце. Сите овие настани и предизвици што се појавуваат, прават искушение на љубовта. Секој има избор, но ако постои љубов, се знае кој е добитник. Мене ми импонира некој кога ме мисли и се грижи за мене, како и јас што се грижам за него“.

Овие негови зборови ми го растреперија срцето. Само додадов: „Значи, секој има право да праша. Но, јас имам цврст став кон љубовта на моето срце. Не го менувам за никого и ништо на светот“. Сама се чудев на себе како ги изговорив овие зборови. Од срамежлива селска девојка, станав решителна и смела девојка. Сепак, кога ќе се заљубиш, мораш и да се бориш за љубовта.

Вечерта останавме до доцна и се разотидовме во своите соби. Бевме изморени. Влегов да се туширам, по мене и Марко. Млазот вода, што течеше, ни предизвикуваше да се врати енергијата што ја имавме во себе. Марко ме масираше со сапун и ми го обливаше телото со сапуница. Треперев под неговите врели прсти. Ме бакнуваше по вратот, лицето и рамената. Неговите влажни прсти ги допираа моите тврди брадавици додека со јазикот ги лижеше, а со рацете одеше сè подолу и подолу дојде помеѓу нозете. Почна да ме допира со кружни допири. Нозете сами ми се раширија. Ме крена в раце, ме изнесе од бањата и ме фрли на огромниот брачен кревет.

Клекнав на колена и целата во треперење, почнав да му го допирам неговото миризливо тело. Марко, пак, беше многу смирен и со очите затворени започна треперливо да ми зборува: „Мила, сакам да ги осетам твоите нежни прсти, твоите нежни допирања, кои како звуците од виолина го растреперуваат моето тело“. Почнав да му ги грицкам неговите јајца и со раце да му поминувам низ неговиот сладок „врв“. Тој беше цврст, набрекнат и слузав. Ме привлекуваше и почнав да му го бакнувам и му го голтнав, до крај, неговото тврдо „копје“. Марко стенкаше, ми ги гризеше брадавиците и ми ги масираше моите цврсти гради. Не можеше повеќе да издржи. Неговата сперма се разлеа по моето лице, по моето тело.

Потоа, започна со јазикот да ја лиже мојата „смоква“. Ми ги цицаше врелите сокови. Почнав и јас да се грчам. Задоволството беше прекрасно. Уживавме. Искрено, во мојот живот иако ја видов сестра ми, неколкупати, како води љубов, не знаев колку е убав сексот. Навистина, се чувствувавме посебно. Летав низ облаци. Заспав припивајќи се во него. Ноќта беше ладна. Се разбудив пред да зазори и осетив дека многу ладно. Го разбудив Марко и двајцата се облековме в пижами и повторно си легнавме.

Утрото ме разбуди топол бакнеж на усните. Марко се разбудил порано и се облекол. Ми рече: „Ајде Мила, стани“ (Од Милка, ме викаше Мила). Станав, се истуширав и заминавме на појадок. Појадувавме. Кога си во друштво, секој оброк е интересен, проследен со разговор. Денес, се договорија секој да си го организира времето до ручек по своја желба, но да планира да не се изгуби бидејќи рано се стемнуваше. Се поделивме. Некои шетаа, некои пешачеа до блиските планини. Имаше и такви кои седеа надвор во хотелот и пиеја кафе.

Јас и Марко заедно со негов другар и неговата девојка пешачевме. Наидовме на две паднати дрвја. Седнавме да муабетиме, но почна да дува силен ветер и решивме да се вратиме назад. Планината беше позната по силен ветар и лавини. Се собравме за ручек. Во хотелот недостасуваа двајца планинари и една девојка со кои се запознавме претходната ноќ. Штом се запознае човек, добива некоја близина. Вистина е дека се познававме малку време, но сите ги чекавме и никој не јадеше. Но, како одминуваше времето, започна магла да се спушта и сите се загрижија загрижени, станаа сомничави и почнаа да бидат нестрпливи. Дојде и газдата од хотелот и во истиот момент им се јави на спасувачките екипи. Тие, веднаш, се подготвуваа да ги бараат со хеликоптер.

Исто така, и полицијата испрати единица која почна да го пребарува теренот. Тие, како и ние, се надеваа дека ќе ги најдат бидејќи на искусен планинар не може да му се случи грешка. Отидоа подалеку, виделе лавина како паднала, а од планинарите ни трага ни глас. Екипата за спасување беше на терен заедно со хеликоптерот, а побараа и засилување од војската. Газдата од хотелот замоли да не се објавува во јавност уште некое време за да не се дига паника. Сите ние, а особено машките, се понудија да одат да помагаат, меѓутоа беа одбиени бидејќи немаа соодветна опрема.

Полицајците, кои биле блиску до лавината, го ринеле снегот. Им се придружила и екипата за спасување од хеликоптер, која едвај атерирал. На сите ни беше страв и бевме вознемирени. По еден час ги пронашле.

АНОНИМНА