Половина година од смртта на Марина Туцаковиќ: Синот во шокантна исповед призна која наредба на мајка си сè уште не може да ја изврши

Фото: Milan Laća Radulović Printscreen/Youtube/Tvrda prica

Текстописецот Марина Туцаковиќ почина пред точно шест месеци, на 19-ти септември 2021-ва година. По долго и тешко боледување, таа беше испратена на своето вечно почивалиште на Новите гробишта во Белград, а нејзините најблиски сè уште тешко се справуваат со тоа што ја нема.

Во оваа прилика проговори нејзиниот син Милан Радуловиќ Лаќа, кој во голема исповед откри која наредба на познатата мајка сè уште не ја извршил, пишува „Новости“.

- Двете омилени книги на мајка ми беа „Волшебниот брег“ од Томас Ман и „Тивкиот Дон“ на Шолохов. Нејзината наредба беше да ги прочитам и двете. До денес не сум ја извршил таа наредба. Првата ја најдов дури кога бев многу мал, но тежината на книгата и застарениот мирис на хартија, повоеното кирилично издание што го наследив од дедо ми, татко ми на мајка ми, физички ме одбија да ја завршам. Мама не сакаше да го преболи тоа, а Ман веќе не ми го ни спомна.

- Со години создавав нови приказни во мојата глава, создавав приказни само за себе кои немаа никаква врска со ликовите на човекот од книгата, кои ги знаев само по имињата и локацијата на приказната чиј центар беа, и сето тоа по усно предавање на мајка м, која беше романтично врзана за нив и се обиде таа врска да му ја пренесе на синот.

- Од чувство на вина ветив дека ќе го читам Шолохов, иако го одложив моментот со образложение дека „не сакам Руси“ Два тома од ова руско ремек дело сè уште се на комодата каде што еден мој пријател ги остави неколку години. Старото кирилично издание извадено од неговата семејна библиотека, собира прашина и чека да соберам храброст за првата страница. И навистина не ми се допаѓа руската литература.

- Во чекалната на Институтот за онкологија, каде што поминав пет полулуди ноќи спиејќи на подот до креветот на мајка ми, пиев кафе од автомат, на кое јас и мајка ми толку се навикнавме, што купивме речиси ист апарат за дома.

- Го држев во тупаници романот на натрапникот, Русин, кој случајно ми влезе во животот, политички дисидент чија врска со мајка ми е многу поочигледна од онаа што ја имаше со ликовите кои се лекуваат од туберкулоза во швајцарски санаториум. Александар Солженицин, како и мајка ми, боледуваше од болест која тогаш се обидував да ја разберам, од која мајка ми се плашеше откако ја прочита неговата исповед „Одделот за рак“. Тоа беше нејзината трета омилена книга. А Солженицин сега е мојот омилен писател.

Поминаа шест месеци откако ја нема

- Денеска се навршуваат шест месеци откако Марина почина. Нема да бидам таму за поменот. Конечно, имам можност да отпатувам во Стокхолм и да ја посетам нејзината најдобра пријателка. Од животот на мајка ми останаа само неколку луѓе поради кои сè уште можам да сонувам дека сум жив. Физички. Тоа се фрагментираните острови на архипелагот на мајка ми, свет што тоне.

- Ќе уживам додека не потоне. Од другата страна на реалноста, страната што ја знам само јас, како ниеден лекар, ниту еден хирург не знае какво е чувството да се биде „од другата страна на туморот“. Солженицин го знаеше тоа, како и мајка ми и покојната мајка на мојот пријател кој ми го даде Шолохов, како и на сите жени со кои тивко трошев пари на кафемат на хируршкото одделение на онкологија.

- Ремисијата е состојба кога болеста извесно време се повлекува. Нема лек. Ракот е секогаш таму, се крие, чека момент повторно да влезе на голема врата и да те изеде, ден по ден, болка по болка, клетка по клетка. Откако ја изгубив најважната личност во мојот живот, мојот живот главно е во ремисија. Понекогаш оживува и ден-два ми се јавува само да ме потсети дека е уште таму.

- Исто како ракот. Сега тој се врати во форма на вина, вина што ја чувствувам затоа што не ги прочитав книгите што мајка ми ме молеше да ги прочитам. Од сите неисполнети ветувања, најмногу ме загрижува тоа што свесно или потсвесно не ги читав книгите кои ѝ беа омилени. Кој знае. Можеби од страв. Немам повеќе страв. Имам должност да се откупам и да ги прочитам делата што ми се нарачани.

- Моја должност е да се борам за неа како што таа се бореше за мене, со метастази по целото тело. Моја должност е и да ја продолжам нејзината борба помагајќи им на другите кои сега ја водат низ Србија. Моја должност е да ја „лекувам“. По смртта. Се надевам дека луѓето не се подготвени да ја заборават уште првото утро. А моја обврска е да не дозволам да потонат островите на тој архипелаг Марина Туцаковиќ – заклучи Лаќа.

Извор: 24sedam.rs