Потресна исповед на девојка посвоена на 25 години: Мојата биолошка мајка ме отфрли по нападот што го доживеав

Таа вели дека движењето низ нејзиниот необичен животен пат вредело за секој збунет поглед и затоа сака целиот свет да ја слушне приказната за нејзиното семејство.

- Моите ме посвоија кога наполнив 25 години. Тоа е чудна приказна и мислам дека досега ја слушнав секоја можна реакција: „Не знаев дека може така! Што се случи со твоето старо семејство? - општи реакции на шок, збунетост или прифаќање, слушнав сè.

Сега кога сè е готово, ретко ја кажувам целата приказна. Обично само кажувам дека сум посвоена, луѓето претпоставуваат дека тоа се случило кога сум била дете и тука завршува секоја приказна. Сепак, првото нешто што ќе го научите кога ќе бидете посвоени е дека ничие мислење не е важно, освен ако имињата на тие луѓе не се на вашата хартија за посвојување - ја започнува својата исповед Џеслин Периш од Флорида. Таа сака целиот свет да ја слушне приказната за нејзиното семејство.

- Мајка ми Лиза првпат ја запознав во 2010 година, додека студирав. Нејзината ќерка Шарлот ми беше пријателка од часот по археологија и станавме блиски пријателки. Налетав на Лиза и на Шарлот еден викенд, ги поздравив и продолжив со мојот ден...

Животот на Џеслин во тоа време беше борба помеѓу анксиозноста и депресијата и предизвикувачката програма за факултет што таа ја избра, која дополнително беше комплицирана од нејзиното биолошко семејство.

- За мене тогаш борбата беше нормална работа, но кога ќе се погледнам себеси како на деветнаесетгодишник, сфаќам дека животот не мора така да се живее. Секогаш го постигнував тоа што сакав да го работам, имав добри оценки, се запишав на добар факултет и избегнував проблеми. Не ми падна на памет дека бескрајната вознемиреност е всушност поврзана со единственото нешто што го добивав од мајка ми - критика. Иако верувам дека е горда на она што го постигнав, се чинеше дека нејзината гордост зависи од тоа да го направи токму она што таа сака да го направи - пишува Џеслин.
До декември 2013 година дипломирала и била на советување, откако доживеала напад.

- Мојата биолошка мајка ме отфрли кога ѝ кажав дека сум нападната. Решив да го поминам тој Божиќ сама додека моите цимери, од кои едната беше Шарлот, отидоа да ги посетат своите семејства. Иако ме поканија да одам со нив, јас сакав да уживам во осаменоста. Следниот ден добив порака од Шарлот. Таа ѝ кажала на Лиза дека ми е тешко: „Мајка ми сака да знае дали може да ти праќа охрабрувачки пораки, дали е тоа во ред? Ѝ реков да ѝ го даде на Лиза мојот број, ѝ се заблагодарив и претпоставив дека тука ќе заврши, но ќе ви кажам нешто – никогаш не се сомневајте во намерите и силата на мајчинската добра волја – пишува Џеслин.

Така почнал да ѝ се менува животот на многу начини и сè уште не е свесна за сè што се случило подоцна.

-Пораките кои ми ги праќаше Лиза прераснаа во телефонски разговори кои станаа дел од нашето секојдневие. Не разбирав зошто мајката на мојата пријателка би сакала да троши време и енергија на мене, но ѝ бев благодарна. Набрзо ѝ се доверив за сè и сешто, вклучувајќи ја и речиси самоубиствената депресија што ме врза за креветот. Таа никогаш не одби да ме сослуша, ми помогна да се справам со моите мисли и го сподели својот живот со мене - пишува Периш.

По две години мачење и нешто што изгледаше како преживување, Џеслин беше подготвена за нова авантура. Се запишала на магистерски студии во Европа.

- За мене беше страшно да изберам нешто толку далеку од мојата комфорна зона, но изгледаше како нешто што ми треба. Ме примија да студирам во Даблин. Првата личност на која кажав беше Лиза. Неколку дена подоцна, кога се вратив од работа, Шарлот ми рече дека сака да разговара со мене. Бев загрижена, но напротив, таа и Лиза сакаа да знаат дали официјално ќе им се придружам на нивното семејство пред да одам во Ирска, бидејќи сакаа Лиза да ми биде роднина во случај на итност додека сум во странство - пишува Џеслин.

Бидејќи повеќе не била во контакт со своето биолошко семејство и кога имало јасна и конечна причина да го стори тоа легално, таа се согласила со предлогот на Лиза.

- Работев како правен асистент, па трудовите ги доставив преку нашата агенција и завршното рочиште беше закажано за една недела. Сè беше готово за 20 минути и моето посвојување беше одобрено. Лиза легално ми стана мајка. Три дена подоцна се преселив во Ирска, подготвена да ја започнам мојата едногодишна студиска програма. Приспособувањето беше предизвик, но Лиза цело време ме поддржуваше. Разговаравме секој ден и немаше да издржам без нејзината љубов и поддршка. Самото слушање на гласот на мајка ми Лиза направи сè да пребродам - пишува Периш.

Додека студентската година се приближуваше кон крајот, таа беше возбудена што се враќа дома и што ќе може да ужива со своето ново семејство.

- Се исплати ли посвојувањето на 25 години? Несомнено. Мајка ми е најтрпеливата и најљубезната личност што сум ја сретнала. Никогаш не сонував дека мојот живот ќе се промени толку многу. Сфатив дека семејството не е местото каде што си роден и дека понекогаш случајност е доволна за да го добиеш она што ти недостасува. Крвта не е нужно семејство, ниту пак хартијата заверена на суд. Врските што постојат меѓу луѓето се важни, поради што се чувствуваме побезбедни. Пред посвојувањето бев скршена, се гадев само кога размислував за себе. Сето тоа се промени благодарение на нив – пишува девојката.

Таа додава дека никогаш не помислила дека ќе добие втора шанса да ја почувствува мајчината љубов и дека тоа што Лиза е посветена личност го оправдува фактот дека Џеслин била сосема несреќна личност.

- Ме прашуваат дали сè уште мислам на моите биолошки родители. Навистина ретко. Верувам дека е апсолутно можно семејствата да ги надминат проблемите и да станат посилни, но не можев да дозволам никому, дури и да е моето семејство, повторно да ме скрши. Им посакувам сè најдобро, но не ми недостасуваат. Имам ново семејство и не можам да бидам посреќена поради тоа - заклучува Периш.