Што чекаш, кога ќе се мажиш? Не те прашувам ни јас тебе „Зошто не се разведеш“, а животот ти се распаѓа

Зборувам за свесен избор и концепт - јас сам бирам што ќе правам во мојот живот, а не она што ќе ги направи среќни сите љубопитни луѓе на овој свет.

Се вратив дома од Белград на неколку дена. Во еден босански град. Мојот, нему му припаѓам затоа што ме формираше како личност. Зошто е важно за понатамошниот тек на приказната? Затоа што за мене Босна не е земја, туку филозофија. Топли и отворени луѓе, толку отворени да немаат ни најмал проблем ако ве прашаат сред ходник додека се враќате од продавница:

-Коно, кога стигна, што ќе правиш ручек денес?

Ако не одговорите на тоа прашање, ќе ги добиете сите можни осудувачки погледи. Затоа што проблемот не е во грубото поставено прашање, туку во вашата „дрскост“ да се осмелите да не одговорите.

Во одреден момент од вашето растење, сфаќате дека не треба да одговарате, дека можете учтиво да се насмеете и да продолжите. Затоа што си стануваш поважен за себе од тој злонамерен налет на осудувачки погледи.

Проблемот ја достигнува својата кулминација кога играта на груби прашања и срамежливи кисели одговори ќе се префрли на вашите четири ѕида.

Празнична трпеза, трпеза полна со храна, стиснати гости кои седат блиску еден до друг, едвај стигнуваат на масата за да набодат нешто на вилушката, жешко им е и се препотуваат, или од мрсна храна, или од препечена ракија. Но, госпоѓата успева да ги преболи тие неволји на Тантал, која гледа право во моето чело преку масата и некако преку залакот, со блага полунасмевка ме прашува:

- Ланчи, има ли нешто?

Одеднаш владее тишина. Децата престануваат да се смеат, гостите не се мачат да стигнат до тортата преку масата, сообраќајот запира пред зградата, трудниците престануваат да се породуваат на половина пат. Сè запре. Дваесет пара очи се вперени во мене. Се чека одговор.

-Па, еве ја тетка Зоро, знаеш, јас сум сега во Белград, се преселив во нов стан, најдов подобра работа, баш пред некој ден отидов на пат со моите другарки, супер си поминавме...

Ме прекинува Зора, тотално незаинтересирана за моето опширно набројување, според нејзиното мислење за такви неважни работи. Имам чувство дека се кае што дозволила 20-те секунди од животот да и одат во вода и дека ушите и крварат од оваа глупост што се осмелив да ја кажам.

- Ма не тоа, знаеш на што мислам... Има ли нешто... Тоа... Конкретно.

Секако, уште од нејзиниот прв поглед знаев кон што цели, но овој пат не и дозволив да ме однесе во ќош. Буквално сакав да ѝ дадам до знаење дека не сум на „ти“ со таа нејзина приказна, па додадов:

- Мислиш дали купив стан? Сè уште немам, но имам некои планови за пар...

Мртва тишина, Универзумот запре.

Трчам во кујната, носам ракија, и ставам на Зора и наздравувам.

- Нека ни е среќен овој собир. А вие ќе дознаете тетка Зоро. Ќе објавам на радио кога ќе биде „нешто“.

Ставам ракија во грло. На екс.

- Уууух, добро, 50 на гради. Вистинска маченичка.

Кога реков маченичка мислев на ракија. Но, јас бев поголема маченика. Барем за поимот на Зора.

Научив да се „хендлам“ и „пеглам“ во такви ситуации. Се додека не пукнам еднаш. А и јас не сакав. Оти ​​којс сум јас да ја разбудам Зора од сон? Секој слуша што сака и на што е подготвен. И тука не се подготвени да гледаат на животот надвор од нивните граници. Јас сепак ќе ги почитувам нивните.

Се разбира, после тоа прво отворање на бомбата на Зора, се провлекува некоја случајна жена од „женскиот“ дел на собата и директно, како да ми го цитира рецептот за бесмртност, ја продолжува сагата со „добронамерни совети“.

- Слушнав дека сте раскинале, сега кога сите на твоја возраст се мажат. Знаеш, драга, треба да размислуваш за иднината, твојот биолошки часовник истекува...

О Ковиљка, сонце едно. Сега ти ми откри дека Земјата е тркалезна и ти се поклонувам.

Ми.

Посочува.

Биолошки.

Часовник.

Посегнувам по уште една чашка ракија и си објаснувам дека треба да молчам. Подобро јас сама отколку дваесет од нив да ме слушаат како лут противник на догмата, егото, поседувањето, присвојувањето, мажачката по секоја цена ,да размислуваат за мојот биолошки часовник, подобро да се забавуваат со ракија отколку да започнам приказна што не можат да ја сварат. 

Веќе голтам ракија како вода и тогаш ја отворам Пандорината кутија. Почнувам со прикажување на мојата демагогија, која знаев дека нема да им се допадне. Но, господа, прашавте, слушајте!

Прво, непристојно е.

- Знаеш, тетка Зоро, кога слушнавме дека маж ти те тепа, а ти свесно остануваш со него затоа што велиш дека го сакаш, не те прашав „Зошто не се разведеш“ затоа што мислев дена е непристојно и дека си возрасна и одговорна за својот живот. Истото го очекувам и од тебе. Изгледа дека повеќе те загрижува „Има ли нешто со мене“ отколку како да го средите вашиот животен хаос. Можеби не сакам, можеби не, можеби имам нешто друго планирано, можеби сега работам на тоа, можеби не сакам да споделам со вас. Воопшто не ми е гајле што немаш лоши намери и се грижиш за мојата благосостојба, очекувам да ги контролираш своите пониски нагони. Ве молам внимавајте што излегува од твојата уста, бидејќи за тоа си одговорна лично ти.

Второ, напиј се Зоро!

- Подобро земи уште една чашка ракија, да се забавуваме и да бидеме весели, можеби нема да имаме друга шанса. Нека ни е поважно да бидеме среќни од тоа што го чекам јас и кога ќе го задоволам концептот - „штиклирајте го на списокот - топ 30 работи што Зора мисли дека треба да се направат до крајот на мојот живот“.

ФОТО: unsplash

Izvor: najzena.rs