Соња пред 17 години дарувала крв, а потоа ѝ стигнала порака која засекогаш ѝ го променила животот: Охрабрувачки и инспиративно
Една жена по име Соња Зонис сподели инспиративна приказна со надеж дека ќе допре до што е можно повеќе луѓе. Кога била помала постојано одела и дарувала крв, без некоја „посебна“ мисла, а неодамна добила и мејл кој не го очекувала.
- Скролајќи низ моето сандаче, застанав кога видов мејл од тимот на Светската здравствена организација за дарување крв и трансплантација.
„Можеби се сеќавате дека при претходните крводарувања сте се согласиле да бидете потенцијален донатор на коскена срцевина или крвни матични клетки. Сега утврдивме дека сте потенцијален дарител на еден пациент“, започна Соња.Како што наведува, никогаш не размислувала за дарување крв, но се согласила бидејќи смета дека помагањето на другите секогаш треба да ѝ биде желба и опција.
- Се сеќавам, кога имав дваесет и нешто години, отидов да дадам крв, чисто онака. Тој ден ми дадоа формулар да пополнам, а на него имаше кутија за да проверам дали размислувам да станам донатор. Не видов причина зошто не би требало, па го штиклирав полето и од тој момент официјално станав дел од Регистарот на донатори на коскена срцевина во Обединетото Кралство (сега познат како Регистар на донатори на матични клетки на NHS). Ништо не се смени после тоа. Животот ми течеше во нормален тек и едвај размислував за тоа - наведува таа.
Потоа, во јули 2020 година, откако го роди нејзиниот син, Демијан, одеднаш се потсети на важноста да им се помага на другите. Имале трауматично искуство - имала згрутчување пред породувањето, итен царски рез при кој изгубила многу крв и морале да останат во болница 10 дена по неговото раѓање поради вирусна инфекција. Според неа, кога конечно се вратиле дома, знаела дека и двајцата се „среќни што преживеале“ и дека чека да се врати дома со синот.
Foto:Facebook/Sonia Zounis
- Сакав да направам нешто за да се оддолжам, но не бев сигурна што. И тогаш ја слушнав приказната за ќерката на Ешли Кејн, Азеила. Кога имала само осум недели, нејзините родители ја добиле страшната вест дека има акутна миелоидна леукемија. Имав општо разбирање за тоа што е овој тип на рак - рак на бели крвни зрнца кој обично е брзорастечки и агресивен - и дека обично бара итен третман. Како и многу други чии срца беа трогнати од оваа приказна, почнав редовно да ги следам профилите на социјалните мрежи на нејзините родители за да бидам во тек со новите информации за нивната ќерка.
Дознав дека Азеила оди на хемотерапија, но и дека во 12-та недела е одлучено дека ќе и треба трансплантација на матични клетки поради агресивната природа на нејзиниот рак. Но, исто така беше застрашувачко да се знае дека во тоа време, пациентите како Азеила, кои потекнуваат од мешано етничко потекло, имаа само 20 проценти шанси да најдат неповрзан донатор на матични клетки. Иако знаев дека мојата етничка припадност нема да ѝ одговара - половина сум Гркиња, половина Британка - мислев дека можеби би можела да бидам соодветен донатор за некој друг и, ако е така, тогаш вреди да се проба. На крајот на краиштата, ако Демијан беше во таква ситуација, би сакала некој да го стори истото за мене и за моето дете - се присетува таа.
И така, охрабрена од приказната, решила да се согласи да дарува крв. Дарувањето не се разликува многу од давање крв - освен првичната игла, немаше болка, опишува таа. Повеќето луѓе кои се регистрираат за овие регистри никогаш нема да мора да направат ништо. Толку многу фактори мора да се совпаднат за да бидете прифатлив донатор, а најважно е да се совпаѓаат типовите на ткива.
- Но, во јули оваа година добив мејл во кој се вели дека навистина сум совршен донатор за еден пациент. Бев толку возбудена. Се разбира, имаше многу информации за обработка - но за среќа нивната канцеларија веќе испрати пакети со информации и брошури кои одговараа на сите мои прашања - и морав да добијам одобрение од мојот лекар за да продолжам, но веќе знаев што ќе биде мојот одговор.
Се чекаше малку, но на крајот требаше да дојдам во Лондон на процедурата неколку недели подоцна. Целото искуство повеќе се чинеше како мини-одмор отколку како медицинска процедура. Останав во хотел, јадев во добар ресторан и отидов во болница само два пати. Признавам, и двата пати бев таму по пет часа, но дарувањето не се разликува многу од давање крв: седев во кревет, читав книги или мечтаев гледајќи низ прозорецот и освен првичното боцкање со игла, немаше никаква болка. Кога дојде време да си одам дома, се чувствував толку гордо и среќно. Ќе бидам првата што ќе признае дека сум правела себични работи во мојот живот, но ова беше единственото нешто што беше навистина несебично. Чувствував дека му дадов нешто добро на светот, му помогнав на потполн странец.
Сега, само чекам да слушнам како поминала донацијата. Засега можам да комуницирам со мојот примател анонимно преку регистарот. Ако имам можност, би сакал да стапам во контакт. Ќе треба да почекам и да видам дали ќе бидат отворени за тоа, но тоа би било непроценливо искуство - наведува таа.
Таа истакна дека ова е приказна која сакала да ја сподели за да ги инспирира луѓето да помогнат.
- Ова е малку во споредба со донациите што им се потребни на многу луѓе за други проблеми, а вие можете да бидете нечиј спасител - вели таа на крајот во својата приказна за „Метро“.
Извор: (Ona.rs)