Ведрана Рудан: Мамоооооо...Еден ден, кога ќе бидеш сам во болничка соба навечер, ќе врескаш „МАААААМООООООО“
Од длабок сон, спиев во болнички кревет, (знаете веќе болна сум од рак) ми дадоа апче кое сигурно ќе ме заспие, ме разбудија женски врисоци, МАМАМОООООО... Се надевав дека е ноќна мора, не беше. Жената викала по мајка си додека умирала. Ги ставив слушалките и ја слушнав Јасна Злокиќ како пее, јас сум скитница, не ме држи место... Мојата омилена песна, иако никогаш повеќе нема кај да одам.
Подоцна, медицинските сестри ми рекоа дека таа не умира, туку дека има „навистина тешко време“. Постара жена.
Спроведов анкета меѓу медицински сестри кои со години работат на онкологија во Риејка. „Кого најчесто го бараат пациентите кога се во неволја и имааат болки? „Мајка, поретко Господ. Па, најмногу мајка“. „Никогаш тато“. „Никогаш“.
Ме врати во минатото. Имав четириесет години кога мајка ми почна да ми се јавува на телефон. Речиси секој ден. Нејзините повици ми ги напаѓаа нервите до бескрај. „Зошто не одговараш? „Мамо, разговаравме вчера“. „Не се слушнавме со денови, никогаш не се јавуваш, јас секогаш морам да ти се јавам...“ „Не мораш да ми се јавиш...“ „Кога не одговараш, мислам дека нешто ти се случило? „Што може да се случи со мене? Работам како коњ, кога ќе се вратам дома, деца, сопруг, не го разбирате модерниот живот“.
„Стара сум, сакам да ти го слушнам гласот. Денеска пак имам проблеми со столицата...“
О, не, ох, не, ох, не „Морам да ја спуштам слушалката, шефот ми вика, ќе ти се јавам подоцна“.
„Нема“. И јас не се јавив.
Што би дала денес за да го слушнам нејзиниот глас на телефон и детали за нејзините проблеми со столицата. Она што ми помага се детските чепчиња кои немаат никакви нуспојави, работат на принцип на „пенење“ што и да е. Тие се нарекуваат eVa за возрасни. Купете ги во четврток во аптеката Пабло на Вежица, девојките таму се многу дружељубиви и во четврток им даваат на пензионерите попуст од 10%. Сакав да и кажам на ќерка ми за тоа, но таа не ми одговара.
Јас разбирам, ве разбирам сите вас. Мајка секогаш се јавува на лошо време. Група девојки чекаат пред зградата, одиш за Трст, мајка ти се јавува и прашува како си и зошто не си одговорила. Ги превртуваш очите, гледајќи во ѕидот. „Мамо, ме боли забот, имам закажано, брзам…“ „Секогаш брзаш кога ќе ме слушнеш…“ „Дали ти треба нешто? „Ми треба твојот глас…“ „Мамо, ќе ти се јавам вечерва“. „Во ред, кажи ми што рече стоматологот, можеби имаш гранулом, кој може да биде опасен за твоето срце...“ „Да, да...“ Ја спушташ слушалката, го ставаш телефонот во чантата и брзаш по скалите. Пак доцниш“, вели Јадранка. „Мамо“. Четири воздишки во исто време.
Лили кучето лае на вратата, ти го држиш поводникот во рака и ја влечеш внатре. На екранот на мобилниот телефон „Стара“. Не го вклучуваш телефонот, ја вадиш Лили, која радосно мавта со опашот, ја симнуваш од поводник, таа скока со другите кучиња, па се уринира. Какво задоволство е да се види како вашата можеби најголема љубов станува полесна од уринирањето. Мама повторно ѕвони. Не гледаш. Не одговараш.
Сите твои мајки се живи и се јавуваат затоа што ти не се јавуваш. Досадни старици и страв за вас зрели жени. За нив вие бевте и ќе останете беспомошни бебиња кои без причина беа бесчувствително отфрлени.
Јавете им се повремено, без причина. Еден ден, кога ќе бидеш сам во болничка соба навечер, ќе врескаш „МАААААМООООООО“. Тишина на далечната страна. Непознат ќе ве слушне неколку врати надолу и ќе си стави слушалки.
Ведрана Рудан
