Во Југославија гостите ги пречекувавме со печено месо, денес едвај со кафе: Што ни се случи?

Се сеќавате ли на некој период од вашето најрано детство? Неделни ручеци, пристигнување на кумови, пречек на гости? Зошто тоа повеќе го нема денес?

Зошто веќе не доаѓаат гости на долги посети во недела? Што ни се случи? Зошто закажуваме дружби во паркови, на излети, во кафулиња, игротеки или ресторани? Каде исчезна нашето гостопримство кога гостите беа пречекани со внимателно подготвен ручек и домашни колачи?

Добро се сеќавам на 1989 година, на една недела на почетокот на летото: мама брзо ја исчисти куќата, ги извлече завесите преку креветот, нè тераше уредно да ги наредиме книгите, додека ручекот се крчкаше во кујната. Тома Здравковиќ се „вртеше“ на грамофонската плоча...

„Уште малку и се‘ е готово, само треба да го премачкам свинското месо со пиво и да ја намалам рерната да се крчка“, зборуваше во себе додека буквално леташе низ цела куќа.

Тато носеше шишиња пиво и ги стави во фрижидер, го исполира украсното шише домашна ракија, бараше чаши „да бидат на дофат“, проверуваше дали има „жолт и црвен сок“...

Ние децата немавме јасна претстава за што се случува тоа, но знаевме дека атмосферата е весела, па затоа бевме еуфорични. Имав впечаток дека и јас треба да бидам корисна, па набрзина ги прередив играчките и на тој начин направив уште поголем хаос од нив.

„Те молам, исчешлај си ја косата и облечи го испегланиот фустан што го ставив на твојот кревет“, ми рече мама во минување.

Заминав брзо да се спремам, без понатамошно одложување, бидејќи гостите набргу пристигнаа.

Тоа е еден од најубавите спомени од детството.

Мирис на вкусна, домашна храна, еуфорија околу гостите, убаво облечени мама и тато и некоја празнична атмосфера во воздухот...

Така беше порано! Се сеќавам, доаѓаа гости и веднаш ги седнувавме на големата трпезариска маса. Наместо „Како сте?“ Мама ќе речеше „Мора да сте гладни“, како да пешачеле маратон наместо поминатото кратко растојание од центарот на градот до предградието.

Сите заедно јадевме и разговаравме. Како човек јаде кажува многу за него. Така уште подобро се запознавме. Подоцна, мажите одеа во дневната соба да испијат „чаша домашна“, а жените заедно ги миеја садовите во кујната и разговараа уште поопуштено.

Децата со задоволство играа во собата, споделувајќи играчки без да се расправаат.

Подоцна, домаќинката правеше кафе со помош на гостинката, па уживаа во домашни колачи додека лежерно разговараа. 

Денес таа култура повеќе не постои. Гостите неволно се пречекуваат во домот, па дури и кога ќе пристигнат, ги пречекуваме со кафе и колачи купени во продавница.

Жените сега помалку готват, а уште помалку сакаат да го прават тоа за викенди - полесно е во ресторан!

Домаќинот веќе не прави „домашна ракија“, па не ја ни послужува.

Што ни се случи? Каде исчезна гостопримството со кое зрачевме?