„Загрозен вид што ја трпи силата на нашиот примитивизам“: Професорка го опишува односот на општеството кон децата на разведени родители
Овие деца се жртви на традиционалното верување дека бракот е жртва, договор и обврска, дека во него се трпи сѐ, за да е истаен, без разлика на сѐ, смета таа.
Еден професорка размислуваше на темата за деца на разведени родители. Таа смета дека тие се всушност загрозено малцинство за кое сите се грижат, но на погрешен начин. Таа ја гледа оваа грижа како дволичност бидејќи им се нуди сожалување во директен контакт и исмејување и лоши коментари зад грб.
„Живееме во време на заштита на правата на малцинствата. Јас работам во училиште каде строго се бара заштита на истите тие права. Речиси сите малцинства имаат свои здруженија, клубови, лобија.
За сѐ има стручна поука, правен акт, санкции за кршење на правните акти или барем презир на околината затоа што си изрод што го исмејува туѓото расно, верско, етничко, сексуално друго малцинство. Само за едно малицнство нема ништо.
„Линчот на мнозинското семејство започнува со прво плукање на нивните родители затоа што знаат дека истите тие родители се неодговорни, себични, злобни. Тие ја раскажуваат и анализираат својата историја низ призмата на паланечкиот примитивизам и ароганција.
Разведените или молчат, а зад нив слушаат рикање и ехо, или се оправдуваат и паѓаат во уште подлабока депресија, или стануваат жртви на интриги во кои се губат до таа мера што веќе не знаат каде отишле или зошто почнале нешто на прво место...
Тогаш мнозинскиот семеен сојуз посегнува до нивните деца. Тоа е втор чекор и за овие деца е доживотен. Децата засекогаш се етикетирани како деца на разведени родители. Таа фраза се повторува покрај нивното име на секој чекор, на секој училишен совет, на секое оценувачко место.
Ако децата се успешни, се посочува дека се успешни и покрај тоа што се деца на разведени родители, а ако нешто згрешат, тоа е затоа што се деца на разведени родители.
За нив нема правда и одмор. Тие носат белег на челото иако тоа не го гледаат, но секогаш може да биде последниот аргумент за повеќето од нив да стигнат до него ако имаат потреба и сакаат. И често сакаат.“
Професорката смета дека системскиот линч не е завршен. Тој продолжува со постојано потсетување дека разведените родители мора да дадат сѐ од себе, секој атом од нивната сила да изгледа како да не се разведени. Затоа, да се биде и татко и мајка, да се достигне и да се заработи и целото време да им се посвети на децата. Ништо не смее да им недостасува на нивните деца.
Така, секој разведен живее со постојана грижа на совест бидејќи не е адекватен и не е сторачна алатка за постигнување светски рекорди во родителството. Ако во таа грижа на совест се претера, не е добро, затоа што премногу си го заштитил детето. Ако е опуштен, ни тоа не е добро, бидејќи се однесува како арогантен, себичен човек кој само себе си се задоволува. Со други зборови, ништо што правите не е правилно.
Етикетата останува на детето бидејќи четката за вадење на оваа етикета цврсто ја држат во рацете родителите во брак кои без оваа сурова игра сопствената жртва би изгледала премала.
Посебно се означени децата од семејства каде двајца разведени родители решиле да живеат заедно или покрај личните деца кои ги донеле (како што се вели кај нас) добиле и заеднички деца. „Ниту еднаш не погледнав во подот со срам додека го слушав потсмевниот тон на елаборации за моите, вашите и нашите деца. Ниту еднаш не се запрашав зошто во нашиот јазик постојат такви пагански зборови како маќеа, очув. Плачам поради неправдата кога знам колку труд е потребен за вакво семејство да стане дом, за моите деца и неговите деца да бидат наши деца“.
Децата на разведени родители се загрозен вид кој ја трпи сета сила на нашиот примитивизам и селска ароганција, нашата беда, и духовна и секаква. Овие деца се жртви на традиционалното верување дека бракот е жртва, договор и обврска, што треба да се издржи, но да се истрае без разлика на сѐ.
Тие се жртви на сокачари алапаши кои уживаат во лошите мириси од туѓото тенџере бидејќи само така можат да ја надминат смрдеата на сопствената кујна. Во светот на кој се повикуваме и каде што веруваме дека припаѓаме, луѓето живеат заедно, а потоа се напуштаат, но од тоа нема драма, нивните деца не се предмет на сожалување и потсмев. Тие не се главни ликови во шегите каде моето дете и твоето дете го тепаат нашето дете. Тие се само деца. А нивните родители се само родители, заклучува авторката Билјана Васиќ, професорка од Шабац.
Извор: stil.kurir.rs
