Добивај вести на Viber

Пред некој ден се пожалив некому дека не се чуствувам баш најдобро деновиве. И тој некој како од пушка ми вика: Треба да престанеш да јадеш месо. Не ни стасав да изреагирам и да го негирам советот, слушајки го продолжението на „советните рафали“ од типот, колку само многу антибиотици и хормони има во месото, колку ГМО житарки има и колку е само тоа нехумано кон животните, како и тие имаат чувства…

Веднаш ми помина преку глава една сцена од детството.

Ме оставија моите кај една другарка, кај баба ѝ и дедо ѝ на село. Ич не им беше драго, оти речиси никогаш не ме пуштаа да преспивам кај другарки, ниту кај роднини, освен кај моите баба и дедо. Ми го знаеа табиетот, дека не сум баш дете кое ќе го оставиш некаде и нема да стрепиш дека нема да направи некоја беља. Многу сакав да бидам најхрабра од сите и во маало и во школо. Всушност сакав да ги кршам забраните. Сѐ што беше забрането мене ми беше сладок предизвик. Сакав да си докажам дека јас не се плашам од тоа. Еднаш кога не нѐ пуштаа со точаците подалеку од нашата слепа улица во Тафталиџе, или максимум до таму, до каде што кога ќе ти свирнат, а секој си ја знаевме свирката на родителите, требаше да се нацрташ за две секунди пред куќа, јас решив дека ќе одам во „извидници“, и ќе се пуштам во “забранетите зони“ на главните улици. Сите други деца, требаше да ме чекаат на ширинката, за кога ќе се вратам да им ја раскажам херојската приказна од возењето по Иво Лола Рибар.

Кога се вратив од подвигот, кој тогаш се викаше непослушност, заедно со сите деца на ширинката беше и мајка ми. За уво и право дома. 

„Десет дена нема да го видиш точакот“. Секогаш “пиев“ и казни и ќотек за вакви работи. Некогаш само казна, а некогаш и двете. Зависно колку беше големо “делото“. За ќотекот беше задолжен татко ми, за казните мајка ми. Се “мусев“, ама си ќутев и молев Бога, само да не му каже на татко ми. Многу често така и беше. Не ме издаваше.

И никогаш не престанав да си терам по свое. Цените редовно си ги плаќав, ама “богатството“, од престапите си го таложев како чекмеџе во себе, од кое денеска вадам еден куп такви возбудливи приказни.

Ме оставија кај другарката на село, што ме оставија. И еден ден, дедо ѝ на другарка ми влегува во штала и влече едно прасе за двете задни нозе. Прасево се препелка и цвили и успева да му кидне на дедово. Тој распишува сериозна награда од 100 динарка, црвената со коњот, за тоа која од нас две ќе го фати прасето. Трчав по дворот додека не ми се слоши. А дедо ѝ си седеше на едно дрвено столче и пиејќи си пиво, се смешкаше, веројатно мислејки колку ли тоа ние децата од градот сме глупави и наивни.

Кога помина времето за неговото шегување околу трчањето по прасето, тој го викна комшијата, кој во два чекора го фати прасето.

А за уште пократко време, кое беше проследено со тажно цвилење и претање на прасето, тоа веќе беше на ражен, полевано со пиво во секоја смисла на зборот.

Тогаш бев сведок на прво убиство на живо суштество.

Го мразев дедо ѝ, што го утепа она весело прасе, по кое трчавме како улави.

Го гледав под-око, посакувајќи му сѐ најлошо.

„Како можеше онака брутално да го убиеш и да му ја вадиш утробата додека виси наглавачки!?“-си мислев.

А за реката од крв која се слеваше по земјата, не сакам ни да зборувам. Ништо поужасно немав видено дотогаш.

Дедо ѝ ме забележа и ме викна да седнам покрај него.

Реков дека не сакам и одлучив тој ден да не јадам ништо. За инат и во знак на протест.

Од зад куќата се појавува бабата држејќи една кокошка за нозете. Главата на дрво, трас со сатарот и лета крваво пиле без глава. Јас повраќам, а бабата ми носи шеќер и вода да си дојдам на себе.

Две убиства за еден ден е премногу. Си мислам нема и сиротана крава да фатат да ја печат на ражен.

Дедото е грозен, ама бабата…Па не ми падна на памет дека и таа е во состојба да направи такво нешто.

Скршена од тага седам сама позади кокошарникот и ќутам.

Размислувам како да побегнам назад во Скопје.

Веќе беше касно попладне, јас мртва гладна, исцедена ко лимон, што од трчањето по прасето за 100 динара, што од оние одвратни убиствени сцени.

-Шо е со тебе!?, се појавува дедото.

-Не сакам да кажам.

-Кажи му на дедо-гладна ли си?

-Малку. 

Стана онака тромаво, отсече едно реж печено парче месо, онака лепливо, меко… неодоливо.

Се појави и бабата со печен батак и карабатак во раката.

Земи го и ова, јади, овде има месо, таму ти се само коски. И батакот го изедов.

Во тој момент, не бев ни свесна, како храната го менува ставот.

-Подобро ли ти е сега, ме праша дедото.

-Зошто го уби прасето?

А мора нешто да се јаде јебига, рече и си го допи пивото до крај.

Колумната може да ја слушате во аудио-верзија во продолжение:

За Женски Магазин, Тања Трајковска

Прочитајте ги и другите колумни од Тања Трајковска:

Чек да брцнам во ташнава: Ако образот ти е бел, животот ќе ти биде како пеперутка, ако ти е црн, ќе се сопнуваш на секое камче

Чек да брцнам во ташнава: Не само мажите. И жените клекнуваат други жени на колена