Еден човек вистински созрева кога ќе престане да ги обвинува своите родители и ќе научи да го цени она што го добил!

Во раното детство, родителите или старателите играат исклучително важна улога. Нивните постапки одредуваат многу. Колку веруваме во себе, другите и животот зависи од нивните постапки. Колку ќе се сакаме и почитуваме. Колку љубов ќе веруваме дека заслужуваме. Колку ќе бидеме независни. Колку сме способни за интимност. Колку продорно чекотиме низ животот.

Точно е дека раните години се многу важни за формирање на личност и карактер, но детството не е судбина врежана во камен.

Родителите се оние кои ни дадоа живот, оние преку чија љубов дојдовме на овој свет.

Родителите се оние кои дадоа најдобро што знаеја и умееја, оние кои ни ја покажаа својата љубов на начинот на кој знаеја како. Тоа е вистина, дури и ако ни се чини недоволно и неточно.

Тато можеби премалку критикуваше и пофалуваше, мама можеби премногу задушуваше и контролираше.

Некои негираа премногу, а некои заштитува премногу. Некои наизменично ги правеа и двете.

Секој родител прави грешки, повеќе или помалку, повеќе или поретко. Овие „грешки“ подоцна можеме да ги искористиме како изговор за нашите неуспеси, а исто така можеме да ги искористиме за да исправиме некои важни животни вештини со нивно исправување.

Ние исто така можеме да ги пренасочиме времето и енергијата што ги вложуваме во обвинување на нашите родители кон преземање одговорност за нас и нашите животи и преземање чекори за да ги постигнеме нашите цели и соништа.

Еден човек навистина пораснува (созрева) кога ќе престане да ги обвинува своите родители и кога ќе научи да го цени она што го добил и да го надомести она што не го направил.

Како бебиња, навистина сме зависни од нашите родители, и навистина и исклучиво од нив зависи дали ќе преживееме или не.

Но, како возрасни, ние сме одговорни да го живееме својот живот најдобро што можеме, користејќи ги сите ресурси што ги имаме на располагање.

Разделбата, или одвојувањето од родителите, честопати се споменува во психотерапевтската литература како состојба на зрелост. Млад и амбициозен психотерапевт, на семинар пред неколку години изјави: „Сакам да работам на разделба од моите родители!“. Семинарот го водеше Лидија Пекотиќ, мудар и искусен психотерапевт, која објасни дека такво нешто не само што е невозможно, туку е и нездраво, штетно на човечкото функционирање. И на психолошко и на духовно ниво. Невозможно е да се "оддели" од родител. Но, затоа е можно и пожелно да се признае што е тоа. Родителите се оние кои ни дадоа живот, без нив не би ни постоеле. Тие ни дадоа усти кои изговараат обвинувања против нив и прст со кој покажуваме кон нив, избегнувајќи да признаеме што сме - дека сме сега возрасни, а со тоа и способни и одговорни да го живееме животот.

Да се ​​биде возрасен значи да функционираме независно и одговорно. Но, тоа не значи да се негира фактот дека, без оглед на возраста, ние сме вечно врзани за нашите родители. Оваа врска не е прекината, само нејзиниот квалитет е променет. Значи, наместо одвојување, сечење на папочната врвца, потребно е да се редефинираат односите и улогите. Од одговорни родители и зависно дете, до родители кои ја завршиле својата работа како возрасен и независен син или ќерка.

Убава изрека вели: „никогаш не е доцна за среќно детство“. Само понекогаш зависи од нас колку ќе се обидеме да го направиме тоа навистина така.

Многу корисна и моќна вежба е да направите список на сè што сте добиле од вашите родители (карактеристики, материјални работи, убави моменти, животни лекции, услуги за менување пелена .. сè, сè е важно и се смета).

Кажете им го тоа, во реалноста или во вашите мисли.

Вториот дел од вежбата е да направите список со сè што не сте добиле, но секогаш со предлози за решенија - „Што е тоа што сега, како возрасен човек, можам да го направам за да добијам / сменам ??“.

Фото: pixabay.com

Можеби ќе ве интересира: