Кој ни ги краде децата од нас самите? Каде грешиме додека ги сакаме?

Бев на „отворена врата“ во средното училиште на мојот син. Има 17 години и има лоши оценки, но мислам дека е фин дечко. Свири гитара, има бенд и е во пубертет. Неговата природа, како и сите ние во тие години, доживува земјотрес. Се формира за да биде свој. Развлечен одеднаш на четирите страни на светот, го открива животот.

Дојдов малку рано. Не ми е прв пат овде. Како поранешен повторувач, се грижам за моето дете како и секој родител. Времето во кое растат е страшно. Веќе им е ставено на грб дека треба да преземат одговорност која е несоодветна за нивните години.

Седам на клупа во ходникот. Некои средношколки ме препознаваат, се кикотат и ме поздравуваат со многу почит. Убаво е што уште го има тоа. Ги гледам момците кои минуваат пред мене. Значи веќе се груби, прерано созреани. Не се тие криви што се такви, туку општеството на кое не му е грижа каква е неговата иднина. Тие стануваат учесници во суровата игра на преживување. Само личната среќа може да им помогне да се справат и да ги поминат квалификациите. Сиромаштијата налага да нема правила за секого. Тие се весели, безгрижни и несвесни. Младоста е единственото нешто што човекот го добива, а остатокот од неговиот живот останува кога ќе исчезне. Гледам, некоја жена бара ист класен раководител со дежурниот ученик што ми треба. Не можам да разберам дали е на моја возраст или не. Изгледа градски. Еве го, пристигнува со дневник под мишка.

Не повикува да влеземе во собраниската сала. Седиме пред масата на која лежи дневникот. Жената почнува прва, барајќи да ги види оценките на нејзината ќерка. Класниот одговара дека не може да ѝ ги покаже бидејќи едноставно ги нема бидејќи не доаѓа на училиште. „Денес не е ни на училиште“, рекол класниот. - Знам - одговора мајката -ете ја, дома, спие. Ѝ се советува да ја испише ќерката од училиште за да не го загуби правото на образование. Жената е во бунило, што е нормално. Таа прашува како може да го спаси своето дете, а притоа се извинува што одзема толку време. Велам нема проблем, давајќи ѝ до знаење дека сочувствувам со нејзиниот проблем. Жената заминува.

Јас сум на ред. Од последниот пат и мојот притисок во форма на неромантична приказна за тоа што може да му се случи ако не внимава, прошарани со голема зачестеност на предупредувања, добивам изјава од класниот раководител дека ги подобрил оценките, неговото однесување и дека има помалку отсуства. Минатиот пат за малку ќе ослепев од острината на единиците, кои беа многу. Сега ситуацијата е подобра. Јас се чуствувам добро; колку што можеше, ја сфатил тежината на својата ситуација. Човек го прилагодува целиот свој живот во потрага по хармонијата на неговиот акорд што го претставува пред целиот свет. Задоволен станувам и ја напуштам канцеларијата.

Еве го, испотен. Ја изгубија физиката, играше фудбал. Го прашувам дали има маица да се пресоблече, тој лежерно ми одговара дека ќе ја соблече и ќе стави дуксер на голото тело. Го гледам. Изгледа нежно и незрело. Одиме кон излезот од училиштето и дворот. Децата се туркаат и го поздравуваат. Мало девојче приоѓа и го бакнува во образ на минување, го прашувам кој ме тоа? Вели дека нема поим, се преправа дека е важен. Како јас некогаш. Кога се насмевнува, личи на мене. Го прашувам дали му треба нешто? Секако дека му треба. Му изразувам сочувство, како и секој татко својот син. Го гушкам и го бакнувам во образот. Само едно чао и неизбежната насмевка од мене и неговата. Јас сум добро. Ги известувам надлежните органи за резултатот од мојата посета на неговото образование. Кога ги завршив сите дејствија поврзани со него, низ главата ми помина случката за мајката и ќерката. Таа спие додека нејзината мајка има главоболка.

Кој ни ги краде децата од нас самите? Кој го одвојува нашето време наменето за нив? Каде грешиме додека ги сакаме? Боже, чувај ги нашите деца, те моли еден од родителите.

Автор: Cane Partibrejkers

Izvor: Politika