Не е онаков каков што се претставува во јавноста: Ваквото однесување на Сергеј Ќетковиќ ќе ве натера да го смените мислењето за него
Пејачот Сергеј Ќетковиќ е познат како еден од најубавите гласови на балканската музичката сцена. Не би претпоставиле, но тој не бил отсекогаш толку смирен човек
Имено самиот истакна дека во детството бил многу немирно дете, што ни е многу тешко да замислиме со оглед на имиџот што го изградил на јавната сцена.
- Бев многу непослушно дете и тоа ме држеше до осум или девет години. Отсекогаш сум бил предводник во разни пакости во друштвото, како во семејството со моите браќа, така и со пријателите од улица и од училиште. На моите родители им беше многу тешко со мене, бидејќи не знаеја како да ме смират. Постојано смислував некои нови игри, дури и некои, условно кажано, акробации кои воопшто не беа наивни, организирав разни натпревари, велосипедски трки и многу други работи - раскажува Сергеј.
И додава дека неговиот татко морал да ги исправи последиците од сите негови злодела.
- Колку пати татко ми ги платил и ги поправал оградите на соседот каде ќе завршам по бркотница со велосипед, купувал нови гуми и уште многу други работи. Секој втор ден ме носеа да ме шијат. Кога ќе ме слушнеа како доаѓам по улица и плачам, тато веќе знаеше сè и веднаш ги земаше клучевите од автомобилот за да ме однесе до лекар.
Интересен е и податокот дека не сакал физичко образование на училиште.
- Бев многу добар - одличен ученик. Го сакав училиштето, а од предметите српскиот јазик, односно српскохрватскиот. Не сакав физичко образование, бидејќи секогаш имавме маратони и трки во крос, а јас не сум тип кој сака да трча. Сепак, ги сакав кошарката и фудбалот. Од предметите уште ми се допаѓаа музиката и уметноста, но најмногу, како што кажав, го сакав српскиот јазик. Таму бев без конкуренција, ги пишував најдобрите трудови и до осмо одделение, бидејќи знаев да се изразам сликовито, со многу метафори и добри описи, а тоа им се допаѓаше на моите наставници.
Во сеќавањето му останала една особено интересна анегдота, поради која едвај останал жив!
- Татко ми беше рели возач и имаше малку опрема дома. Еден ден му ја зедов кацигата и штотуку добив нов велосипед BMX, кој беше многу популарен во тоа време и сонот на едно момче се оствари во секоја смисла на зборот. Организирав натпревар - спуштање по ридот Горица, кој се наоѓа веднаш до Подгорица, кој има многу нерамен и опасен терен - почнува со насмевка да објаснува Сергеј и продолжува:
- Кога почнавме да се спуштаме, јас бев во водство сè до моментот кога шлемот на татко ми, кој секако беше три броја поголем, не се сврте за да не можам да видам ништо, а брзината беше толку голема што не можев да застанам. Завршив во оградата на соседот. Верувам дека нема потреба да објаснувам што се случи потоа, бидејќи веќе зборував за тоа на почетокот на интервјуто.
Но, музиката играла многу важна улога за него уште од детството.
- Сакав да цртам, но музиката уште тогаш беше моја голема љубов, од моето најрано детство. Веќе на шест или седум години слушав некои ленти на татко ми, речиси се сеќавам колку ја сакав песната „The House of the Rising Sun“ од групата „The Animals“. Подоцна ја препеа Мики Јевремовиќ. Гледав во инструментите како маѓепсан. Потоа се запишав во нижа музичка школа, членував во хорови, почнав да се дружам со музичари кои тогаш беа актуелни во Црна Гора, го основав мојот прв бенд и сè останато е историја - заклучи пејачот.
Што се однесува до еден од најмирните и најповлечените пејачи од јавнатасцена, кој не сака да се експонира во медиумите, дали можевте да претпоставите дека бил толку палав и своеглав во детството?
Извор: stil.kurir.rs
