„Не им се јавувам, чекам да се сетат на мене, се чувствувам како напуштено куче“: Исповед на заборавена мајка која ја кине душата

Болната исповед на мајката која беше заборавена од децата и не ѝ обрнуваа внимание го потресе целиот регион

Стареењето е природен дел од животниот циклус, но тоа не значи дека стареењето на нашите родители и другите членови на семејството во посериозните години лесно паѓа врз нас. Доцните години носат слабост која тешко ја поднесуваат, а улогите полека се менуваат, па се грижиме за нив, а понекогаш се случува децата често да ги запоставуваат и често да ги заборават родителите.

Кај постарите луѓе изолацијата може да доведе до депресија и повлекување, а истражувањата покажаа дека и најмал знак на внимание може да го намали нивното чувство на беспомошност и да го подобри нивното ментално и физичко здравје.

Тажно е кога која било мајка на овој свет чувствува дека е сама, заборавена, запоставена од своите деца. Ова е шокантната исповед на една мајка која ви ја пренесуваме во целост.

„Имам 65 години и живеам сама, две деца син и ќерка имаат свој живот далеку од овде, имаат свои деца и свои проблеми. Не им се јавувам, чекам сами да се сетат на мене и тоа ретко се случува. Оваа година заборавија да ми честитаат и роденден. Не е важно, не им замерувам. Знам како се чувствуваат, а и јас бев фрустрирана на нивни години. Премногу се грижев за тоа како да ги воспитам и да обезбедам сè што е потребно. Мило ми е што успеав да ги едуцирам и од нив да направам добри луѓе, но жал ми е што толку се нервирав за сè. Зошто?

Дека сега ќе бидам сама и ќе седам цел ден во четири ѕида чекајќи да ми заѕвони телефонот, барем некој да ми каже „Среќен роденден“ и да се чувствувам толку шугаво и напуштено како куче? Па нека... Ви благодарам. Можам јас сè сама. Секогаш ќе најдам хоби и ќе ја задржам позитивната страна на моите мисли. И Господ нека ви е на помош. Ќе се молам животот да не ви ја даде судбината што ме снајде. Ќе се молам вашите деца да не тевзаборават, макар и ако вие секогаш да стетука за нив и им помагате во сè што им е потребно, исто како што ме заборавија мене. Нека... не ве обвинувам. Но, ќе се сеќавате на мене кога ќе ме нема. Ќе се сеќавате на родендените и на èè, а потоа на памет ќе ви помине секоја ситуација во која сте згрешиле за мајка ви. Мајка ви ве донесе таму каде што сте, тоа не смее да се заборави само така. Но нека... Сè додека сум жива, ќе бидам тука за вас, без разлика на сè“.