Она што Фројд ѝ го правеше на сопствената ќерка не беше нормално: Сите гледаа и молчеа, а таа никогаш не закрепна
Фројд се сметаше за татко на психоанализата, а со својот талент го уништи роденото дете.
Зигмунд Фројд, таткото на психоанализата, бил и останал неверојатен гениј, но штета што не можел да си укаже на проблемите што ги имал во односот родител-дете.
Неговиот однос со помалата ќерка Ана бил толку проблематичен што тој ја принудил цел живот да се докажува во желбата да се однесува како син којшто тој многу сакал да го има. Зигмунд зборуваше за тоа како најголемата љубов во неговиот живот била неговата сопруга Марта, со која имал шест деца, но факт е дека Фројд бил далеку од примерен татко.
Несакано дете
Во семејството на д-р Фројд и неговата сопруга Марта, сите одговорности беа јасно поделени: големиот психоаналитичар се занимавал со наука која го „хранела“ семејството, додека неговата сопруга раѓаше и одгледуваше деца и се занимаваше со домашни работи.
Сепак, раѓањето на шестото дете не ги израдувало нејзините родители премногу. Марта едвај имаше време да се справи со пет деца, а Зигмунд само што почна да се прославува.
Самата помисла дека би можела да го роди момчето што Фројд толку многу го посакуваше, Марта се откажала да остане бремена.
Психоаналитичарот дури и однапред смислил име за својот син – тој ќе се вика Вилхелм, во чест на неговиот пријател Вилхелм Филс, кој ја предложил теоријата за бисексуалната природа на човекот.
Фројд бил разумен и ладен во воспитувањето, тврдејќи дека на децата не им треба ништо посебно за правилен развој, па дури ни друштвото со нивните родители. На овој став го натерало сопственото детство, врз основа на фактот дека ретко го гледал својот татко и дека бил крајно рамнодушен кон него.
Фројд можеби ги сакал своите деца, но никогаш не им кажал и не го покажал тоа. Покрај тоа, тој период ја развивал теоријата на несвесното и бил на лекар по 18 часа на ден, па немал време за деца.
Најчесто децата беа препуштени сами на себе и на бебиситерките.
Додека поголемите деца биле преокупирани со играње и учење, најмладата Ана очајно сакаше да го привлече вниманието на својот сакан татко. Поради ова, таа почна да покажува интерес за психоанализа.
Кога Ана имала 13 години, Фројд сфатил дека може да има интелектуален разговор со неа. Тој се согласил да и држи приватни часови по психологија.
За да го привлече вниманието на нејзиниот татко, Ана се трудела да успее на полето на психологијата. Фројд ја носњл со себе на симпозиуми и конференции, додека за тоа време нејзините браќа и сестри се посветуваат на бракови и раѓање деца. Но, Ана се посветила на науката и на својот татко.
Мислејќи дека е грда и некомуникативна, Ана се повеќе се грижела дали некогаш ќе се омажи и ќе има семејство или што ќе се случи со нејзината кариера. Во тоа време, Фројд ја испратил во Италија на обука за да добие уште поголемо образование.
Фројд бил задоволен од кариерата на Ана, дури и ја пофалил во една прилика, но изразил и две грижи: Девојката имала лошо држење на телото и претерана страст за плетење.
Патем, Фројд ја гледал желбата на Ана да плете како замена за интимниот живот: Движењето на иглите за плетење го гледал како симбол на сексуален однос.
Поради ова, но со нејзино одобрување, од 1918 до 1921 година, Фројд ја психоанализирал Ана.
Ова беше прекршување на правилата на психоанализата, но Фројд како најголем авторитет не дозволил ниту еден од колегите да го поколеба. Искористувајќи ја најголемата доверба на неговата ќерка, Зигмунд понекогаш намерно ја трауматизирал Ана за да ја набљудува нејзината реакција и често ја принудувал да биде целосно искрена со него, и покрај нејзината неподготвеност.
Пол Розен, историчар на психоанализата, истакна дека „девојчето се плашело од својот татко, но ниту еден од нив не го знаеше тоа“.
Розен била сигурна дека Фројд „го нападнал личниот простор на нејзината душа, воведувал нови, не секогаш позитивни емоции во нивната врска без можност таа некогаш да се ослободи од нив“.
Иако овие сеанси ја уништија Ана, таа одлучува да се откаже од својата професија во училиште и да стане следбеник на нејзиниот татко. Тој се посветува на темата за дете кое страда, веројатно потсвесно од сопственото искуство. Години подоцна, Ана ќе направи голем пробив на полето на детската психологија.
И покрај нејзината зрела возраст, Ана останала да живее со родителите и да му помага на својот татко. И двајцата ја прифатија оваа ситуација како нормална, иако и двајцата се чувствувле непријатно.
Ана знаела дека останува со својот татко затоа што секогаш сакала неговото одобрување и внимание, од друга страна Фројд знаел за проблемот на неговата ќерка и не направил ништо за да и помогне.
16 години Ана му помагаше на Фројд да се бори против ракот на вилицата. Таа му беше медицинска сестра, секретарка и куќна помошничка.
Бидејќи никогаш психички не се разделила од својот татко, Ана никогаш не се омажила и не родила деца.
Поради ова, таа станала „втора мајка“ на стотици деца кои имале сериозни психички проблеми.
По смртта на Зигмунд Фројд, Ана направи сè што е во нејзина моќ да го зачува неговото дело во неговата оригинална форма – без никакви промени или дополнувања.
На 86-годишна возраст доживеала мозочен удар, а неколку месеци подоцна починала. Во нејзините белешки многу години подоцна, таа ќе ги најде напишаните следниве зборови:
„Кога бев незадоволна од својот изглед во младоста, се тешев со овие зборови: „Од одредена возраст секоја жена го добива лицето што го заслужува“, што значи, лицето што го создава за себе“.
Иако речиси цел живот свесно беше во сенка на својот татко, Ана успеа да си „создаде лице“ и достоинствено да го прифати трагичниот однос што го имаше со нејзиниот рамнодушен и бескомпромисен татко.
