Петре М. Андреевски: „На изгореното срце и окото му е суво. Не пушта солза и да го молиш“
Петре М. Андреевски е роден на 25 јуни 1934 година, во Слоешница, Демир Хисар, а почина на 25 Септември 2006 година. Ние ве потсетуваме на неколку негови мудри мисли извадени од неговите дела.
Пиреј“ (1980)
„Племето наше е пиреј и не го ништи ни една војска! Ама ти колку сакаш кошкај ја, корни ја, куби ја, таа пак не умира. Само малку да се допре до земјата и пак ќе оживи,ќе потера. Ништо не ја ништи таа трева!“
„Пријателот ти е роднина кого самиот си го избираш“.
„На изгореното срце и окото му е суво. Не пушта солза и да го молиш“.
„Трагата на ѓаволот не му ја гледаш и пак по неа одиш“.
„Ама срцето човечко било бунар: само се полни, а не се преполнува“.
„На селаните, среќата им е променлива, а несреќата постојана“.
„Животот е една голема угорница, а уште поголема удолница по која трчаме. Цел живот трчаме за да го откриеме нејзиниот крај, нејзиниот газер, кај што ќе заврши и нашето талкање. Нашето постојано паѓање“.
„Пријателот ти е роднина кого самиот си го избираш“.
„Тунел“ , 2003
„Останало животворната вистина да ја откриеме откако ќе сфатиме дека не можеме да живееме оддалечени од некого, без кого не можеме“.
„Колку повеќе знаеш, толку повеќе ќе страдаш!“
„Ако мислиш и ти да бегаш – ми вели, никогаш да не се обѕрнуваш назад. Твоето свртување може да биде кобно – ми вели, зашто ќе дознаеш кој е тој што те брка. Ќе му го видиш лицето и може да се предадеш. Ќе застанеш и ќе му се предадеш – вели. Затоа бегај се додека не се умори тој што те брка. Додека не те заборави. И додека ти не го заборавиш него“.
„Само ако имаме нешто за сеќавање, само тогаш знаеме колку време сме биле заедно и колку време сме живееле и зошто треба да го браниме тој живот“.
„Облеката е измислена да ти ги покрива недостатоците, а зборот да ти го покажува и тоа што не се гледа“.
„Секој човек си го планира некако животот. Но никој не знае кај згрешил кога ги повлекувал правите и криви линии, допирните точки, острината на аглите. Не може ни со сигурност да се објасни кај му измрдала либелата. Можеби некој ден ќе го открие тоа, но ќе го открие кога не ќе може нешто да измени”.
„Сега дури сфаќам дека и среќата и несреќата ги разбираме откако ќе нема со кого да ги делиме“.
„Дениција“, 1968
„Ти беше мојот Исток и мојот Величетврток, ти беше сè што му недостасуваше на светот“.
„Ти ме призираш од небото и од земјата, а мене никако не ми успева да ти кажам дека и мојата смрт започнува по твојата и дека блажено е да се живее, а поблажено да се умира мислејќи само на тебе Дениција...“
„Молњата што минува низ тебе во мене се одразува и јас живеам затоа што знам дека и ти живееш“.
„Ништо не е повидливо и ништо не е поприсутно од твоето отсуство“.
„Кога ја љубев Дениција, како да калемев светлина на мракот, како да топев снегови фатени во движење, како да станував единствен сведок за бакнежот меѓу металот и громот“.
„Ќе спијам во движење, сенката своја ќе ја прескокам ќе ги затнам сите извори, сè што гори ќе отворам. Ќе направам да не се знае кај е лево и десно, ќе ти наберам ѕвезди, ќе ти влепам шлаканица само да ме сакаш.
„Кај ќе стасам ќе разделам топло од студено, на шеќерот ќе му забранам да се споредува со тебе,
не ќе оставам растојание што ќе биде меѓу нас, со ова што го велам и слепо и глуво ќе исцелам
само да ме сакаш“.
„По нејзината воздишка го запомнував воздухот за да можам да ја стигнам, незабележан од никого, но таа беше побрза од сите небесни светлини, зашто секаде сама си го осветлуваше патот“.
„Ни љубовта и омразата меѓу клучот и катанецот, ни притаената светлина во купениот кибрит;
ништо не е повидливо од твојата трага пред мене и зад мене, со мене и во мене.
