Скопје, 06.08.2006 година.
Само што мина полноќ, а болките почнаа. Отпрво си реков “ајде Ано не се пекмези, сигурно се пак лажни болки, породувањето ти е закажано за 07 август, таман на именденот”. Е, ама веднаш потоа ми текна дека терминот ми беше на 27-ми јули и дека ова е ТОА, нема бегање. Сепак, само слоновите имаат бременост 18 месеци. Мерам време меѓу контракции, во меѓувреме се воздржувам од пиење вода (а ко за белја, најмногу ми се пие вода и ми се јаде тогаш кога не треба) и се спремам психички. Познавајќи ме, сигурно знаеш дека торбицата ми беше стокмена месеци пред да дојде денот. Кога веќе почнаа болките на 5-6 минути, кинисуваме кон болницата и по пат си мислам “ете што ти е лав во хороскоп, нема кога е закажано, туку кога нејзе ќе и’ се сака”.
Во болницата сите се насмеани и еуфорично растрчани, ќе се раѓа нов живот. Припремите се нималку пријатни, вагинален преглед од кој имам уплав дека нешто ќе ти повредат (расудувањето во тие мигови е сведено на нула) и се фаќам себеси како се обидувам да се поместам наназад на столицата за преглед, додека докторот се смее “нема каде да одиш”. Не знам дали да се смеам или да офкам, ова породувањево не било баш ко на филмовите. Не ти го кажувам ова за да те уплашам, оти жени раѓале откако постои живот на земјава и тогаш кога немало вакви услови како сега. Сакам само да знаеш дека е ок да бидеш збунета, уплашена и несигурна кога ќе одлучиш да бидеш мајка, да имаш реална слика за сите психофизички состојби низ кои минува една жена во процесот на раѓање, почнувајќи од зачнување па до финалето. Ако некој ти каже дека претеруваш или дека треба да си храбра, а ти се чувствуваш поинаку да си кажеш и да не дозволиш да имаш грижа на совест дека не реагираш по стандарди.
Докторот ми вели “тесна е карлицата, ќе мора со спинална”, а мене низ глава само ми оди мисла дека треба орден да им се даде на жените кои се пораѓаат по природен пат. Се виткам како кифла, станувам болно свесна дека ме бодат во долниот дел од кичмата и полека отрпнувам од градите надолу. Си ја допирам кожата и не чувствувам ништо, како да е туѓо тело. Анестезиологот ме прашува дали сум ок, потврдувам со главата и почнуваме да си правиме муабет додека будно ми го следи притисокот и гледа некои бројки кои ич не ги разбирам. Се’ се одвива како еден совршен механизам во кој секое “зошто” си има свое “затоа”. Точно во 12.45 минути на пладне (со тежина од 4 килограми и должина од 50 сантиметри) те ставаат кај мене на гради. Ти сериозна, неверојатно фокусирана во погледот ме гледаш право во очи како да проценуваш дали си постапила правилно што си ме одбрала за мајка. Знаеш дека Абориџините веруваат дека децата си ги одбираат мајките? Уште пред да го прочитам тоа, го имав истото верување.
Минуваат неколку денови и си одиме дома. Доењето е најздравата и најпрактичната работа, а како за некој што има мали гради јас бев фабрика за производство на млеко, а ти цицаше на секој час. И да, во ред е ако не можеш или не сакаш да доиш, оти тоа е избор кој никој не смее да го прави наместо тебе. Не постои прирачник за мајчинство, постои само многу љубов, посветеност и интуиција.
Годините не ги сетив, имавме епизоди од кои ден-денес имам трауми а се врзани со температури и потрес на мозок, но сето тоа оди во втор план кога те гледам денес. И еве, сега имаш 17, своја си колку што си моја, а јас учам секој ден.
Покрај тебе станав многу помалку себична и своеглава.
Научив да бидам стрплива и да слушам.
Научив да молчам кога треба и да зборувам кога треба.
Научив дека мојата улога и задача е да ти дадам крила, но и да те оставам да ги рашириш без да ти ги наметнувам моите сомнежи и стравови.
Научив што е безусловна љубов и дека само љубовта кон тебе е најмоќното чувство кое го имам осетено.
Се’ уште учам да бидам мајка која ќе е достојна за тебе и веројатно тој процес нема никогаш да заврши.
Сакам да си слободна и ослободена од предрасуди.
Сакам да си храбра за да си го живееш животот онака како што ќе ти е тебе убаво.
Сакам да не ги правиш нештата за да ме усреќиш мене или луѓето околу себе, туку пред се’ да бидеш ТИ задоволна од своите одлуки.
Сакам да се бориш за твоите права и да си го најдеш своето место во светов, без оглед каде ќе те однесе патот.
Сакам да знаеш дека јас ќе сум тука за тебе секогаш, но дека твојот пат треба да е само твој, без да имаш мисла во главата дали е тоа согласно моите визии или желби.
Сакам да знаеш дека најскапоценото нешто што го имаш е твојата мисла и ум.
Сакам да си свесна колку вредиш и да не даваш никому да ти всади сомнеж за тоа.
Сакам да останеш емпатична и да не дозволиш да те огрубат неправди.
Сакам секогаш да ја гледам таа твоја борбеност кога некому се нанесени неправди.
Сакам да знаеш дека мојата поддршка ќе ти е секогаш тука, дури и тогаш кога заради генерацискиот јаз ќе имам поинакво мислење.
Сакам да научиш да си ги негуваш телото и душата на начин на кој тебе ќе ти е мирно срцето.
Сакам да знаеш да кажеш НЕ секој пат кога однатре се’ ќе ти вреска дека ти е нешто наметнато.
Сакам да не стравуваш да го зграпчиш животот и да го вкусиш со сите сетила.
Сакам да бидеш горда на своите успеси и да не се правдаш никому за своите достигнувања.
Сакам да имаш покрај себе луѓе кои ќе те љубат заради тоа што си, а не заради нивната замисла каква треба да бидеш.
Сакам да знаеш дека секогаш ќе бидам горда на тебе.
Но, најмногу сакам да си жива и здрава, да имаш к’смет и да си ја задржиш смеата, детето во себе и сјајот во очите. Другото, само ќе си дојде, а ако не дојде тогаш да знаеш дека Универзумот ќе најде начин да ти го даде она што го заслужуваш.
Те сака мама....до небо и само угоре.
До следниот понеделнички муабет,
За Женски Магазин, Ана Бунтеска
Единствената видлива лузна на мене,
е онаа од царскиот рез,
хоризонтална,
на долниот дел од стомакот,
оној ден кога сама одлучи дека ти е дојдено времето
да се одделиш од мојата утроба.
Единствената видлива лузна на мене,
е онаа која секогаш ќе ме потсетува на денот
кога со тебе повторно се родив,
со страв и бол,
дека во делот кој од мене ти го дадов,
ќе си осудена да љубиш со сето битие,
со сила која лекува други,
а го убива оној што ја дава.
Единствената лузна во мене,
која не се гледа, а крвари,
е стравот дали ќе сум доволно добра,
доволно силна и мудра,
за да те научам да си ја чуваш и сочуваш душата,
а срцето да ти остане во еден дел,
оти после не се лепи.
Единствената лузна која ќе ме боли до смрт,
ќе е онаа која ќе се залепи на мене кога ти првата во душа ќе ја добиеш,
која ќе ме разори и ќе остане после мене,
дека не сум успеала да те заштитам од она што бол се вика,
иако знам дека ќе си посилна од мене и за многу нешта похрабра.
Ете, затоа пишувам,
за да можеш еден ден да ме запознаеш и како жена, човек,
со сите болки и стравови,
со сите мои демони и неуспеси,
со сета љубов која во срцето сум ја носела.
Ете, таа лузна што ќе ти ја донесе мојата душа,
таа ти ја подарувам,
оти таа е единствената за која нема да можам да се извинам,
за која ќе немам оправдание ниту пред тебе, ниту пред себе,
оти таква сум...таа сум.
И еден ден, кога ќе ја имаш мојата книга в рака
и ќе ми ја вртиш душата низ прсти,
ќе знаеш оти исто се љуби и на 20 и на 50,
само ако имаш срце во себе.
Ете тогаш, ќе ми простиш, а и себе,
зошто сме толку слични, а сепак различни,
оти дел од моето проклетство за љубење,
преминало и на тебе.
Единствената видлива лузна на моето тело,
ја носам со гордост,
оти таа е единствената која ми ја донела безусловната љубов,
најголемата радост и болка,
најголемиот страв и борба,
ТЕБЕ.
