Сè потекнува од детството! Владета Јеротиќ открива кои луѓе не се во состојба да сакаат!
Сè доаѓа од детството и односот на родителите кон децата! Владета Јеротиќ открива кои луѓе не се во состојба целосно да ги сакаат!
Владета Јеротиќ беше српски академик, психијатар и професор, а неговите дела, мудри пораки и животни лекции и денес им помагаат на другите, како на полето на зајакнувањето, менталното здравје, така и на полето, семејството, љубовта и духовниот развој. Професорот Владета Јеротиќ пишуваше и зборуваше многу за љубовта, како и за растењето, за детството и за односот на родителите кон децата. Следниве зборови на Владета Јеротиќ откриваат колку е важна нашата способност да сакаме и нашиот однос со родителите:
„Не е претерување да се смета дека најголемата несреќа за луѓето и оваа планета на која живеат е понекогаш целосната, понекогаш делумна неспособност на голем број луѓе да сакаат. Исто така, мислата дека целото човештво и земјата под него се одржува пред се благодарение на оние малку луѓе кои се способни да сакаат, воопшто не ми изгледа претерано. Се сеќавам на една стара еврејска легенда која вели дека светот почива на триесет и шест праведници и дека со загубата на само еден од нив, страдањата на светот ќе станат толку тешки и сурови што ќе можат да ја отрујат дури и душата на детето.
Не знам дали еден човек е способен да сака ако не е сакан.
Или – кажано на друг начин – Колку и со која сила сме сакани во детството, толку ќе можеме да ги сакаме другите.
Родителите кои не сакале дете или го посакувале, но веднаш по раѓањето, од која било трагична причина што можела да дојде однадвор или од самите родители, навистина не го прифатиле или сакале ова дете, создаваат, честопати без нивна волја, услови за патолошки развој на детето.
Иако со право се истакнува дека љубовта на двајцата родители е неопходна за правилен психолошки раст на детето, постојат многу примери во животот кои покажуваат дека понекогаш љубовта само на едниот родител (под услов да избегнува прекумерна, па дури и болна љубов кон детето) е доволно за детето да не си ја лиши шансата да се заљуби во некого во иднина.
Да земеме само како пример, што не е воопшто ретко, дека детето доживува ненадејна промена во расположението на еден од неговите родители во текот на само еден ден (а особено силно ги доживува ефектите од неговите родители), која љубовта и омразата се менуваат со брзината на промените на пролетното небо, тогаш тој нема друг избор, бидејќи ја доживеало оваа промена преку страв, таа или се развива понатаму преку реактивно идентификување со своите родители (затоа, се развива не автономно, туку хетерономно), постепено станува како своите родители или стекнува недоверба кон каква било манифестација на љубов, без разлика дали доаѓа од околината или како импулс од сопствената душа.
Ништо друго освен личен пример не може да биде поделотворно за децата, па дури и тогаш е потребна многу родителска љубов, која сама по себе раѓа трпение, чекајќи „фрленото семе во земја да вроди со плод“.
Фото:Принтскрин/ Јутјуб
Извор: Svetplus.com
