„Се чувствувавме како животни кои ги водат на колење“: 26 деца се киднапирани и живи закопани во најмасовното киднапирање што се случило некогаш – Нивното бегство било храброст, лудост и чудо

Едно од најголемите киднапирања што светот ги памети се случил на 15 јули 1976 година, кога тројца киднапери пресретнале училишен автобус, а потоа живи закопале 26 деца и возачот во импровизирана „гробница“ направена од старо комбе. Планирале да бараат откуп од пет милиони долари, но една „дремка“ им го попречил планот и децата успеале да побегнат.

„Дејли мејл“ пишува дека киднаперите биле инспирирани од култниот филм „Валканиот Хари“ од 1971 година со Клинт Иствуд, во кој негативецот киднапира училишен автобус за да побара откуп за децата. Така, вооружени мажи со фантонки над главите му го попречиле патот на училишниот автобус во Чоучила, Калифорнија, а потоа 11 часа го возеле до Ливермор, место покриено со густа вегетација, каде што ги префрлиле киднапираните деца во камион приколка закопана под земја.

Немаа бања, немаа вода, само храна

„Беше загушливо“, рекол Лери Парк, кој тогаш имал 6 години.

Децата немаа ниту бања, ниту вода.

„Се сеќавам дека тогаш 10-годишната Џоди Хефингтон беше една од постарите девојчиња што се обидуваше да ги смири помалите деца“, се сеќава Џенифер Браун Хајд, која тогаш имала 9 години.

„Се чувствував како животно кое го водат на колење“, рече таа.

„Сè изгледаше како џиновски ковчег“, изјави едно од преживеаните деца за CNN во 2015 година.

Топлина, гадење, повраќање и агонија

Темната комора – опремена со душеци и грицки – брзо се наполни со смрдеа на повраќање и нечистотија, а ужасните услови беа само надополнети со големиот и калифорниски ветер.

Во внатрешноста на приколката киднаперите направиле импровизирани затворски ќелии поставувајќи дрвени прегради. Немало вентилација, храна, вода, тоалети.

Децата се обидувале да останат смирени како што минувале минутите и часовите. По речиси 12 часа во дупката, условите почнале да се влошуваат. Покривот почнал да се урива, а тие останале без храна.

Ученик и возачот го скршиле капакот и го ископале патот до површината

Возачот на автобусот, Едвард Реј, не сакал да се обиде да избега бидејќи се плашел дека киднаперите ќе ги чекаат на површината.

Сепак, Мајкл Маршал, кој имал 14 години, бил подготвен да ја искористи шансата.

„Си помислив во себе: ако сакаме да умреме, ќе умреме обидувајќи се да излеземе одовде“, се сеќава тој во документарецот насловен „Чоучила“.

Се чинело дека единствениот излез може да биде преку запечатеното вратило на врвот на закопаната приколка. Маршал се качил на душеците што ги наредиле заложниците и со сета сила го турнал капакот. Тој едвај се помрднал. Реј му се придружил и на крајот успеале.

По 16 часа поминати во подземниот пекол, во кој биле живи закопани, успеале да се ослободат. Отишле во блискиот каменолом каде побарале помош од запрепастените работници.

Полицијата ги однела во болница

Тие повикале полиција која веднаш дошла на местото на настанот, ги однела децата во локална болница за лекарите да ги направат потребните прегледи, а тие заминале на местото на злосторството во обид да најдат докази за киднаперите кои побегнале веднаш штом забележале дека децата избегале од заробеништво.

Медиумите набрзо пристигнаа, а приказната се проширила низ целиот свет.

На полицијата и требале речиси две недели за да ги пронајде киднаперите, но истражителите конечно го уапсија тогаш 24-годишниот Фредерик Њухал Вудс, син на сопственикот на каменолом. Тие пронашле и соучесници - врсникот на Вудс, Џејмс Шенфелд и помладиот брат на Џејмс, Ричард.

Киднаперите ослободени по повеќе од 3 децении

Сите потекнуваат од богати семејства кои живееле во најубавите предградија на Сан Франциско.

Киднаперите на крајот биле осудени на доживотен затвор со можност за жалба.

Триесет и шест години по киднапирањето, Ричард Шенфелд добил условно ослободување, што неговиот брат Џејмс го добиел три години подоцна, а Фред Вудс бил ослободен од затвор во 2018 година.

Децата тогаш, сега возрасни, кои речиси цел ден биле закопани под земја, сè уште се борат со трауми. Многумина не можат да спијат без вклучено светло, повеќето биле или сè уште одат кај психотерапевти, а некои дури купиле и домашни миленици кои им помагаат да се ослободат од анксиозноста.