Во каменот ништо човечко, во луѓето сè камено: Иво Андриќ, ненадминливиот
Великанот на југословенската литература, добитник на Нобеловата награда за литература во 1961 година, кога ја донираше целата сума од еден милион долари за развој на библиотекарството - Иво Андриќ беше голем југословенски писател на 20 век.
Своите дела ги пишувал трезвено, на богат и чист јазик. Веќе во првиот роман „Патот на Алија Шерцелез“, објавен во 1920 година, беше забележлив доминантен мотив на неговиот творечки процес - универзални човечки проблеми за време на неговиот живот во Босна.
Во периодот помеѓу двете војни, Андриќ објави три збирки раскази наречени „Приповетке“, 1924, 1931 и 1936 година.
За време на Втората светска војна, во наметнатите околности, тој создаде три одлични романи: „На мостот Дрина“, „Травничка хроника“ и „Госпоѓица“.
За вас ги издвоивме неговите безвременски цитати:
-Она што не боли - тоа не е живот, што не поминува - тоа не е среќа.
-Не е најлошо што сè поминува, туку тоа што не можеме и не знаеме како да се помириме со тој едноставен и неизбежен факт.
-Во првата половина од животот, едно лице го сака и го прави она од што ќе се срами и ќе се одрекне во втората половина, а втората половина поминува залудно во обидите да се поправи или барем да се прикрие направеното во првата полови. Значи, на крајот сè се турка назад и се сведува на нула.
-Остануваат само активните луѓе и нивната борбеност и немилосрдност кои го водат животот напред, но само пасивните луѓе и нивната трпеливост и љубезност го одржуваат и го прават возможен и поднослив.
-Љубов е кога само погледот на саканата личност предизвикува насмевка.
-Во каменот ништо човечко, во луѓето сè камено.
-Кога ви ласкаат и кога ве фалат, бидете внимателни!
-Најголемата будала не е тој што не знае да чита, туку оној кој мисли дека сè што ќе прочита е вистина.
-Ќе ја запознаете личноста најдобро ако ја гледате како се однесува кога нешто се дели бесплатно.
-Чудно е колку малку е потребно за да бидеме среќни, а дури почудно: колку често ни недостасува тоа малку!
-Ние ги прифаќаме и цениме доблестите на еден човек целосно само ако тие ни се прикажат во форма што одговара на нашите сфаќања и склоности.
-Можеби имаше и други мотиви на почетокот, но денес главниот е страв. Од страв, луѓето се злобни, сурови и подли, од страв, тие се дарежливи, дури и добри.
-Да се има голема сила, физичка или морална, и да не се злоупотребува, барем понекогаш, е тешко, скоро невозможно.
-Љубовта, кога е искрена и длабока, лесно простува и заборава.
-На ѕвезденото небо и човечкото срце, никогаш човек не ќе може да им се изнагледа.
извор: zenskikutak.rs
