Зошто праведниците се мачат и страдаат, а на „поганите“ луѓе сѐ им оди од рака: Отец Рафаел даде христијанско објаснување
Фото: preentscreen/Youtube
Отец Рафаел одговори на едно од вечните прашања, зошто на добрите луѓе често им оди лошо во животот
Многу луѓе се прашуваат дали е во ред праведните и примерни христијани да се борат во животот, додека на некои грешни луѓе кои не се плашат од ништо и немаат јасни цели, сè да им оди добро.
Луѓето често се прашуваат дали е во ред поединците да живеат распуштен начин на живот, да лажат, крадат, да се впуштаат во пороци и да се одречат од својата вера, а потоа на крајот од нивниот земен живот се каат и одат во рајот и минуваат на истиот пат како и луѓето кои ја задржале верата и се спротивставиле на искушенијата.
За ова зборуваше и отец Рафаел. Слушајте ги неговите зборови.
„Кој страда заради Христа, добива благодат“.
„Неволјите им се даваат на праведните за да се подобрат, а на грешниците неволјите им се даваат за очистување. Гревот не се чисти без страдање“.
Отецот вели дека ако се работи за сериозен смртен грев, како што е чедоморството, не може едноставно да се исповеда, бидејќи покајанието подразбира болно страдање од неволји, а во тие неволји што му се дозволени на грешникот, му се дава можност да се очисти.
„Исповедта е повеќе за будење на свеста дека сме згрешиле и дека бараме помош и прошка. Во тајната на исповедта на покајникот му се дава сила, т.е. прошка во вид на залог и сила да го поднесе покајанието, можеби не е конкретно изречена, но секако ќе биде дадено од Бога да се издржи до крај. Тоа е покајание. А таа неволја, не само што е пожелна, туку и спасувачка."
Отец Рафаило вели дека има разлика кога Бог дава маки на праведник и кога му дава на грешникот.
„Страдањето на праведникот уште повеќе го охрабрува и величи, а кога човек е „небожник“, тогаш му се прават посебни испити кои треба да му ја скршат гордоста. Тие обично се многу тешки, заморни и никој не може да ви помогне бидејќи Господ им дозволил. Ниту светецот. Залудно се моли „паган“ човек, мора да да молчи и да страда. Обично ова покајание трае додека не се скрши духот, гордоста целосно не се разнесе и човекот плаче, но молитвено, за да неговата молитва се слуша со неговиот лелек. Тоа е тежок процес, тешка терапија, но е спасителна. Секоја друга варијанта не води кон спасение. Но, ако човек ја премине границата и влезе во зоната на духовно мртвите, неспособни за покајанието (не го мери човекот туку Бог), тој ги трга рацете од таков човек, па меѓу луѓето се вели дека Бог ги крена рацете од него“.
Кога ќе видите дека лоша личност прави секакви работи, мисли, зборува и постапува лошо, треба да се ослободите од таа личност. Веќе е сериозно затруена зона и нема божји благослов, Господ се повлекол таму. А кога ќе видите дека на добрата душа ѝ оди малку лошо, знајте дека Бог ја ставил раката на него, дека сиот гној на доброто, од душата, од коските, се истиснува, а тоа се обично болни процеси, но не треба да жалите затоа што сигурно ќе оздрават, и во овој и во задгробниот живот. Животните борби нè избавуваат од вечното мачење. Она што човек го трпи во овој живот е мирен сон во споредба со она што би го чекало во болната вечност.
Извор: Стил/Манастир Подмајн
