Горица заболела од најсмртоносниот рак-преживеала две операции, шест хемотерапии, загуба на матката, јајниците...и повторно е жена која може се!

Таа се соочи со најсмртоносниот рак, но не се откажа во ниту еден момент. Ниту две операции, шест хемотерапии, губење на косата, матка, јајници, дел од стомачното ткиво и лимфните жлезди не можеле да ја скршат. Таа е посилна од кога било и несебично им помага на другите.

Од нејзиниот поглед произлегува огромна моќ. Таа е убава, насмеана и зрачи со неверојатна смиреност. Изгледа здраво, среќно и исполнето, а никогаш не би помислиле дека пред девет години се соочила со најсмртоносниот гинеколошки рак – ракот на јајниците.

Но, таа не му се препуштила, иако не знаела ништо за него. Нејзината одлука била да се бори како лавица и да биде посилна од кога било по две операции, шест третмани со хемотерапија, губење на косата, матката, јајниците, дел од стомачното ткиво и лимфните жлезди.

Денес, по тоа страшно искуство, Горица Ѓокиќ несебично ја споделува својата животна приказна, а преку Здружението „Проговори“ во Србија, чиј претставник е, ја подига свеста за оваа болест, секојдневно ги мотивира и инспирира жените да одат на превентивни прегледи, да ги слушаат лекарите, нивните совети и да го слушаат својот организам.

Ова е нејзината животна мисија и ќе ја прави, вели, се додека дише.

Се ми беше поважно од моето здравје

- Болеста е откриена со пукање на циста на мојот јајник, која редовно ја проверував, но не ја послушав целосно препораката на гинекологот за хируршко отстранување. Едноставно, сè ми беше пред здравјето - работа, обврски, секојдневие... - вели Горица (55), пренесува жена.блиц.рс

Горица долго време не обрнувала внимание на сигналите кои ѝ укажувале дека нешто се случува во нејзиниот организам, и дека нешто воопшто не е добро.

- Бидејќи беше периодот пред менопаузата, симптомите ги поврзав со таа промена и не им обрнував премногу внимание. Замор, надуеност, ситост по неколку каснувања, запек, често мокрење, икање, невообичаено вагинално крварење, сето тоа се симптоми кои укажуваат на рак на јајниците.

Капсулиран, но најлош вид на рак

Дијагнозата на ракот на јајниците беше како гром од ведро небо за Горица, а третманот што следеше траеше 17 месеци.

-Најтешко ми беше да дознаам дека имам рак. Првите зборови што ги изговорив во тоа време беа: „Дали ќе го победам?“ Се прашував како да им кажам на родителите за болеста, дали ми се ближи крајот, зошто си дозволив да го направам ова... Милион прашања, а ниту еден одговор.

Пред втората операција, проф. Д-р Александар Стефановиќ, докторот кој требаше да ја оперира и дава две вести - добра и лоша.

- Добрата вест беше што ракот беше инкапсулиран во почетната фаза и не се прошири. Инаку, кај 60 до 70% од жените, кога ќе се открие болеста, таа е веќе во трета или четврта фаза. Лошата вест беше дека го имав најсмртоносниот вид на рак. Тогаш реков: „Професоре, вие направете го своето, јас ќе го направам моето, а Бог ќе го направи своето.“ И благодарение на тоа тројство, јас сум жива денес и им помагам на жените кои минуваат низ слично искуство.

Јас сум болна, а татко ми умира

Не крие колку и било тешко да ги изгуби матката, јајниците, дел од стомачното ткиво, лимфните жлезди и косата, што за жената е симбол на убавината.

- Косата ќе порасне подоцна, но овие органи не. Често се прашувам што е со душата; колку лузни има? Но, Господ секогаш ни дава толкав товар, колкав што можеме да поднесеме.

Додека нејзината борба за сопствениот живот траела, Горица се грижела за болниот татко.

- Носев перика само да не ме види без коса. Тој умре во моите раце.

Кога песната ќе ја задоволи вената

Додека се присетува на болничката соба на Институтот, на Горица за миг ѝ преминува сенка, а очите и се полнат со солзи.

- Сите жени се исти, без коса, секоја во својот свет, но кога на една и е тешко, како на сите да им е тешко. Се сеќавам на една анегдота од болничката соба. Требаше да примам терапија, а медицинската сестра се обидуваше да ми ја најде вената која тврдоглаво се криеше од иглата. И како да не се крие кога имаше стотици убоди? Една од пациентите, весела жена, рече: „Ајде да пееме“. И пукна песна во болничката соба, а на вената како да ѝ се направи некое задоволство и сè помина лесно после тоа.

Болеста, вели таа, ја променила и оплеменила.

- Болеста не е казна, туку пат до исцелување, телесно и духовно. Духот и телото се една целина, затоа паралелно работев на зајакнување на духот, внатрешниот мир, што ми помогна да ги надминам сите тешки моменти. Разговарав со свештеници, одев по манастири, читав книги, разговарав со психолози, лекари, го изградив моето духовно и ментално здравје, што ми помага за физичкото здравје. Но, тоа е процес, болеста не доаѓа и не оди преку ноќ.

Горица денес е токму таква жена од почетокот на текстот која не дозволува стресот да направи хаос во нејзиниот живот.

- Ме прашуваат - како? Затоа што станав свесна за моите приоритети, а тоа е здравјето, она што го занемарив заради болеста. Поинаку гледам на проблемите, луѓето, болеста, работата, конфликтите. Затоа денес се дружам само со лековити луѓе, книги, растенија, животни, со се што лечи душа и тело. Созреав во битие кое може искуствено да им помогне на другите, а тоа го правам несебично преку Здружението „Проговори“ кое годинава прославува десет години постоење. Се бориме за подобра положба на онколошките пациенти.

Порака до жените кои се борат против ракот

- Не губете верба и надеж. Засилете се во таа борба и размислете за победа. Зајакнете го вашиот имунитет, поминувајте време во природа, хранете се здраво, окупирајте се со позитивни мисли и уживајте во секој момент. Нашиот живот е во наши раце, но и во Божји.

ФОТО: Принтскрин јутјуб