Ивана (38) го победи инвазивниот рак на дојка: Иако прогнозите беа многу лоши, таа преживеа, а сега го наследи стариот семеен бизнис

Ивана Раукар Мандиќ (38) е самохрана мајка и вистински борец. Преживеала инвазивен рак на дојка, а денес го живее својот сон, во природа, меѓу кошници со пчели. Таа го наследи семејниот бизнис и веќе една година учи од нејзиниот татко, кој е искусен пчелар.

Ивана навреме го открила ракот. Отишла на редовен преглед на градите каде констатирале одредени промени. По подетални анализи, на Иванаѝ било кажано дека има многу инвазивен рак и дека мора да започне со лекување што е можно поскоро.

- На 34 години ми открија рак на дојка. Кога отидов на редовен преглед, ултразвук на дојка, докторот ми кажа дека имам некоја промена. Отидов да се излечам од „Јагодица Бобица“, како што ја нареков, и верував дека не е ништо опасно, но ми рекоа дека имам многу агресивен и инвазивен тип на рак, две грутки на десната града - се присети Ивана за порталот Нај Жена.

Бидејќи не можела да се опорави од шокот и сакала да ги спаси своите најблиски од болка и стрес, Ивана се обидела да ја сокрие дијагнозата, но бидејќи стравот се повеќе и повеќе ѝ се познавал, решила да им каже за што се работи. Како што вели, најтешко се снашла мајка ѝ. 

- Му кажав на тато по телефон и не ја видов неговата реакција, за среќа, а мајка ми работеше во Црна Гора за да имаме јас и Дејвид од што да живееме. И ја раскажав приказната дека имам генетска предиспозиција да заболам од рак и дека е подобро да се отстранат градите. Отидов во Црна Гора да ѝ кажам за тоа и таа тоа го сфати многу, многу лошо, а моите пријателите! Како кој. Некој беше силен и застана покрај мене. Секогаш има луѓе кои ни олеснуваат и кои ни отежнуваат - рече таа и додаде:

- Сестра ми беше бремена и се трудев да ја заштитам, но тоа е едноставно невозможно. Нема што да се крие во такви ситуации.

Во тоа време нејзиниот син Дејвид бил многу мал и се плашела како ќе го прифати тоа. Сепак, малиот борец кој и самиот имал многу операции, херојски го издржал тоа и цело време бил покрај мајка си.

- Кога открив дека имам рак, мојот син имаше седум и пол години. Многу размислував како да му го кажам тоа и ми требаа десет дена да сфатам како да му го претставам тоа во приказна. Сепак, тој беше исклучително силен. Мислам дека беше премногу свесен за се‘ и премногу силен за мене и беше мојот најголем поддржувач. 

Бидејќи од животот на Ивана зависела уште една мала душа, таа не можела така лесно да се предаде, како што вели, тоа не ѝ било ни опција. Таа била одлучна во оваа борба.

- Во текот на лекувањето секогаш имав на ум дека имам само една цел и дека прифаќам само една опција, а тоа е победа. Иако во некои моменти почувствував многу голем страв, не дозволив да ме совлада. 

Како животот пишува бајки е доказ за овој момент од нејзиниот живот. Во најтешкиот момент пристигнал тој, Виктор, кој ѝ дал уште поголема сила и како што вели кога првпат го зела во раце оздравила.

-Кога ја почнав првата хемотерапија, сестра ми беше во деветтиот месец и ми се јави околу 12:00 часот да ми каже дека породилни болки и дека ќе се породи. Утре наутро во 5:00 ми се јави да ми каже дека го родила Виктор. Покрај мојот син, тој беше мојата најголема сила. Едноставно, тоа е нов живот, тој е Виктор, тој е мојата Викторија(Победа) и зазема посебно место во мојот живот – изјави Ивана за порталот Нај жена и додала:

- Подоцна, кога излегоа од породилиште, ќелаво ги чекав пред зградата, само да ми го донесат Виктор, а во моментот кога го ставив на гради и ме гушна, мислам дека дефинитивно бев излечена од рак во тој момент.

Бидејќи ниту еден пат до целта не е лесен, така било и овој пат. Откако почнала со хемотерапија, на Ивана и паднала косата која е симбол на секоја жена, а потоа останала и без градите, а тоа за неа било голем шок.

- Кога дојдов дома по втората операција и кога ми ги симнаа завоите и конците и протезите, бев многу разочарана и ми беше многу тешко. Мислам дека е подеднакво тежок момент како и моментот кога морав да ја скратам косата, од едноставна причина што за една жена тоа е нешто што ја краси и влијае на нашето его, нашата самодоверба и мислам дека тоа се најтешките  моменти за жените кои минуваат низ оваа борба.

По одредено време, Ивана се излечи, го „уби“ ракот и од корен го промени животот, но како што наведува таа запирка секогаш ќе ја има во нејзиниот живот и стравот од враќањето на оваа опасна болест.

- Сега поминаа четири години откако сум излечена. Што е најлошо од се‘, имам некаде во главата дека секогаш постои можност утре да се разбудам и да дознаам дека е повторно тука. Сепак, мислам дека сум доволно силна, без разлика колку трауми носам од минатото, некако да го потиснам. Секако, постои ноќ кога се чувствувам слаб, ја гушкам перницата и плачам. Тоа е сосема нормално и мислам дека во текот на мојот живот секогаш ќе има запирка: Дали ќе, можеби ќе и така натаму. На мене е да останам силна и да се борам со тој факт, бидејќи тоа е веднаш зад мене, се случи и никогаш повеќе нема да се повтори.

Секој ден е благослов и треба да бидеме благодарни за тоа. Некои луѓе тоа го сфаќаат дури кога нешто ќе ги „удри“ по глава. Така било и во нејзиниот случај. Ивана сфатила што е живот и како се живее, дури кога почнала да се бори за него и да го фаќа со нозе и раце за да преживее.

- Како што велат повеќето, ова е втора шанса за живот. Во мојот случај дефинитивно е така. Го живеам мојот вистински живот, од моментот кога добив рак.

За жал, бидејќи многу жени во Србија се борат со истиот проблем, Ивана се труди да им даде максимална поддршка. Таа редовно ја споделува својата приказна и совети на нејзиниот профил на TikTok, каде има над 28.000 следбеници.

- Знам дека во Србија има многу голем број жени кои се борат со ракот и гледам да им помогнам на секој можен начин, колку што е можно повеќе. На TikTok се трудам да ширам позитивна енергија и секако да стапам во контакт со жени кои се борат со ракот за да им олеснам, бидејќи мислам дека жената која поминала низ рак најдобро ја разбира жената која моментално се бори. 

Ивана е здрава веќе четири години, а минатата година решила да се проба во семејниот бизнис.

Нејзината прабаба Госпова почнала да се занимава со пчеларство уште во 1886 година за да преживее, бидејќи нејзиниот сопруг загинал во војната. И до денес тој бизнис е задржан во семејството Богдановиќ. Ивана ќе биде шестата генерација која учи од постарите и полека ја презема целата работа.

- Секогаш ме интересираше како тоа всушност изгледа и што се прави таму. Прво почнавме да го цедиме медот. Самото отворање на рамките ми беше многу интересно и можам да кажам дека ми го привлече интересот да учам понатаму, да работам и да учествувам во сето тоа. Првиот пат кога отидов меѓу кошниците со пчели, кога го слушнав тој звук околу мене, ми се вртеше во главата: „дали навистина го сакам тоа“. Меѓутоа, кога ја стекнав таа доверба во оделото што го носевме, сфатив дека сум безбедна и дека не можат да ми наштетат – се присети Ивана.

Извор: најжена