„Мајка ми ме остави во дом, отиде да ми купи гума за џвакање и никогаш не се врати: Пироќанец откри што направил откако ја сретнал повторно по многу години

Ги сакав тие слатки гуми за џвакање, мама ми рече: „Чекај ме овде, ќе ти ги купам, наскоро ќе се вратам“. И тогаш таа замина и повеќе не се врати. Останав сам и ја чекав … Ја чекав со месеци додека не сфатив дека навистина нема да дојде“.

Со овие тешки и болни зборови М.П. (47) (полното име и презиме е познато на редакцијата), е роден во Пирот, за Телеграф.рс го опишува моментот кога мајка му го оставила на вратата од домот за напуштени деца „Дринка Павловиќ“ во Ниш кон крајот на осумдесеттите од минатиот век.

Домот е основан во 1984 година во Ниш и бил дом на деца од цела поранешна Југославија. Тогаш не знаеја кој е Србин, а кој Хрват, кој православен, а кој муслиман. Сите ја имаа истата судбина – растеа меѓу непознати ѕидови, честопати не знаејќи кои се навистина, чии се и зошто имаат таков живот. Секој е различен, но нивниот пат и судбина се исти – осудени да бидат големо семејство, иако не се родени така.

Таму тој стигна меѓу првите, преку измама која тешко ја прифати, а потоа знаејќи дека не е единственото дете кое доживеало таква судбина, морал да се помири со тоа. На вратата од домот биле оставени и расплакани бебиња. Некои имаа само еден родител, а некои беа потресени од фактот што ги напуштија и татко им и мајката, а некои не ни знаеја кои се нивните родители.

- Таму пред куќата имаше автобус што сообраќаше на линијата Бубањ – Доња Врежина. Бев во ходникот со месеци и ја чекав додека наставничката во еден момент не се изнервира многу, а потоа ми рече: „Не чекај, мајка ти нема да дојде, таа отиде во Хрватска“. Подоцна дознав дека има и семејство, но не ја обвинувам, ја започнува својата приказна М.П. за Телеграфрс.

Како што изјавили, за таквата судбина не ја обвинува ниту мајка си бидејќи од тоа нема што да се добие. Пред само две години го пронашол гробот на татко му, а го нема видено во животот, но сепак е благодарен што му го дал презимето и што како што вели „не е копиле“.

- Дознав дека татко ми е од село кај Пирот. Се обидов да стапам во контакт со семејството на татко ми многу одамна, кога бев никој и ништо. Тие луѓе се срамеа од мене, дури ми праќаа писма да не кажувам никому дека сум нивен роднина. Тогаш бев млад и така го прифатив, но сега разбирам што значи – ни раскажува тој.

Зборувајќи за годините поминати во домот, тој ги истакнува главно позитивните работи, бидејќи се сеќава на добрите работи – децата со кои живеел, со кои делел се и кои го замениле неговото семејство, но сепак, не било се супер. Животот на овие малечки им остана на наставниците, чуварите на домот, а потоа и на самите нив.

- Бевме од цел југ, летото одевме на море затоа што имавме одморалишта, а во зима во Словенија и Македонија. Секако, како и секаде, така и во овој дом, некои имаа малку повеќе привилегии, некои помалку. Се сеќавам кога доаѓаше лето имаше ситуација кога сите одеа на одмор како одмор, потоа доаѓаа да земат деца од семејства, баби и дедовци, а јас останав сам. Меѓутоа, во тие моменти она што ме радуваше е тоа што барем тогаш имав најмногу внимание од учителката затоа што бев единствениот – вели нашиот соговорник, присетувајќи се на своето детство и на сликите кои, како што вели, постојано минуваат низ неговиот главата, и сето тоа што постарите луѓе ги доживуваат се потешко и потешко.

Таквата навидум идила ја промени еден судбоносен момент што ја потресе целата земја – избувна војна, од тој момент ништо не беше исто.

- Таа ниша тогаш не ја разбирав, сега како минуваат годините се ми доаѓа. Јас сум висок и крупен човек, но малите нешта ме тераат да плачам. Претпоставувам дека тоа е нешто што се гради во мене со години, но секое домашно дете има своја приказна. Политиката си ја заврши работата. Кога започна војната во Босна, првите деца беа испратени во војна, а едно момче од нашиот дом што сакаше да избега од војната беше убиено. Нашиот учител го пријави во војска, беше убиен и оттогаш се смени целиот наш однос со персоналот и сè останато. Никогаш не бил истиот дом како порано – ни раскажува тој.

Полека почнал да прави проблеми и често бегал од домот, па од тој дом го префрлиле во дом со построги правила, а тој како последица на револтот почнал да бега уште почесто, па бил префрлен во поправниот дом во Крушевац. Додека ја отслужуваше казната не сонуваше како другите деца како ќе добие пари штом ќе излезе, туку имаше друга цел. Тоа беше пресвртницата кога сфати што сака да биде и како итно треба да се ослободи од таквиот живот, сакаше, како што вели, да се смири.

Ситуацијата во државата се смени и оние кои имаа се преку ноќ останаа без ништо. Луѓето се мачеа да најдат работа, да застанат на нозе, а тоа го погоди и него. Кога вратата од домот се затвори зад него, тој разбра дека е сосема сам.

Тој некако успеа да замине во странство и да се вработи, таму се ожени и имаше деца, а тоа е благослов за кој е благодарен.

- Се е сменето, тие што завршија факултет сега се занимаваат со физичко образование, а ние што пораснавме на улица имаме повеќе од нив. Сега секој би сакал да се запознае и да сака да се зближи, но тоа не функционира така. Сето тоа го отфрлив, освен една личност – продолжува тој.

- Единствено што прифатив беше мајка ми. Успеав да ја најдам после толку години. Немаше ништо, без стан, без куќа, без пензија, без работен ден, срцето не ми дозволуваше да ја оставам така. И купив мала куќа на периферијата на Зајечар само за да има свој мир. Никогаш не се покајала за тоа што го направила. Се сеќавам низ маглата и знам дека таа сакаше да менува мажи. Слушнав и видов сè со свои очи. Се обидувам да го извадам од глава, но не ми успева – објаснува тој.

Неговата биолошка мајка и тој се нарекуваат со нивните имиња. Минатата година паднала и ја скршила бутната коска, а тој знаејќи дека нема никој освен него и дека нема ниту картичка, ниту пензиско осигурување, морал да издвои многу пари и да ја испрати во бањата. Тој ја финансираше операцијата, рехабилитацијата и закрепнувањето. Сите пари ги заштедил за да ја реновира куќата што и ги дал.

- Излегов со околу 800.000 динари, морав да дадам се иако знаев дека таа никогаш нема да го направи тоа за мене. Но, од друга страна, сега ми треба мир во животот и Бог ми дал многу работи. Иако сум разведен, имам контакт со поранешната сопруга, имам пет деца, работам, се занимавам со транспорт. Вложив пари во куќа во Србија, изградив овоштарник и ја уредив. Како што минуваат годините, се повеќе чувствувам потреба да бидам во Србија. Како што е, тоа е мојата земја! Таму се чувствувам убаво, безбедно и мирно. Решив да доаѓам секој месец, да се гледам со мајка ми, да ја посетувам мојата куќа што ја имам. Сакам да бидам таму.

По толку години мештаните не се забораваат меѓусебно и животот што некогаш го имале. Колку и да е убав или помалку убав – нивен е, затоа секоја година кога се собираат во Ниш го паметат. Иако годините поминаа и патиштата ги однесоа на сите страни на светот, домашниот живот и големото пријателство што е изградено во ѕидовите на оваа институција е нешто што ги врзува. Затоа веќе една деценија вежбаат големи собири кога ќе се присетат и ќе станат, барем за момент, големо семејство собрано околу тешките спомени.

-Се гледаме, разговараме, плачеме кога е тоа во прашање и нема срам да плачеме. Резервираме хотел за неколку ноќи, изнајмуваме ресторан и се сеќаваме. Секако, прво се собираме во домот, собираме пари и им купуваме на децата од домот слатки, овошје, сè што може, а целата храна што останува по прославата лично ја носам во домот. Овие емоции се неописливи, понекогаш е тешко да се зборува. Сега кога тргнав, едно дете во количка ме праша „сакаш да ме однесеш одовде“, не знаев што да му кажам, само молчев без да одговорам. Занемев за прв пат во животот. Се ми е јасно – вели нашиот соговорник.

Како што вели, неговата цел не е ова да биде тажна приказна, туку само луѓето да знаат како изгледа животот во домот за запоставени деца и како кога мислиш дека не можеш, можеш, само ако веруваш во себе си. Животот се менува преку ноќ, среќата гледа во тебе. Сега ужива во зрелите години, како остварен човек, родител и син.

Извор: Telegraf.rs

 Фото: Фрипик