Наѓа отишла на ултразвук и докторот и соопштил шокантна вест: Рекла само „Невозможно е“

Добивај вести на Viber

Во свет во кој се почесто се слушаат ин витро оплодување и медицински потпомогната бременост, приказната за Наѓа Максимовиќ Николиќ (26) од Крушевац стана вистинско чудо. Наѓа неодамна стана мајка на тројки - Реља, Вила и Гале, кои наскоро ќе наполнат шест месеци. Овој несекојдневен момент, природно зачнати и породени, е вистинска реткост, речиси незамислива. Како мајка на тројки, Наѓа родителството го доживува на посебен начин, со сите радости и тешкотии што ги носи секојдневниот живот со три деца. Нејзината приказна не е само за предизвиците и напорите, туку и за бескрајната љубов која може да расте и да се шири дури и кога сите ресурси се чини дека се исцрпени. Наѓа гради нов свет за своето посебно семејство, секој ден, меѓу смеата и заморот. Секој момент, секој предизвик, секоја солза и насмевка - сето тоа е дел од чудесното патување кое и го променило животот, но и надежта за чуда кои понекогаш се случуваат, токму тогаш кога најмалку ги очекувате.

Нејзината приказна за природното зачнување на тројки станува повеќе од медицинска реткост - тоа е приказна за неверојатната сила на жената, за љубовта која не познава граници и за вербата во животот кој и покрај се, секогаш наоѓа начин да донесе среќа.

"Невозможно!" - првиот момент на знаење

-Дознав дека сум бремена минатата година во декември, поточно 27 декември. Првиот ултразвук беше на 3 јануари, но потоа не видоа дека се работи за тројки, само ја потврдија бременоста. И тогаш докторот ми рече да дојдам пак за пет до седум дена, бидејќи е многу рана бременост.

На 9 јануари на преглед дознала дека се работи за тројки.

„Токму за време на празникот. И тоа беше голем шок за сите нас. Во тој момент бев со мајка ми на тој преглед на 9 јануари. Мајка ми дојде со мене да ме чека. Така таа слушна дека има тројки и јас веднаш разговарав за тоа со неа и секако со докторот, а веднаш потоа отидовме да му кажеме на мојот сопруг“ - ја започна Наѓа својата приказна за зачнувањето.

- Отпрвин реков: „Тоа е невозможно!“ Ја прашав докторката како е можно, таа рече: „Можно е, Наѓа, и се ќе биде во ред“. Иако нејзината смиреност ми даде одредено уверување, сепак бев помешана со страв и неверување. Не знаев ништо за повеќекратна бременост.

Докторката објасни дека е потребно дополнително следење поради раната бременост. Наѓа во тие денови беше преплавена со сите можни емоции. Првите седум дена откако дознала, до следниот преглед, Наѓа живеела во неизвесност.

- Затоа во рок од една недела е закажан следниот преглед за да се утврди дали навистина тројките останале или не. И некако живеев со тоа една недела, „нема шанси да биде така, телото нема да може да го поднесе и толку, но како што ќе биде, ќе биде“. А потоа после седум дена дојде следниот преглед каде отидовме јас и сопругот и мојата мајка и видовме, поточно докторот виде и потврди дека се тројки, потоа ги слушнавме отчукувањата на срцето на сите три бебиња. Па, во тоа време веќе бев информирана од докторката што може да повлекува таква бременост и што можам да очекувам.

Докторката објасни дека природното намалување на ембрионот може да се случи во раните фази од бременоста, но, за среќа, тоа не беше случај и Наѓа полека почна да се подготвува за средбата со експертот за повеќекратна бременост, специјалист на кого таа е благодарна за се што направил за неа во тие седум месеци од бременоста.

Од самиот почеток, бременоста била прогласена за високоризична, што значело дека на Наѓа и требаат сила, храброст и поддршка за да се соочи со сите предизвици.

- Од првиот момент кога го запознав знаев дека сум во вистински раце. Само неговиот глас во ходникот ми даваше храброст - се присетува.

Патувањата од Крушевац до Белград на прегледи, на секои неколку недели, стануваа заморни како што напредуваше бременоста.

- Се сеќавам на последното патување. Стомакот ми беше огромен, едвај одев.

Лекарите во 28-та недела од бременоста одлучиле дека е најдобро да остане хоспитализирана во Белград.

- Сепак, веќе во 28-та недела ме оставија да лежам, па веќе беше полесно. Кога сум таму, знам дека сум безбедна, дека сè како што треба следат, па не ми беше тешко. Сега од оваа гледна точка можам да кажам дека не се подготвив како што треба и можам да кажам дека е едноставно невозможно да се подготвиш за такво нешто бидејќи едноставно додека не дојдат бебињата дома не знаеш што те чека. Сите совети од луѓе со едно бебе не ми значеа апсолутно ништо. Но тоа беа приказни во моментот кога сум бремена и не знам кога ќе се породам и дали ќе биде во 31 недела. Докторката на почетокот на тој прв преглед ми кажа дека тројките се раѓаат предвреме, во смисла од 31 до 36 недела најмногу. Така се очекуваше дека бебињата ќе се родат предвреме. Едноставно, јас, искрено, потајно се надевав дека можеби ќе издржам малку подолго отколку што издржав, но околностите беа едноставно такви што не можеше да биде... Прашањата дома ги подготвував што ќе ги поставам, но генерално докторите знаеја што ќе прашам, па почнаа да ми зборуваат и да ми објаснуваат. А верувајте секој доктор велел: „Не грижи се, се ќе биде во ред, дури и предвреме да се родат, сега технологијата е толку напредна, медицината, што едноставно нема да има никакви проблеми и слично. Сите имале охрабрувачки став, што е многу добро - раскажала Наѓа за своите најинтимни чувства.

Предизвици за кои никој не можеше да ја подготви

За време на бременоста со тројки, Наѓа помина низ емотивна бура која ниту една жена не би сакала да ја доживее. Иако беше опкружена со љубовта на сопругот и семејството, моментите кога ќе останеш сама, кога сите ќе заминат, а таа ќе останеше сама во тишината на домот биле исполнети со неизмерен страв. Во тие тивки денови, додека нејзиниот сопруг бил на работа, Наѓа била обземена од грижи, прашања на кои никој не можел да одговори. Не можела да го контролира својот ум, кој бил полн со стравови од непознатото, бидејќи секој ден читаше за можните компликации, за стравовите и опасностите што може да се појават. Солзите што доаѓале во текот на ноќта не биле само резултат на стрес, туку и на постојаното прашање: „Дали се ќе биде во ред?“. И покрај тоа што била исплашена, најубавите моменти во тие денови биле кога ги гледала своите бебиња на ултразвук и го слушала нивното чукање на срцето. Чувството кога ги почувствувала нивните први движења, секој удар во стомакот, бил потсетник на тоа колку силни се малите души во неа. И покрај тоа што биле толку мали, секое бебе носело неверојатна сила - силата на животот што таа им го дала.

Бременоста била ризична, а Наѓа секојдневно била свесна дека мора да внимава, за да биде се во ред. Верувала дека можеби ќе издржи уште малку, можеби до 32-та недела. Ја имала надежтта до последно. Но, судбината имала други планови. Една вечер, додека двете бебиња „играле“ во нејзиниот стомак, настанале компликации. Таа почнала да чувствува болка, ненадејна и остра, а тој момент бил знак дека породувањето ќе започне. Итен царски рез била единствената опција. Иако стравот бил присутен, Наѓа им верувала на лекарите. Не се плашела од самата операција, но нејзиното срце било исполнето со едно големо прашање: „Дали моите бебиња ќе бидат добро кога ќе се родат?“.

Кога дошол моментот на породување, Наѓа била под огромен стрес, но длабоко верувала дека бебињата се подготвени. Царскиот рез бил брз, но за Наѓа бил само увертира во моментите кои до првата прегратка ќе траат како вечност. Бебињата веднаш биле префрлени во инкубатор, приклучени на машини, борејќи се за секој здив. Наѓа не можела веднаш да ги види, но нејзината желба да ги прегрне, да ги ослободи од тој стрес била посилна од се. Следниот ден, кога доволно закрепнала, конечно отишла кај нив. И кога ги видела своите мали борци, низ стаклото, црвени, поврзани со апаратите, нејзиното срце се исполнило со вознемиреност, тага, но и со неизмерна љубов. Нејзините солзи течеле, бидејќи тоа бил моментот кога сфатила дека тие се таму, дека преживеале, но дека нивната борба штотуку започнала.

Тогаш, меѓу солзи, Наѓа почувствувала неверојатна сила, сила на љубовта што само мајка може да ја почувствува - силата што и дозволи да се бори за нив, никогаш повеќе да не се откаже. Колку и да биле мали бебињата, тие биле нејзини и таа била подготвена да направи се за нив. Таа љубов, таа сила што сега била дел од неа, била посилна од се. Тој момент, кога нивните очи се сретнале за прв пат, била повеќе од обична средба. Тоа бил моментот кога Наѓа сфатила дека нејзиното срце сега е засекогаш врзано за овие три мали души и дека таа е нивниот борец. Мајчината љубов во тој момент станала непобедлива.

- Тие се родени на 2 јули, ги видов на 3 јули, а тој ден Гала и Реља беа префрлени на Институтот за неонатологија, додека Вила беше префрлена следниот ден. Гала и Реља на 3 јули беа префрлени на Институтот за неонатологија. Ги видов само еднаш, а Вила остана уште една ноќ во Народен фронт и утредента беше префрлена и таму, но успеав да ја видам уште неколку пати бидејќи тогаш бев веќе подвижна, па ја имав таа можност да одам кај неа и таа беше на истиот кат. Така во тој момент ги видов, таму беа еднаш, а таа неколку пати, три-четири пати, и тоа беше тоа, следниот состанок ни беше дури во сабота, шест дена по породувањето, кога бев отпуштена од болница. Веднаш со сопругот отидовме на Институтот за неонатологија да се сретнеме со лекарите, да видиме што и како функционира, бидејќи апсолутно ништо не знаев. Читав на нивната веб-страница, но во тој момент ми беше многу полесно да разговарам со лекарите во живо, да ме подготват за некои работи што можеме да ги очекуваме, отколку да читам на Интернет. При раѓање - Гала тежела 1160 грама, Вила 1370 грама и Реља 1530 грама. Гала тогаш беше долга 37 см, Вила 39 см и Реља 40 см.

Првиот пат кога се сретнале - низ стаклото на инкубаторот - Наѓа ги гледала своите деца со вера која не се поколебала ниту во најтешките моменти. Иако компликациите, особено со Реља биле неизвесни, секој ден била нова битка, но носела и мали победи - дали тоа биле двата милилитри млеко што конечно ги испил Реља или чекор напред во закрепнувањето. Секој ден, од 12 до 2 часот, Наѓа се јавувала во болница, барајќи каква било информација за тоа како се децата. Ниту еден повик, ниту еден збор од медицинскиот персонал не бил доволен да и ја олесни тагата, да носел целосен мир, но нејзината сила била во тоа што во тој момент верувала во секој мал чекор напред, верувала дека нејзините деца, кога конечно си зела за право да ги избрка сите маки, лоша мисла, солзи, непроспиени ноќи...

Кога конечно ги држеше своите деца во раце, тоа било момент кој ја одразува силата што ја носела во себе - момент на целосен пресврт, каде нејзината љубов и сила станале реалност. Тоа не било само момент на мајка со бебиња, тоа бил момент на верност, сила и храброст. Наѓа во тој момент станала нешто многу повеќе од мајка - таа станала столб, херој на нејзиниот живот, симбол на непопустливоста и борбата за она што е највредно. Без разлика на исцрпувачките денови, силата не ја губи.

Кога се вратиле во домот со балони и радост знаела дека се е пред неа, но и најтешките предизвици повеќе не можеле да ја скршат. Можеби никој во тоа време не видел дека таа не е само мајка - туку столб, сила што го чува целото семејство.

Фото: Приватна архива
Извор: Оna.telegraf.rs