„Не му кажав на синот дека умира, ми почина на раце“: Поради зборовите од неговиот дневник родители сѐ уште плачат

Добивај вести на Viber

Една од најголемите болки ја погодила Намрата Панџа кога докторот и кажал дека нејзиниот син има тумор на мозокот. Следните 30 минути ги поминала во солзи, а потоа излегла во болничкиот ходник и со храбра насмевка на лицето. Иако знаела дека нејзиниот син Кушил можеби ги минува последните месеци од животот, таа одлучила да го задржи само за себе.

Намрата се преселила во Лондон со сопругот од Индија и таму основала семејство. Како што истакнува, болеста на нивниот син била најголемиот шок, но таа морала да остане силна поради него.

- За еден ден нашиот совршен живот се претвори во најголема катастрофа. Тоа е последната вест со која секој родител би сакал да се справи - а некои родители можеби не се согласуваат со нас - но правилно беше да не му  кажеме. Не сакавме да ја изгуби надежта дека еден ден ќе порасне и ќе го оствари својот сон да биде научник или зоолог. Не сакавме тој да престане да го живее својот најдобар можен живот, рече таа.

Кушил првпат почна да покажува знаци дека нешто не е во ред во 2015 година. Забележале кривоглед на неговото лево око, па неговите родители претпоставиле дека едноставно му требаат очила и го однеле во локална продавница за оптика.

- Никогаш искрено не помисливме дека не му е добро. Мислам дека почнавме да се грижиме кога оттаму бевме префрлени во друга болница. Скенирањето откри дека Кушил има тумор на мозокот „со големина на грашок“ и дека е канцероген. Јас и мојот сопруг Бавеш бевме безлични бидејќи докторот почна да зборува за тоа дека тоа е неоперабилна. По околу половина час мислам дека сè што слушнавме не стигна. Не отидовме кај нашиот син, требаше, но не отидовме.

Само што излегов од собата, плачев, бидејќи знаев дека тоа е единствениот пат кога ќе имам време да плачам. Буквално плачевме 30 минути без престан. Само плачев и плачев и плачев – изјавила храбрата мајка за „The Sun“.

Го живееја секој ден како да им е последен

Дијагнозата на Кушил на крајот беше потврдена во болницата на Универзитетскиот колеџ во Лондон како дифузен внатрешен понтински глиом (DIPG). Станува збор за агресивен, брзорастечки тумор на мозокот кој се развива во дел од мозочното стебло наречен понс. Нема лек, ниту едно дете не го преживеало. Кушил добил шест до девет месеци живот.

- На крајот имаше среќа, преживеа две и пол години и тоа е се поради неговата сила. Не дозволил туморот да го спречи да прави нешто што вообичаено би го направил. Не пропуштил ниту ден на училиште – рекла таа.

Кушил почнал да се лекува за да му купи дополнително време на своето семејство, кое вклучувало радиотерапија. Но, по вториот круг, неговите родители знаеја дека не му останува долго време. Семејството состави список на желби со работи кои нивниот син отсекогаш сакал да ги прави, како што се одење на Планет Холивуд и гледање натпревар на Манчестер Јунајтед од директорската ложа на Олд Трафорд. Летаа на Алјаска - некаде каде младиот човек отсекогаш сонувал да патува.

- Тоа беше најдоброто патување што некогаш сме го имале. Тој ја одбра дестинацијата, и сето тоа го испланира однапред, што сака и каде сака, одевме. Од денот кога му беше дијагностицирана болеста, буквално живеевме до секундата бидејќи никогаш не знаевме дали ќе имаме уште еден ден или не. Не треба да има родител кој мисли дека треба да направи нешто сега затоа што може да го нема следниот ден со своето дете. За жал, тоа беше нашето последно патување бидејќи до ноември 2016 година тој почна да куца. Дотогаш само кривогледаше. Но, тој не успева.

Дојде до точка што не можеше да балансира. Моравме да го држиме во раце. Исто така, не можеше да го држи вратот, не гледаше и тогаш почна целосно да губи сила - се присетила мајката.

Зборовите што ги запишало момчето се најголемата болка кој ја боли до ден-денес

Кушил почина во рацете на своите родители, дома на 4 септември 2017 година, на 14-годишна возраст. Намрат подоцна го пронашол својот дневник во плакарот во неговата спална соба и открил дека знаел дека умира цело време. Еден запис по неговата дијагноза во март 2015 година гласел: „Од првиот ден ги знаев последиците“.

Намрат тогаш сфатила дека нивниот син не им кажал дека знае затоа што не сакал да им предизвикува повеќе болка.

- Мислевме дека го штитиме Кушил - но тој не штитеше нас. Неговата страст за учење и љубопитноста да учи нови работи секој ден никогаш не била изгубена. Тој исто така сакаше да стане зоолог и научник. Тој имаше многу знаење, не дека јас можев да задржам нешто од тоа, и тој живееше целосно исполнет живот – го живееше животот на 80-годишник за 14 години. Кушил ги инспирираше сите преку тишина, методична решителност што ја покажуваше секој ден од својот живот.

Неговото внимание во деталите, неговата духовитост, неговата тврдоглава волја да се подобри и да успее; неговата љубов кон науката, музиката, фудбалот, уметноста и природниот свет.

Оттогаш Намрат и Бавеш почнаа да собраа средства за добротворната организација за тумор на мозокот и нивната кампања „Дајте ни време“ овој Божиќ за да спречат други семејства да ја доживеат истата болка.