Останав без сопруг и работев сѐ да ги прехранам децата: Денес се срамат од мене бидејќи чистев туѓи куќи
foto: pexels.com
Колку животот може да биде неправеден и тежок сведочи и признанието на жена која страдала од раното детство, а денес, како што вели, од неа се срамат сопствените деца...
Не сите имаат среќа во животот, а во тоа само се уверивме со тешката исповед на една жена која патела низ животот.
Како, како е воопшто возможно жената до 77 години да издржи толку многу ужаси кои се случуваат еден по друг од нејзиното раѓање? Една жена по име Маја имала тежок живот до нејзиното детство и се надевала дека кога ќе имаат свое семејство работите ќе бидат подобри, сепак...
„Покрај живи родители, самостоен живот започнав и од институција за незгрижени деца. Не знам кој беше поголем монструм за мене - моите родители, маќеата или моите роднини кои не ме прифатија. Бев нивна слугинка и пред да наполнам седум години. Знаев само за тепање, понижување, глад и искинати алишта. Тоа траеше многу, многу долго време. Се јавував во разни институции, плачев таму, но не ме доживаа, ме враќаа дома“, ја започнала својата тажна исповед Маја за Моје Вриеме.
Таа вели дека била толку гладна што не можела да спие. „Тивко и полека станував и се обидував да земам леб што им останал на другите, а додека посегнав по него ме слушна еден родител. Она што ми го направи е без зборови. Ова траеше до десет години, кога учителката ме праша зошто не се занимавам со физичко образование - се срамев бидејќи (никогаш!) немав гаќички, туку сама си ги направив од шалот што го најдов на улица“, се присетува Маја на своето тешко детство.
Одење во дом за напуштени деца
За среќа, имала разумен учителка, кој секако ѝ го спасила животот. „Откако и кажав дека немам ни гаќички, таа отиде со мене кај моите родители. Таа дозна дека ме тепаат, ме врзуваат за маса и ме тераат да лежам на подот како куче. Кога следниот ден дојдов на училиште и видњ дека цела сум модра од тепањето, а старите рани не се залечени, таа веднаш се погрижи да отидам во домот“, вели таа.
Таму конечно дишела. Била вредна, помагала во кујната, ги миела подовите и така заработувала мали награди, кои и биле големи како куќа.
„Сите ме сакаа, толку многу што некои дури и ми завидуваа. Првиот фустан и чевли ги заработив во домот! Но, среќата не траеше - децата што имаа живи родители тие требше да им го плаќаат домот, а пред да завршам средно моите заминаа во странство - едниот во Унгарија, другиот во Австрија. Не можев да дојдам до нив, а роднините одбија да ми помогнат“, раскажува Маја со тага во гласот и додава:
„Потоа ме пратија од едно во друго семејство додека не завршив средно училиште, со одлични резултати! Но, без никој и ништо, не знаев каде да одам. Отпрвин живеев со неколку пријатели, а после еден месец последен пат им се обратив на моите роднини во родниот град да ме примат, но тие ме одбија“, се сеќава г-ѓа Маја.
Неверојатен редослед на настани
Она што следеше звучи како филмско сценарио. „Одам на улица и плачам. Потоа запознавам згоден дечко кој ме прашува што ми е - накратко му кажав се и тој ме покани во кино. Се согласив и патем се предомислив, велејќи дека немам каде да спијам и дека подоцна повеќе нема да имам превоз до градот од кој дојдов.
Ми рече да не се грижам и ми вети дека ќе ме однесе кај неговите родители. Кога стигнавме до нивната врата, јас плачев и не сакав да влезам, се додека неговите не излегоа и не го прашаа што ми направил. Се заколна дека не направил ништо. Се сеќавам надвор беше зима, почна да врне снег, а мене картонот на ѓонот од балетанките ми се намокри“, ја опишува првата средба со идната свекрва.
Ја внела во куќата, ја наполнила кадата со топла вода и ѝ ја дала ноќницата. „Таа ми рече: Не плаши се душо, ќе спиеш со мене. Останав со нив, тие многу ме сакаа и бев среќна што ги имав мама и тато. По две недели ни предложија да се венчаме. И двајцата бевме среќни и откако се договоривме не оставија сами на два дена. Некако ме наговори да спиеме заедно, а потоа всушност се венчавме“, опишува г-ѓа Маја.
Малку мир и благослов
Сите живееле во еднособен стан. Неговите, забележува , биле чесни и вредни. Јаделе и се облекувале скромно, но имало многу мир и благослов. По една година го родила првото дете, а потоа се вработила, па отишле кај кираџии, а три години подоцна пристигнало и второто дете.
„Не многу подоцна, еден од родителите на мојот сопруг почина, а набрзо и другиот . Се преселивме во нивниот мал стан. Работев како лавица, но на маж ми му здодеа. Започна врска со својата колешка од работа. Кога дознав, почнаа проблемите, но јас издржав се само за да ги заштитам моите деца од злото низ кое поминав. Помина времето, а потоа еден ден се вратив дома од работа и го најдов мојот сопруг мртов. Мозочен. О Боже! Немам никого, мали деца, семејството се собра, сите се понудија да помогнат, но на крајот ништо не излезе од тоа. Повторно се беше на мене“, ја продолжува својата страшна приказна.
Потоа почнала да чисти туѓи станови, скали, да готви и да пегла ноќе. Наскоро нашла друга споредна работа. Купила автомобил, ја положила возачката дозвола, без автомобил не можела да го постигне сето тоа. Кога децата дошле во пубертет, повторно проблеми.
Кој од кого треба да се срами?
„Само ги терав децата да учат, беше тешко - сакаа, па не, па момчиња, па девојчиња. Ги бркав, следев се, тие даваа отпор, се расправаа со мене, но јас не попуштив! Ме навредуваа и ме оттурнаа, но јас издржав се. Сакав да бидам добар родител и со мојот пример да им покажам какви треба да бидат“.
„Бев ценета од сите што ме познаваа. Каде и да барав помош од секаков вид, ја добивав. А моите деца, тие сега се возрасни, образовани и вработени луѓе и имаат свои убави семејства. За жал, тие се срамат од мене и не сум добредојдена во нивните куќи. Но, еве, животот минува, половина век грижа за децата, некако живеам со полно старосни маки. Научив дека секое време си носи свој товар, па продолжувам понатаму“, ја завршила својата исповед Маја.