Ова е најголемиот грев според патријархот Павле: Поради тоа душата никогаш не наоѓа мир и никогаш нема да го види рајот
Патријархот Павле можеби веќе не е меѓу нас, но неговите нежни, но остри зборови, кои понекогаш се утеха и лек, а понекогаш и добра поука, сè уште одекнуваат во нашите сеќавања и срца.
Ова се само дел од мудрите цитати на патријархот Павле.
Суетата е гордост, најголемиот грев. Кога ќе се случи, тогаш доаѓа до кавга, нетрпеливост. Кога ќе се појави суетата, нема ниту вера, ниту љубов.
Не случајно имаме спротивни гледишта, бидејќи на работата мора да се гледа од повеќе страни. Но, често го имаме она што не е различно мислење. Мора да се ослободиме од тоа. Ако бидеме потолерантни, тогаш ќе можеме да го разбереме гледиштето на другиот. Да не го усвоиме ако не е добро, туку да го разбереме за да не доведе до омраза и ова, кое не кине и разделува.
Кога сите би се држеле до љубовта, оваа земја би била рај. Но, ако сите би се држеле до барем она што е малку помалку од љубовта - затоа што љубовта е врската на совршенството - ако барем би се држеле до принципот „што сакате за себе, правете им го на другите; она што не го сакате за себе, не прави за другите“, тогаш земјата, ако не би станала сосема рај, била блиску до рајот.
Моралот не е „не треба“ или „не смее“. Моралот е „не сакам“. Не е доблест да не грешиш, туку да можеш и да не сакаш да грешиш. Љубовта е највисоката доблест. Сè што човек споделува со другите се намалува, освен љубовта. Колку повеќе давате, толку повеќе имате.
Никогаш да не заборавиме дека злото е секогаш краткотрајно и само навидум успешно и брилијантно. Затоа ништо, особено не животот, не треба да се заснова на зло, лукавство, измама.
Бог нè направи луѓе и бара од нас тоа да бидеме. Нема такви времиња во кои не би можеле и не би биле должни да бидеме. Не е важно кој од каде доаѓа, туку во што прераснува.
Ние сме должни и во најтешката ситуација да се однесуваме како луѓе и не постои таков интерес, ниту национален, ниту индивидуален, што би можело да биде изговор да бидеме нечовечки. Сè ќе помине, но душата, лицето и она што е добро останува засекогаш.
Вистинската љубов е само кога љубовта не го бара своето. Кога сакаш некого без никаква логика. Тоа е вистинска слобода.
Семејството го сметам за основа на човековата заедница и незаменливо за духовниот развој на човекот. Во семејството е зачувана верата на предците, се придржува до основните духовни вредности кои нè водат низ животот; семејството е извор на љубовта, во него учиме должност, пожртвуваност, заедничко страдање, како и споделување на радоста. Семејството ни дава чувство дека сме заедно во сè и кога ги напуштаме нашите домови, каде што не носи животот. Семејството е „мала црква“. Кој се придржува до Нејзините светости и обичаи не може да залута во овој отуѓен, испразнет, раселен свет!
Фото:Принтскрин
Извор: Zena.blic.rs
