Познатиот психијатар Владе Јеротиќ тврдеше: „Родителите кои велат дека подеднакво ги сакаат своите деца - лажат“

Владета Јеротиќ верувал дека родителот не може подеднакво да ги сака сите свои деца, затоа што едно сепак се сака најмногу.

Познатиот српски академик, невропсихијатар и писател Владета Јеротиќ презентираше низа исклучително важни факти за воспитувањето на детето, кои треба да ги усвои од А до Ш секој родител, но и оние кои планираат да станат родители во иднина.

Само Владета Јеротиќ знаеше да навлезе во суштината на класичното балканско семејство, да го најде коренот на проблемот, да го посочи и да го исправи на почетокот.

Валдета Јеротиќ рече дека кога ќе се роди дете, тоа личи на некој, како татко или мајка. И тоа им е важно. И тогаш родителот, иако несакајќи, го сака тоа дете кое физички повеќе личи на него отколку другите негови деца. Дури и ако има заеднички психолошки карактеристики, пишува „Зелена училница“.

- Претходно како психијатар можев да ги прашам родителите со две-три деца: „Кое дете најмногу го сакате?“. Речиси секој би рекол - подеднакво. И мајката и таткото се колнат во тоа, но секако дека не е вистина. Такво нешто не постои - веруваше Јеротиќ.

- Секогаш едното го сакаат малку повеќе. Ако има две деца, тогаш е добро што мајката го сака едното, а таткото другото. Затоа што ако и двајцата претпочитаат едно, тоа ќе го почувствува  другото.

- Децата кои се раѓаат здрави се толку интуитивни суштества и забележуваат се‘ под белиот бог, што се случува со нивната мајка и татко. Сето тоа е невербално.

- Еве, да ја земеме мајката сега. Таа, пред се‘, го сака детето затоа што има нејзини карактеристики. Но, второто, таа го сака затоа што го сака сопругот со кој доброволно го родила тоа дете. Но, третото, највозвишеното, е кога мајката го сака своето дете како посебно, ново и мистериозно суштество, без оглед на препознатливите добри и лоши особини на себе и на нејзиниот сопруг кај детето.

- Ги имате, секако, оние деца кои не личат ниту на својот татко, ниту на својата мајка. Ментално пред се‘. Секако, постои и генетика, па понекогаш родителите се способни да се сетат на некои особини на своите роднини или предци, па ги препознаваат кај детето. Но, понекогаш тоа не е случај. Да речеме дека детето е родено музички талентирано, а никој во семејството, блиску или далеку, колку што се сеќаваат родителите, не бил музички талентиран. Се разбира, ова е поредок случај.

- Порано веруваа дека детето се раѓа како празен лист, суштество без зборови. Таков бил ставот на бихејвиористите, дека на детето му се пренесуваат само физички особини, но денес знаеме дека тоа не е точно. На пример, темпераментот е вроден, како и многу други работи. Генетиката е исклучително важна, а потоа и она што се случува пренатално и постнатално.

- Во секој од нас, би рекле Азијците, се кријат сто реинкарнации. Во некои чукунунуку таму, неговиот дедо се реинкарнирал, на некој начин. Тоа е генетика.

- Како млади психијатри не‘ учеа дека склоноста кон алкохолизам и самоубиство не е наследна, туку дека се учи од модел. Денес, пак, генетиката вели дека постои одредена предиспозиција за алкохолизам, самоубиство и зависност од дрога, а уште полошо - за убиство. За мене, ужасна е идејата дека има некоја грешка во генот што предизвикува човек да стане убиец, но фактот дека некој извршил убиство, поминува 15 години во затвор, излегува, а потоа повторно изврши убиство по неколку месеци ни кажува во прилог на ова. Истото е и со интимен деликт. Тоа прашање се поставува уште од времето на Фројд, зошто е тоа така.

- Сега родителите малку се ослободија од притисокот во таа смисла. Дури и кога бев млад психијатар, нè учеа дека генетиката има мало влијание и дека за сè што не е во ред со децата, дури и кога ќе пораснат, се виновни кутрите родители. Ова е во голема мера точно, но не целосно. И не можам секогаш да го кажам тоа бидејќи младите кои допрва треба да се породат ме слушаат, за да не се исплашат.

Фото: Youtube - screenshoot

Јеротиќ: Ако детето е немирно, пуштете го, често таквото дете е интелигентно и бистро