„Сѐ уште се надевам дека еден ден ќе се вратиш кај мене“: Посвоените деца носат незамисливо страдање, нивните зборови ја кинат душата
Болните исповеди на посвоените деца никого не оставаат
рамнодушен, а нивните животи кријат длабоко страдање.
Посвојувањето деца е една од најблагородните постапки, а има многу благородни луѓе. Семејството Мариќ ја воодушеви јавноста кога го посвои малото девојче Јована, кое конечно го најде своето засолниште.
Да се прифати дете со сосема различни гени, да се обезбеди иднина и безгранична љубов е голема задача. Исто така, овие родители имаат голема одговорност и се трудат на секој начин да го прилагодат детето на своето семејство за да чувствуваат дека секогаш припаѓаат таму.
И покрај тоа што родителите ги третираат посвоените деца како биолошки и им ја даваат целата своја љубов, речиси секое дете по одредено време се прашува кои биле неговите биолошки родители и зошто не биле доволно добри за нив, па решиле да ги дадат на посвојување.
Блогот „Исповеди на посвоеник“ служи како безбеден простор за посвоеници од сите возрасти и ситуации да ги споделат своите искуства, чувства, грижи, стравови и соништа со другите. Овде имаат заштита на приватноста и имале разни признанија, а некои од нив навистина допираат до срцето, пишува Јумама.
Истакнуваме дел од признанијата на посвоените деца и нема шанси да останете имуни на нивните зборови.
„Ја најдов биолошката мајка, а таа почина две недели подоцна. Изгледа невозможно е да почувствувам таква тага за некој што не го ни познавав", рекол еден од нив.
Многумина од нив се прашуваат дали би биле поуспешни и како би живееле доколку останеле со своите биолошки родители.
„Некако, дури и со моите најголеми таленти, се чувствувам несигурно. Која е поентата на сите мои способности? Зошто не бев доволно добар за моите биолошки родители? Зошто е тоа доволно добро за моето посвоено семејство? Кој би бил јас да го немав? КОј би бил јас, да не бев напуштен“, прашува еден од посвоените.
Некои ситуации целосно ги збунуваат...
„Утре ми е 18-ти роденден. Денеска мајка ми ме праша дали сакам да се запознаам со моите биолошки родители. Не знаев што да кажам, па реков не. Но да се сретнам со моите биолошки родители е сè што сакав, а сега се‘ збркав. Навистина сакам да ги најдам еден ден, но сакам да го направам тоа сам. Толку сум исплашен што мислам дека кога конечно ќе ги запознаам моите посвоители ќе ме погледнат поинаку. Толку сум збунет во моментов. "
Некои признанија се навистина тажни...
„Каде и да е мојата биолошка мајка, се надевам дека ќе има убав ден на мајката. Не знам зошто замина или кое е нејзиното размислување, но можеби ќе мисли на мене", напишал еден посвоеник, додека друг имал слично кратка исповед:
„Се‘ уште се надевам дека еден ден ќе се вратиш кај мене“.
Фото: unsplash
Извор: стилкурир
