Таа вечер ја прегрнав мајка ми и знаев дека тоа е за последен пат: Не ѝ кажав толку многу, а требаше
Таа ноќ, внимателно ја кренав од креветот, плашејќи се да не ѝ ја допрам раната на грбот, да не ја повредам толку слаба со мојот допир уште повеќе. Ја прегрнав цврсто и ја држев така долго време. Ја држев како да го држам своето дете кое сакам да го утешам и заштитам. Го притиснав мојот образ до нејзиниот, поминувајќи со рацете на нејзината глава со лузни од зрачење.
Таа немаше коса. Не можеше повеќе да ја поднесе ниту периката. И се сеќавам кога косата почна да ѝ паѓа. Ја охрабрував дека не е ништо, дека ќе порасне, дека не треба да се затвора дома. Цело време шетавме. Ме болеше утробата секогаш кога некој ѝ упатуваше жалосен поглед поради тоа.
Во еден момент, по втората хемотерапија, таа донесе стол до средината на собата, ми ја стави машината во раце и ми рече - скрати ми ја косата, утре ќе купиме перика. Додека ѝ ја бричев главата, не кажавме ни збор. Плачевме заедно.
Сè уште се сеќавам дека мајка ми, брат ми и јас го пребаравме цел град за да најдеме мала црвена перика, точно иста како нејзината фризура порано. Како што се изморивме во таа потрага, ние од грижа, таа од болеста, седнавме кај Коњот да се напиеме кафе. Се сеќавам како се смеевме како да не е ништо. Разговаравме за некои обични, секојдневни работи. Тоа најмногу го сакавме... И тогаш носеше штикли. Мојата мајка...
Таа вечер не можев да престанам да ја гушкам
Не зборуваше, ниту јадеше со денови, понекогаш ќе ме погледнеше без да знае која сум, а понекогаш ќе ја собереше сета сила на светот за да ми се насмее. Тоа најмногу болеше.
Нејзиното дишење беше толку гласно што се слушаше надвор од куќата. Тој звук ми го распарчуваше срцето.
Таа вечер таа сè уште беше таму, со мене
Иако не можеше да зборува, знаев сè што сакаше да ми каже во тој момент. Дека ме сака најмногу на свет, дека не може да поднесе што толку многу страдам, да ја гледам во таква состојба, да не ја паметат внуците, што е толку млада, тато ќе остане сам, дека нема да знае да се грижи за себе, дека животот е толку неправеден...
Сигурна сум дека таа повеќе се грижеше за нас отколку за себе. Отсекогаш било така. Сега размислувам колку ние се грижевме за неа. Не само додека беше болна. Можевме ли подобро, повеќе, дали доволно ѝ се заблагодаривме за сè што направи за нас.
Таа замина, ме тешеше нејзината пријателка, мирна и спокојна. Беше среќна што завршивме факултет, што имаме постојана работа, деца, што не направи добри луѓе... Беше многу горда на нас.
Таа ноќ знаеше дека крајот е близу, дека повеќе не може да издржи
Знаеше дека ваквото страшно страдање веќе нема смисла...Еј, мама, мојата мајка! Мајка ми, учителка, која до вчера работеше две работи. Мајка ми, најсилната жена што ја познавам, мајка ми, најдобрата на светот...
Таа вечер, додека ме гушкаше, за прв пат ѝ дозволив да почувствува колку сето тоа боли
Ѝ кажав дека ја сакам повеќе од сè на светот и дека никогаш нема да ја изневерам. Не ѝ реков дека никогаш нема да ја заборавам, дека редовно ќе ја посетувам, дека ќе им раскажувам на Софија и Филип за неа... Не го кажав тоа гласно. Можеби требаше, но немав сила да се збогувам. Еден дел од мене сè уште веруваше дека ќе се случи чудо.
Ниту таа не се збогуваше со нас. Не сакаше, иако уште од првиот ден знаеше дека има ситноклеточен рак на белите дробови, дека операцијата не е опција, дека метастазите се прошириле низ нејзиното тело и дека шансите ѝ се речиси нула.
Да, од самиот почеток знаеше сè и на некој начин и самата се носеше со тоа. Знаевме, но не сè. Не знаевме дека нема надеж. Тоа го дознав дури по нејзината смрт.
Нејзината пријателка беше онколог. Лесно не измамија. Мама инсистирала, ми кажа нејзината докторка подоцна. А ние така изгубени, растргнати меѓу деца, работа, грижи, верувавме. Сакавме да веруваме.
Затоа последните денови ги поминавме со неа надевајќи се. Таа не. И денес се прашувам од каде таа сила, зошто се остави самата себе си со тие мисли?
Таа ноќ, длабоко во себе, знаев дека тоа е нашата последна прегратка
И јас сакав да ме гушка, дури и кога бев студент. И кога се омажив. За мене, виткањето во скутот на мајка ми беше најприродната работа на светот. Сè уште можам да ја мириснам.
Таа ноќ со тешки чекори тргнав кон дома
Моите нозе беа како од олово. Одев, изненадувачки мирна. Полека исчезна сиот немир, трчање, болка, немоќ и терор со кој се соочувавме последните десет месеци. Чувствував само неопислива тага. Пред мене се отвораше бездна.
Таа ноќ, длабоко во себе ѝ реков збогум
Дома ме чекаше бебе. Мојата Сока. Таа тогаш имаше седум месеци. Да беше поинаку, ќе легнав пред мама и ќе останев така со неа цела ноќ.
Таа вечер не склопив око.
Во осум наутро телефонот заѕвони. Беше тато. Не мораше ништо да ми каже. И не ми ни кажа. Само плачеше.
Трчав кон куќата колку што ме носеа нозете. Како што ја оставив синоќа,така ја најдов. Освен што веќе не дишеше.
Оттогаш поминаа 13 години. Нејзиниот роденден е за три дена, а јас престанувам да дишам на секој наш роденден, Божиќ, Велигден, Нова Година. Но продолжувам, за себе, за децата, за неа.
Извор: zena.blic.rs