ШТО НАУЧИВ ЗА 50 ГОДИНИ ЖИВОТ: Децата ќе пораснат, родителите ќе починат, но..

Времето си проаѓа. 

Животот се случува. 

Оддалеченоста раздвојува. 

Децата ќе си пораснат. 

Љубовта избледува. 

Срцата се кршат. 

Кариерите завршуваат. 

Работите доаѓаат и си одат. 

Родителите умираат. 

Колегите ги забораваат услугите што си им ги направил. 

Мажите не се јавуваат тогаш кога рекле дека ќе се јават. Но, другарките остануваат тука, без оглед на далечината или времето. 

Пријателките никогаш не се толку далеку за да не бидат тука кога ви се потребни. 

Кога ќе мораш да одиш сама по тој осамен пат и кога ќе мораш да одиш сама, другарките ќе бидат покрај тој пат, навивајќи за тебе, молејќи се за тебе, трудејќи се за тебе, интервенирајќи во твое име и ќе те чекаат на крајот на патот со широко отворени раце. Некогаш дури и ќе ги прекршат правилата и ќе одат покрај тебе. 

Споделете ги овие убави мисли со вашите драги и верни пријателки. Ќе им биде драго!