3 години од смртта на Исидора Бјелица: „Најважно за лекувањето од рак е она што на добрите луѓе им е најтешко да го направат“

Добивај вести на Viber

Неодамна се навршија три години од смртта на познатата српска писателка Исидора Бјелица. Таа продолжи да живее преку своите дела, зборови и постапки, а во последните години од животот најмногу пишувала и зборувала за својата болест.

Да потсетиме, славната писателка Исидора Бјелица долги години се бореше со ракот на јајниците, а борбата со болеста беше исцрпувачка и тешка, но сепак успеа да го продолжи животот за неколку години.

Таа отворено и безрезервно зборуваше за борбата со страшшната дијагноза, признавајќи дека пробала преку 150 алтернативни методи на лекување, како и дека згрешила и дека ја добила чудесната вест дека од 70 метастази, ниту една веќе не била активна благодарение на комбинација од хемотерапија  и имунотерапија.

-Поголемиот дел од мојот живот е грешка, па природно е да грешам со терапии, коментираше еднаш Исидора за „Блиц Жена“. Во таа прилика проговори за грчевитата борба за живот, за борбата која не и дала оддишка.

-Имам рак на јајниците кој се шири како шумски пожар. Денеска можам да бидам во ремисија, а за два месеци да умрам. Нема правила во битката со ракот. Затоа барав лек во 12 земји, изјавила Исидора во тоа време, додавајќи дека бидејќи немало официјален лек, таа самата се обидела да го најде. Четири пати бев на работ на смртта и четири пати се враќав. Видов колку е глупав и мал човекот, истакна таа.

Бараше сила во семејството, читателите и на крајот сфати едно: Човек е сам со овој ужас во себе и не може никаде да се сокрие, освен во повремениот сон во кој моментално заборава дека е болен. Но, не е дозволено да се откажете затоа што тогаш сте готови.

„Животот со рак е како живот во камп“

Зборувајќи за својата борба, Исидора се присетила на нејзината пратетка, Еврејка, која била во концентрационен логор. Подоцна, кога заболела од рак, и рекла на Исидора дека животот со таа болест е ист како животот во камп. Се сетила на таа нејзина реченица кога и самата се разболе.

-Од моментот на дијагнозата, животот е логор. Не знаеш кога ќе те одведат на егзекуција, а секој нов ден е мачење. Немаш поим што си виновен и што те измачува, а сепак верувате во чудо и се надевате дека ќе извлечете „жива глава“, рече Бјелица и додаде дека луѓето со оваа болест или полудуваат, или се просветлуваат или одлучуваат да умрат бидејќи им е доста од се.

-Велат ова не е живот... Сите ги разбирам, ова не е за жив човек. Го молев драгиот Бог да не ја изневери мојата сила и здрав разум.

Близината на смртта и сите болки ја научија на скромност

-Да немав вера, веројатно ќе се откажав при првите најстрашни физички болки. Молитвите и зборовите на мојот свештеник ми значат многу бидејќи тој е човек со неверојатно смирение, а смирението е сè.

За време на нејзиниот живот, Исидора рече дека најважното нешто за сите жени кои се соочуваат со дијагноза на рак е да не паничат или очајуваат.

-Тоа само ќе ја влоши ситуацијата. Во никој случај не треба да ја отфрлаат официјалната медицина, но можат да ја подобрат со алтернативна медицина. Рекла и дека потребно е  да бегате од оние кои тврдат дека само тие ќе ги излечат.

-Ние не сме шпорет некој да не поправи. Никој не знае што е оваа болест, но докажано е дека радоста и позитивниот став неверојатно ги зголемуваат шансите за преживување, под услов човек да сака да преживее. Човек мора да си прости на себе, а тоа е најтешко за добрите луѓе. Затоа што многумина го карактеризираат ракот како суптилно самоубиство, рече таа.