Бранка и нејзината сестра ги остави мајка им на училиште и никогаш не се врати: Психијатар објаснува какви мајки го оставаат своето дете и како да се справат со чувството на напуштање

Ако детето е напуштено од некој кој е предодреден да го сака и да се грижи за него, станува многу тешко да се поверува дека сите други нема да го сторат истото. Исклучително е тешко за мозокот на детето да ја апсорбира големината на напуштање, така што напуштањето лесно прераснува во траума

„Бев лута. Запрепастена. Секој пат кога плачеше барајќи од мама да ја бакне за добра ноќ, срцето ми се кршеше, луѓето околу нас го слушаа тој звук ... Знаеш за неколку дена ќе бидат 20 години од моментот кога двете отидовме на училиште, а ти не‘ напушти? ”, вака го започнува своето писмо до мајка си Бранкица Раковиќ, уредничката на порталот „Лола“. Мајка ѝ ги оставила неа и нејзината сестра кога оделе на училиште и никогаш повеќе не се вратила. За жал, тие не се изолиран случај. Токму за овој проблем разговара д -р спец. Петро Војводиќ.

- Дисфункционалните семејства и родители доаѓаат со различна динамика, а една од најштетните форми е онаа во која детето е напуштено или живее во страв од напуштање. Децата се потпираат на своите родители за да ги задоволат нивните физички и емоционални потреби, а бидејќи малите деца се целосно зависни од родителите, напуштањето остава последици во голем обем - вели лекарот.

Кога грижата што ја добивала личноста во детството не била соодветна или била целосно отсутна, мозокот на крајот развил механизми за справување дизајнирани да заштитат. Недовербата се развила така што нема да има повторна повреда. Анксиозноста се развила од истите причини. Стратегии за интимност со луѓе се развиени за да се избегне осаменоста. Дури и ако тие стратегии не се добри на долг рок. Бидејќи, втемелената емоција што го поттикнува овој развој е стравот.

Разбирањето на ова е клучно за благосостојбата. Ова не значи дека некое лице мора да ги отфрли, обвини или на некој начин ги казни своите родители. Тоа само значи дека е неопходно да се добие увид и да се развие јасен пат кон подобрување. Не можеше ништо да направи детето за да ги избегне своите проблеми, но возрасно лице може да избере да се излечи. Истото тоа дете, како возрасен, може да го надомести она што не го добило во детството.

Со прилагодување кон себе, обрнувајќи внимание на сопствените чувства и потреби и учење на вештините за управување со емоции, започнува процесот на прифаќање на сопствената вредност. Во зрелоста, напуштено дете може да биде само родител, заштитник и сигурно засолниште.

Психолошки ефекти од напуштање

Напуштањето е загуба која лесно прераснува во траума. Многу е тешко за детскиот мозок да ја апсорбира количината на напуштање. Затоа децата честопати страдаат од лутина или тага откако ќе изгубат родител. На повеќето од нив им е тешко да поверуваат дека е трајно.

- Покрај тоа што детето се чувствува отфрлено, често му е тешко да разбере зошто родителот не сака да се грижи за него. А, за да разбере такво однесување, детето претпоставува дека направило нешто лошо што го отуѓило родителот. Почнува да верува дека не е достоен за љубов и внимание, а тие чувства се интернализираат во форма на длабоко чувство на несоодветност - смета д -р Војводиќ.

Анксиозност и недоверба

Децата зависат од нивните родители за да ги задоволат нивните физички и емоционални потреби. Значи, кога родителите не ги задоволуваат потребите на детето - без разлика дали се работи за потреба од храна и засолниште или емоционална поддршка - тие формираат слика дека другите луѓе не се сигурни. Ако детето е напуштено од некој кој е предодреден да го сака и да се грижи за него, станува многу тешко да се поверува дека сите други нема да го сторат истото. Ова спречува понатамошно формирање на длабоки и блиски односи. Исто така, создава општо чувство на несигурност - верување дека светот не е безбеден.

Овој модел често се повторува преку изборот на емоционално недостапни партнери или пријатели кои заминуваат или предаваат. Ова е несвесен модел на избор на она што е познато и она што човек мисли дека го заслужува. Тоа претставува длабока желба да се пресоздаде минатото со различен исход и човек да докаже дека може да се сака.

Чувство на несоодветност и длабока осаменост

Збунето и во отсуство на логично објаснување, детето природно се обвинува себеси. Ова создава чувство на длабока одговорност за изборот на родители и го води до погрешен заклучок - дека не е вредно за родителска љубов. Во спротивно, родителот би го забележал, би го слушал и би се грижел за него. Детето тогаш расте чувствувајќи се помалку важно и длабоко осамено.

Децата ги толкуваат овие искуства како нивен срам, како верување дека грешат или дека се лоши и не се достојни за љубов, заштита и внимание. Напуштените деца учат да ги потиснуваат своите чувства, потреби, интереси и делови од личноста за да се чувствуваат прифатливи. Оставете ги децата да прераснат во луѓе кои се перфекционисти и премногу ги задоволуваат другите. Се плашат да го кажат своето мислење од страв дека тоа некому ќе му пречи или нема да им се допадне. Тие се стремат кон достигнувања како што се одлични оценки, спортски трофеи или други награди. Научиле дека, за да бидат прифатени и сакани, не смеат да прават грешки, не смеат да имаат свои потреби или да изразуваат негативни емоции.

Исто така, многу напуштени деца ја изразуваат својата болка со тоа што се повредуваат себеси или другите, ги потиснуваат своите чувства со дрога и алкохол. Ниту еден од овие обиди никогаш не може да ја пополни празнината што ја остава недостатокот на безусловна љубов и прифаќање од родителите.

Каква мајка го напушта своето дете

Родителите кои ги напуштаат своите деца често го прават тоа затоа што се сомневаат во себе - веруваат дека поради некоја причина не се во состојба да му обезбедат физичка, емоционална и / или финансиска поддршка на детето.

- Мајка која го напушта своето дете често се смета дека се противи на самата суштина на мајчината природа. Дури и мајките кои, на пример, ги гледаат своите деца секој втор викенд, може да се чувствуваат недостојни за титулата мајка.

Мајките што заминуваат можат да претрпат страшна изолација, осуда, критика и срам. Честопати немаат кому да се обратат за утеха и поддршка. Животот може да биде многу тежок за овие жени - вели д -р Војводиќ и додава дека тие многу често мораат да се оддалечат од таа средина за да имаат какви било шанси за опоравување, бидејќи во спротивно нејзините деца воопшто нема да имаат мајка.

Дури и кога е потребно, одлуката за заминување е ретка поради цената што ја плаќаат мајките, вклучувајќи го и губењето пријателства и осуда од околината, како и другите членови на семејството.

Мајчинството задолжително, татковството доброволно

Жените кои избираат да ги остават своите деца со својот татко, исто така, се соочуваат со дополнителни страдања поради застареното разбирање на половите улоги. Се‘ уште го сметаме мајчинството задолжително, а татковството доброволно. Татковците кои стануваат примарни старатели и старатели можат да бидат исто толку грижливи, посветени и способни да ги сакаат, воспитуваат и растат своите деца.

Мајките кои ги напуштаат своите деца треба да имаат некаква поддршка. Бидејќи оваа одлука често ја одразува екстремната форма на мајчински инстинкт - алтруистичката желба на мајката да му обезбеди на своето дете најдобри услови.

Пред да осудиме, да се запрашаме зошто

Постојат многу причини зошто мајката може да одлучи да направи таков голем и болен чекор. Пред да брзаме да осудуваме, неопходно е да се запрашаме зошто. Да не поставуваме прашања како: каква мајка би го напуштила своето дете, туку да се потсетиме дека може да биде:

- мајка која страда од постпартална депресија, без пристап до соодветна помош и третман

- мајка која била малтретирана, емоционално, вербално и / или физички

- мајка која е дел од разведен брак во кој таткото бил примарен негувател

- мајка која е самоубиствена и / или страда од ментално растројство

- мајка која е напуштена, без финансиска сигурност, засолниште и услови за одгледување дете

Сите овие мајки ги сакаат своите деца. Но, понекогаш детето има подобри шанси со својот татко. Подобри услови за растење, школување, финансиска сигурност. Поголеми шанси за живот.

За напуштено дете кое пораснало: Како да се лекува?

1) Променете го начинот на кој размислувате

За да се ослободите од срамот и чувствата на недостојност, неопходно е да се поправат лажните верувања со кои едно лице се дефинира.

• Не сум јас виновен што мојот родител ме напушти. Мојот родител не можеше да ги разбере моите емоционални потреби и да се грижи за нив. Тоа беше негова вина, не моја.

• Моите емоционални потреби се точни. Нормално е да чувствувам широк спектар на емоции и да ги искажам на здрав начин.

• Моето чувство за недостојност се базира на лажни претпоставки во кои верував како дете. Со години барав докази за да го поддржам ова верување. Но, сега можам да најдам докази за моите добри квалитети, кои ги имам многу.

2) Споделете ја вашата приказна

Срамот живее во нашите тајни. Обично не зборуваме за работи од кои се срамиме бидејќи се плашиме дека тоа ќе доведе до уште поголема вина и отфрлање. Меѓутоа, кога можеме да разговараме со доверлива личност за тоа од што се срамиме, срамот почнува да се намалува.

3) Вратете ја моќта на сопствените потреби

Напуштањето му кажува на лицето дека неговите потреби не се важни. Ова не е точно и потребно е да се поправи оваа идеја повторувајќи си на себе дека потребите што ги имаме се легитимни.

Бидејќи тоа не доаѓа природно, треба да создадете нова навика за идентификување на сопствените чувства и потреби. Една од техниките што може да биде корисна е да ги запишувате чувствата и потребите неколку пати на ден, во одредено време, на пример, за време на оброк. Кога некое лице станува свесно за своите потреби, може да ги задоволи, а потоа да научи да им кажува на луѓето околу себе што му треба.

4) Сакајте се себе си

Заминувањето, исто така, формира верување дека е тешко да се сака личност. Затоа сакањето себе си е најдобриот начин да започнете со лекување. Колку често си кажуваш убави работи? Дали се охрабрувате да пробате нови работи и предизвици? Дали го забележувате вашиот напредок и напор? Дали се тешите на здрав начин кога сте тажни? Дали го третирате вашето тело со љубов? Дали се грижиш за себе? Дали сте опкружени со луѓе кои те поддржуваат? Дали инвестирате во работи што ќе ја поддржат вашата среќа, здравје и благосостојба?

Сите знаеме како да се однесуваме кон нашите пријатели со љубов. Истото важи и за нас самите. Потребно е само желба и малку вежбање.


Фото: Инстаграм/ Brankica Raković