Три филмски приказни во еден ден: Животе, сѐ уште вредиш
Синоќа, некаде околу 7-8 навечер седам во дуќан, чекајки ги последните, задоцнети муштерии, кои забревтани и брзајќи би требало да влетаат во дуќан, да грабнат букет и да излетаат.
Има сега свадби секој ден. Сите оние кои не успеаја за време на короната да си ја направат веселбата, ја прават сега и тоа баш така во кој било ден од неделата. На некои од нив, свадбени гости им се и нивните новороденчиња. Слатки ми се сите тие, кој прво дошле, за букет, со кој ја пречекуваат сопругата од болница, со бебенце во прегратка, а неколку месеци подоцна, доаѓаат за да го порачаат бидермаерот и да го накитат автомобилот.
Мелем ми се на душа. Да!
Почнаа и славите, а со нив и оние муштерии кои сѐ уште носат букети за домаќинката.
По најмодерно сега, тоа се аранжамани, со вино, кутија чоколади и цветен аранжман. Супер изгледа ова, кога ќе се стави во убава корпа, кутија или некоја симпатична дрвена гајба-рачно изработена.
Се крена креативноста во цвеќарството на едно, малку повисоко ниво. Баш се фини овие аранжмани.
И нив уживам кога ги правам. Особено за луѓе, кои сѐ уште носат цвеќе на слава.
Секако дека има и по некој роденден, или годишнина од брак. Просидба, цвеќе за дома, има и по некое цвеќе за сопругата, ете така без причина.
Пола саат пред затварање влегува една убава жена.
Може да ми направите ваков букет, како овој со црвениве ружи, ама не со црвени, туку со оние шарените. Повеќе ми се допаѓаат тие, вели.
Може, секако, велам… Само ќе треба да почекате десетина минути.
Нема проблем, вели.
Почнувам, и додека го изработувам си правиме муабет.
На слава, или на роденден! Прашуавм.
Не, вели. На гости. Прави една наша пријателка вечера, па за нејзе носиме цвеќе, а за сопругот вино.
Браво!, си мислам во себе, но не изговарам.
Наместо тоа велам, ах баш убаво. Ова се од оние веќе подзаборавени манири. Останаа уште на филмовите. Додуша и таму се поретко. Насилството ги замени филмовите како “Убава и жена“ и некои други такви.
Да, за жал, вели таа.
Еве брзам, велам, сигурно ве чека сопругот во кола и се нервира.
Не грижете се вели таа. Не се нервира.
Тој знае, дека јас секогаш сакам букетот да се прави пред мене. Знае дека сакам да го гледам тоа и знае дека уживам во тоа.
Пак си мислам “браво“, но пак не изговарам. Да не заличам на учителка, нели.
Наместо тоа, пак велам, -ах и такви мажи се, сѐ поретки. И тие останаа само на филмовите.
Се смее…, драго ѝ е.
Таа плаќа и заминува, а јас подоко го забележувам нејзиниот убав стајлинг, со кој нели ќе им покаже чест на домаќините и заклучувам дека, токму поради тоа, што нејзиниот сопруг не се нервира, чекајки ја во кола десет минути, дека токму поради тоа, тие двајца сѐ уште купуваат цвеќе, кога одат на гости, на вечера.
И сигурно, тој во недела наутро чита весник, а таа му носи кафе во фина порцеланска шоља. Да, да, сигурно имаат и цвеќе во вазна…
Таман да затворам, осум саат бидна веќе, кога гледам двајца млади, едно девојче и едно машко се “шуткаат“, нешто пред дуќан. Да влезат, да не влезат!?
Излегувам да видам што е работава.
Почнуваат да се збунуваат, но сепак со една испревртена и несредена реченица објаснуваат дека се “тим“, кој разнесува флаери по згради.
Машкото зборува, туц-муц, се мачи, а девојчето пробува да додаде нешто, како би ја разјаснила приказната на нејзиниот другар.
Не знам како да ви објаснам вели тој.
Ве разбрав велам.
Ќе сакате да нѐ заследите на Инстаграм.
Секако велам.
“анинеско_флаери“, вели тој како од пушка. (Се надевам редакцијата ќе дозволи да ја споделиме оваа рекламичка)
Ги наоѓам на инста и гледам дека сум седма по ред, што ги заследува.
Имаат не повеќе од пет-шеснаесет години.
Ти си Ани и велам на девојчето, а ти мора да си Нешко. Така!?
Да велат тие, истовремено срамејќи се, бидејки не знаат дали е добро, или не тоа што ги ставиле нивните имиња во кованица, а истовремено радувајќи се што муабетот сѐ уште трае. Им успеа приказната.
Велат, кај вас прво дојдовме, бидејки тука живееме, покажувајќи на еден од балконите на соседната зграда.
Сега е доцна, морам да затворам, дојдете утре и “ќе напрајме бизнис“.
Со очи весели, како на Петар Пан и Звончица, потскокнувајќи си заминаа.
Ги гледав под светлината на уличните светилки, кои создадоа сцена на две млади силуети кои се гушкаат и скокаат од радост, додека не завртеа зад аголот. Почнав да ги собирам работите од пред дуќан, за да затворам. Внесувам една по една саксија и си велам, деца на оваа возраст, кои што сѐ уште се срамат и скокаат од радост, што ќе работат, има исто така само по филмовите.
Доаѓам дома, сама сум. Маж ми е на пат. Си сипам една чаша вино и отворам Фејсбук.
Прв статус што ми се појавува е на Татјана Стојановска. (Пријателка ми е на ФБ, ама не сум сигурна дека се познаваме лично и се надевам дека нема да ми се налути, што ја спомнувам со име и презиме).
Таа, објаснува како натоварена со кеси од маркет, одела накај дома и не знаела како да се дом’кне до дома, од што било ужасно тешко тоа што го носела.
И пријдела млада девојка од некои си, исто така пет-шеснаесет години да ја праша дали ѝ треба помош.
Со неверување и веројатно збунета ѝ рекла “не девојче, ова е претешко за тебе“.
Стасала дома, некако со кесиве, веројатно летајќи од радост, што сѐ уште постојат вакви деца и го објавила овој статус.
Ах, си помислив…, три филмски приказни во еден ден. Морам да ги овековечам.
Си ја допив чашата вино, си легнав и заспав, како да сум добила оскар за споредна улога, во овие три поврзани филмски приказни, што се случија во еден ден.
Животе, сѐ уште вредиш.
За Женски Магазин, Тања Трајковска
*Ставовите изразени во колумната се лични ставови на авторот и тие не мора нужно да ја одразуваат уредувачката политика на Женски магазинКолумната можете да ја слушнете во аудио верзијата подолу:
