Имаш право да сонуваш, балканска жено, мајко, кралице!

Има и такви жени кои мислат дека се кревки, неважни и мали. 

Има и такви кои се плашат да погледнат нагоре и да сонуваат, затоа што некој еднаш им рекол дека се безвредни. Им кажал дека не се доволно добри за да го живеат животот што го сакаат. Ги излажал дека не се доволно убави, паметни и талентирани. Дека се родени во погрешен град, погрешно семејство и зборуваат на погрешен јазик.

Дури им рекле дека можеби ќе можат да ги остварат своите соништа ако се родени, на пример, во друго време или ако потекнуваат од побогато семејство. Дека сето ова би имало смисла кога би биле Американци или Англичани или Французи, затоа што сепак тое е светот и таму се уште се можни чуда, но вака, тука, нека заборават на соништата.

На балканската жена не и се случуваат соништа.

Соништата се луксуз, а луксузот е губење време.

Има и такви жени кои веруваа дека се кревки, неважни и мали, дека се родени на погрешно место и сосема погрешно време и во сосема погрешно семејство... ги има.

Но, јас не сум една од нив.

За мене, нашиот Балкан никогаш не бил голем или мал. Никогаш не било ништо друго освен географска област, каде што сите зборуваат ист јазик, но не се разбираат, од едноставна причина што не сакаат. Полн со природни убавини, богата историја, прекрасни реки, планини и уште поубавиот Медитеран, понекогаш изгледаше како рај на земјата.

Луѓето го направија ригиден, поставувајќи му нелогични граници и утврдувајќи дека живееме како што живееме, во чудно, патријархално општество во кое жената не се ни бори да биде жена, туку ја спушта главата и ги принудува другите жени околу неа да го прават истото, затоа што така треба, така било секогаш и така ќе биде засекогаш.

Ние самите решивме да бидеме мали, кревки, послушни жени. Одлучивме дека припаѓаме во кујна со деца. Одлучивме да немаме мислење и тоа е во ред. Одлучивме дека е сосема во ред да послушаме некоја баба таму да вика дека е против казнување на мажите што не тепаат, затоа што мажот е маж и тоа е негово право. Решивме дека нема да се бориме за себе, дека ќе добиваме удари, ќе трпиме се и сешто од мажот кој  не не почитува, затоа што тоа го правеле нашите мајки и нивните мајки со векови.

Така гледаат и нашите девојчиња. Нивните срца се полни со пеперутки и цвеќиња. Тие сакаат да бидат актерки и пејачки и успешни писатели. Тие сакаат да патуваат низ светот и да пливаат на Малдиви, да ги пробаат сите необични индиски деликатеси и да се обидат да навлезат во тајните на египетските пирамиди.

Сонуваат и треба да сонуваат.

Но, тие ја гледаат својата мајка со готвачот, спуштени очи и усни кои одамна не се насмеале и се срамат од своите соништа. Го гледаат таткото како вика и сите мажи од семејството како седат околу масата во недела, се галат по стомаците, викаат - „Жено, дај ми малку вино“ и слушаат како „сите тие жени денес станаа арогантни со Фејсбук и Инстаграм, мислат дека можат да имаат право на глас“ и да му парираат на мажот“, па нивните души, се уште толку млади и нерасипани, веќе почнуваат да го чувствуваат товарот. Товарот на Балканот. Товарот на овој тежок менталитет.

И тогаш се случува да го направи тоа. Некој како мене, доволно храбар да оди против Балканот и неговиот товар. Доволно упорна за да се поздрави со насмевка, бидејќи така е на секој јазик. Ден за ден, додека не ги скрши бариерите. Доволно храбра да не се грижи за мислењата на небитните луѓе. Доволно остроумна да сонува и да ги живее тие соништа. Иако живее токму тука, во срцето на балканскиот фанатизам.

Доволно опасно, гласно и присутно да „истури луди идеи“ во главите на младите девојки, за среќата и соништата и дека можат да бидат жени кои сакаат да живеат и да бидат сакани. И тие можат да сакаат кого сакаат и можат да ја работат својата работа од соништата и можат да заработат пари само со тоа што се убави и чесни без да бидат критикувани. Дека и тие можат да бидат популарни и успешни и свои.

Јас можам.

Го трасирам патот за секое мало девојче. Ти ги рушам сите тие бариери на балканска нација. Ти кажувам дека е можно да бидеш остварена и гласна и среќна, а во исто време да имаш семејство каде ќе бидеш сакана и почитувнана а не исмејувана, критикувана и навредувана, семејство за кое ништо нема да ти биде тешко. Можно е.

И никогаш повеќе нема да дозволам да кажеш - дека не е!

Фото/Извор:freepik/lola